Τα καλοκαίρια της χαράς της ξεγνοιασιάς
γίναν εφιάλτες της φωτιάς, της συμφοράς
ανθρώπων χέρια με μυαλά αρρωστημένα
σπέρνουν το θάνατο, θεριά πυρακτωμένα
.
Δέντρα αιώνων που αντέξανε στο χρόνο
με προσφορά μύριους καρπούς και οξυγόνο
γίνονται στάχτη αφανίζονται, μαυρίζουν
της μάνας γης θλιμμένα μάτια που δακρύζουν
.
Χιλιάδες ζώα θύματα, πού κυνηγούν οι φλόγες
ψάχνουν να βρουν αλλού φωλιά
τροφή, νερό, ασφαλή γωνιά
για να σωθούν από της κόλασης τις πυρωμένες γλώσσες
.
Το μοιρολόι της αυγής, μιας φύσης λαβωμένης
ποιοι θα τ’ ακούσουν, θα σταθούν, θα αφουγκραστούν
το δάκρυ μαύρης γης φαρμακωμένης
να κυλάει στις πληγές της που βαθιά αιμορραγούν
_
γράφει η Ελένη Λουκά
0 Σχόλια