Η Έλενα Έστες ανακαλύπτει ένα πτώμα κοντά στο ιπποφορβείο όπου εργάζεται στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα και ο ντετέκτιβ Τζέιμς Λάντρι από το Γραφείο του Σερίφη ερευνά την υπόθεση. Η νεκρή γυναίκα, όπως όλα δείχνουν, ήταν η ψυχή των κοσμικών πάρτι της περιοχής, μόνο που κάποιος από τους πλούσιους και διάσημους αθλητές του πόλο και των ιπποδρομιών τη σκότωσε. Ή μήπως ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών της ρώσικης μαφίας; Μήπως η δολοφονία έχει να κάνει με τον Τόμας Βαν Ζαντ που είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς στο «Μαύρο άλογο» και τώρα επέστρεψε ζητώντας εκδίκηση; Τι είναι η Λέσχη των Άλλοθι και πόσο πρόθυμα είναι τα μέλη της να στηρίζουν το ένα το άλλο στις έρευνες της αστυνομίας; Μήπως κάποιος από αυτούς δεν περίμενε ότι θα καλύψει έναν φόνο;

Η τριαντάχρονη Έλενα Έστες, κάποτε ντετέκτιβ της Δίωξης Ναρκωτικών με δώδεκα χρόνια καριέρα, παραλίγο να χάσει τη ζωή της όταν κατέστρεψε την ενέδρα που είχε στήσει το Τμήμα της σε μεγαλέμπορους ναρκωτικών. Το πρόσωπό της, πλέον ελαφρά στραβωμένο και παράξενα ανέκφραστο, και οι ανήσυχες βραδιές της με στέρηση ύπνου της θυμίζουν κάθε μέρα το συμβάν που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Άνεργη, άστεγη, ανεπιθύμητη και εγκαταλειμμένη κατέφυγε σε μια φάρμα στη νότια Φλόριντα που ανήκει στον Σον Άβαντον, φίλο της από την εφηβεία. Η ίδια, παιδί δικηγόρου των πλουσιότερων απατεώνων της Πολιτείας, μεγάλωσε με περιφρόνηση προς τους γονείς της και η αγάπη προς τα άλογα ήταν ο τρόπος της για να αποβάλει το άγχος και να ξεφεύγει από τον οικογενειακό κλοιό. «Σ’ όλη μου τη ζωή προτιμούσα τη συντροφιά των αλόγων παρά των ανθρώπων. Τα άλογα είναι ειλικρινή, ντόμπρα πλάσματα, άδολα και ανυστερόβουλα. Με ένα άλογο ξέρεις πάντα πού βρίσκεσαι. Από την εμπειρία μου, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους ανθρώπους» (σελ. 13). Η ευαισθησία της απέναντι στα ζώα αυτά είναι χαρακτηριστική: «Αμοιβαιότητα χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς απώτερα κίνητρα… Η εμπειρία της γνήσιας αθωότητας και της εμπιστοσύνης στο τέλος εκείνης της μέρας είχε καθαρτήρια επίδραση πάνω μου. Αυτό το γλυκό ζώο δεν είχε υποστεί ποτέ κακομεταχείριση, σ’ όλη του τη ζωή είχε υπάρξει αντικείμενο λατρείας. Δεν είχε γνωρίσει τη βία, το μίσος, τη διαστροφή που δηλητηριάζει το μυαλό των ανθρώπων» (σελ. 66).

Η Έλενα είναι μια γυναίκα «…απελπιστική, απαιτητική, ανυπότακτη, εκνευριστική» (σελ. 39), την οποία η υπόθεση της Έριν Σίμπραϊτ επανέφερε σταδιακά στο προσκήνιο και τη βοήθησε να αποκτήσει μέρος της αυτοπεποίθησής της και της πυγμής της, καθώς και να μειώσει τον κυνισμό και την εριστικότητα που τη διακατείχαν. Το μυθιστόρημα είναι η συνέχεια του «Μαύρου αλόγου» και η υπόθεση διαδραματίζεται σχεδόν έναν χρόνο μετά την εξαφάνιση της Έριν Σίμπραϊτ και τη δολοφονία της Τζιλ Μορόουν. Υπάρχουν πολλές αναφορές στις εξελίξεις της αρχικής ιστορίας και το περιβάλλον ερευνών είναι ξανά το συναρπαστικό, λαμπερό πεδίο των ιπποδρομιών και των παιχνιδιών πόλο. Βραβεία, διακρίσεις, σεξ, ναρκωτικά και υψηλές διασυνδέσεις που δυσχεραίνουν μια έρευνα φόνου είναι τα συστατικά που μισεί η πρώην ντετέκτιβ και τώρα αναγκάζεται να έρθει ξανά αντιμέτωπη μαζί τους. Η Έλενα Έστες πεισμώνει γιατί η νεκρή είναι η Ιρίνα Μάρκοβα, φίλη της και συνάδελφος για πάνω από ένα χρόνο δίπλα της στα άλογα. Οι έρευνες οδηγούν την Έλενα και πάλι στο παρελθόν της που γνωρίσαμε τόσο καλά στο πρώτο βιβλίο, μόνο που τώρα έχει να αντιμετωπίσει τον Μπένετ Γουόκερ, γόνο μιας οικογένειας που κατέχει τη μισή νότια Φλόριντα και ετοιμαζόταν να τον παντρευτεί, πολύ καιρό πριν γίνει αστυνομικός.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Έλενα αποκαλύπτει τα πάντα για την προσωπικότητά της: τα λάθη της και τα θετικά της χαρακτηριστικά, τα ψυχολογικά της προβλήματα. Κρυμμένη στη φάρμα του Σον, ουσιαστικά χωμένη στο ιδιωτικό της κολαστήριο, ήταν η μοναδική λύση μέχρι ν’ αποφασίσει τι θα κάνει με τη ζωή της, να καταλάβει ποια είναι, να νιώσει ποιο είναι το επόμενο σωστό βήμα. Ο Μπένετ Γουόκερ εκπροσωπείται φυσικά από τον μεγαλύτερο απατεώνα δικηγόρο, τον πατέρα της, κι αυτό δίνει λαβές για νέα αποδόμηση της οικογενειακής ζωής της. Οι γονείς της την υιοθέτησαν από άσυλο, εφόσον ο πατέρας της ήταν στείρος ενώ η μητέρα της: «Η Έλεν, ένα ρηχό, επιπόλαιο, κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, είχε διαπιστώσει ότι της έλειπε το εξάρτημα της μόδας που είχαν όλες οι φίλες της, ένα μωρό» (σελ. 59). Να όμως που αυτή η επιλογή δεν ήταν και η καλύτερη, μιας και η μητέρα της ήταν τυπική έως ανύπαρκτη και ο πατέρας της δεν έχανε ευκαιρία να τη λοιδωρεί για την αμφίβολη καταγωγή της! Γι’ αυτό η επαναστατικότητά της, γι’ αυτό και η επιλογή της να γίνει αστυνομικός, με αποτέλεσμα ο πατέρας της να την αποκληρώσει. Όλες αυτές οι ψυχοσυναισθηματικές διακυμάνσεις που κορυφώθηκαν στο προηγούμενο μυθιστόρημα επανέρχονται, με αποτέλεσμα η Έλενα να έρθει αντιμέτωπη με ό,τι άφησε οριστικά πίσω της στα είκοσί της χρόνια. Σε αυτό το βιβλίο δείχνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, μιας και έχει να χειριστεί τον θυμό της για τον πρώην αρραβωνιαστικό της, τον οποίο είχε αρνηθεί να καλύψει σε μια επίθεση βιασμού και σχεδόν θανάσιμου ξυλοδαρμού (η εμμονή της δεν την αφήνει να δει, σκεφτεί ή κινηθεί καθαρά, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην έρευνα) ενώ ταυτόχρονα η κατάσταση δυσκολεύει εφόσον μόλις έχει χωρίσει ερωτικά με τον ντετέκτιβ Λάντρις. Η μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι προσεκτικά σχεδιασμένη και αποφεύγει την παγίδα των κλισέ και του ρομάντσου. Δύσκολα εξομολογούνται ο ένας στον άλλον τα πραγματικά τους αισθήματα και επιθυμίες, εκείνος γιατί ζηλεύει που τη βλέπει να ανακατεύεται με τους γοητευτικούς αθλητές του πόλο, εκείνη γιατί δεν παραδέχεται πως τον ερωτεύτηκε κι επιμένει να κρύβεται πίσω από βολικές δικαιολογίες.

«Η Λέσχη των Άλλοθι» είναι η ανατρεπτική και συναρπαστική συνέχεια του «Μαύρου Αλόγου» και μας ξεναγεί για άλλη μια φορά στην ελίτ της Φλόριντα, δείχνοντάς μας πως το χρήμα, η δύναμη και οι κατάλληλες γνωριμίες μπορούν να κάνουν πολλά. Έχει το δικαίωμα ένα αθώο και πρωτόβγαλτο κορίτσι να μπει σε αυτόν τον κόσμο; Με τι τίμημα; Είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα; Η συγγραφέας στρέφει τις εξελίξεις προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, δημιουργεί ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χαρίζει άφθονο σασπένς και ανατρέπει τα πάντα με ευφάνταστο και ρεαλιστικό τρόπο όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, βάζοντας την ιστορία στις πραγματικές της διαστάσεις και δημιουργώντας συγκίνηση και λύτρωση. Κρίμα που δεν υπήρξε συνέχεια των περιπετειών της Έλενα Έστες, είχε πολύ υλικό ακόμη να δώσει μέχρι να κουράσει (αν κούραζε και ποτέ, αφού η Tami Hoag ξέρει να κρατά τον αναγνώστη καθηλωμένο ως το τέλος).