Πτοημένοι
Και με κομμένα φτερά…
Χαμένοι μέσα στον ατέρμονο
Κύκλο της αυτοκαταστροφής.
Κοιτώ το είδωλο μου στον καθρέφτη
Και με κοιτάζει πίσω απειλητικά.
Μπορώ να δω τη σκιά
Που χαράζει,
Πίσω από το πέπλο
Της ευτυχίας μου.
Και τότε όλες οι σκέψεις
Συσκοτίζονται.
Φωνές που κραυγάζουν
Προς υπενθύμιση,
Όλων όσων επιθυμώ να
Ξεχάσω.
Μα μήτε κάτι που δεν
Θάφτηκε ποτέ,
Μπορεί να ξεχαστεί.
Η πληγή παραμένει ανοιχτή,
Και μέσα από το χρόνο
Θρέφεται από τα θραύσματα
Εκείνα,
Που μήτε ποτέ κατάφεραν να
Γεμίσουν το κενό.
Πληγωμένοι
Και με κομμένα φτερά…
Χαμένοι μέσα στον βάναυσο
Αγώνα της επιβίωσης.
Καρδιές που περιμένουν να
Γεμίσουν από αγάπη,
Ψάχνοντας τη σε εκείνες
Που δεν ξέρουν να αγαπούν.
Ανήσυχες ψυχές που φλέγονται
Από δάκρυα συμπόνιας,
Καταλήγουν να κατασπαράζουν
Τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πτοημένος
Και με κομμένα φτερά…
Δεν κατάφερα ποτέ να
Αντιμετωπίσω τον εχθρό,
Που κρύβεται πίσω από
Τον αντικατοπτρισμό του
Φαίνεσθαι.
Καταπνίγοντας εν τέλη,
Το ίδιο μου το είναι.
_
γράφει η
0 Σχόλια