Μια φορά κι έναν καιρό σε μια χώρα μακρινή, μπορεί και κοντινή, ποιος ξέρει, υπήρχε μία πόλη διαφορετική, μία πολύ γεμάτη χρώματα που τη λέγανε Πλουμώ. Τα χρώματα στην Πλουμώ ήταν παντού, πάνω στα σύννεφα, στα ζώα, στα σπίτια, δεν υπήρχε μέρος σ αυτή την πόλη που να μην είχε χρώμα. Και τα χρώματα έφερναν χαρά μεγάλη, χαρά στους ανθρώπους της που ήταν πάντα γελαστοί και χαρούμενοι. Αφήστε που ήταν και πολλοί δημιουργικοί. Όλο καινούρια πράγματα ανακαλύπτανε,καινούρια παιχνίδια αλλά κυρίως καινούρια χρώματα. Εκεί υπήρχε το αστερομώβ, ένα μωβ που λαμπύριζε, το χρυσομπλέ, ένα μπλε που χρύσιζε κι ένα σωρό μοναδικά χρώματα.
Ακριβώς όμως απέναντι από την Πλουμώ υπήρχε ένα βουνό μαύρο, σκοτεινό, ένα βουνό που χρόνια πριν ήταν γεμάτο δέντρα, χρώμα και ζωή, όμως μια μεγάλη πυρκαγιά ήρθε και έκαψε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και από τότε το βουνό έμεινε κατάμαυρο. Όχι όμως και μόνο του γιατί πάνω στην κορφή του βουνού είχε φτιάξει το σπίτι της μία μάγισσα κακιασμένη και στριμμένη, μία μάγισσα που μισούσε τα χρώματα και τη χαρά, η μάγισσα Κακίστρω.
Περιττό να σας πω πως η μάγισσα Κακίστρω έφτιαξε ένα σπίτι κατάμαυρο, η ίδια δε φορούσε μαύρα ρούχα και για γέλιο ούτε λόγος. Και επίσης περιττό να σας πω πως δεν της άρεσε καθόλου η Πλουμώ. Έλα όμως που ήταν απέναντι και την έβλεπε κάθε μέρα.
Αλλά και στην Πλουμώ δεν αντέχανε τη μαυρίλα του βουνού και την κακιασμένη διάθεση της μάγισσας. Γρήγορα όμως το ξεχνούσανε χάρη στα χρώματα και συνεχίζανε τη χαρούμενη ζωή τους.
Η μάγισσα όμως δε μπορούσε, δεν άντεχε να βλέπει τη χαρά που έφερναν τα χρώματα κι όλο βασάνιζε το μυαλό της για να βρει κάτι να εξαφανίσει τα χρώματα κι έτσι και την χαρά από την Πλουμώ. Έψαχνε στα βιβλία της για ξόρκια μαγικά, για σχέδια καταχθόνια και πανούργα, όμως το σχέδιο που επιθυμούσε δεν ερχότανε, όμως εκείνη δεν το έβαζε κάτω κι όσο απέναντί της υπήρχε η Πλουμώ με τα χρώματα της και την έβλεπε, τόσο πείσμωνε περισσότερο.
Όταν η μαγική της σκούπα έπαθε υπερκόπωση η μάγισσα Κακίστρω ταράχτηκε. Η σκούπα της ήταν η μόνη φίλη της μαζί με τη γάτα της και δεν ήθελε να την χάσει. Έτσι, όταν έμαθε για την υπερκόπωση έκανε τα πάντα για να γίνει καλά η σκούπα της. Αφού την φρόντισε μετά αποφάσισε να την απαλλάξει για όσο χρειαζότανε από τα καθήκοντά της κι έτσι παρήγγειλε μία ηλεκτρική που είχε δει στο τρελοκούτι της, όπως έλεγε την τηλεόραση.
Η καινούρια σκούπα αν και δεν ήταν μαγική ενθουσίασε τη μάγισσα. Ρουφούσε τη σκόνη και την εξαφάνιζε σχεδόν μαγικά, έκανε μια φασαρία μοναδική και είχε τέλειο χρώμα, μαύρο. Η καινούρια σκούπα έδωσε μεγάλη χαρά στη μάγισσα και βοήθησε τη μαγική σκούπα να αναρρώσει πλήρως. Όμως η ηλεκτρική σκούπα έφερε τη μεγάλη έμπνευση στην Κακίστρω και την έκανε επιτέλους να βρει το σχέδιο που τόσα χρόνια έψαχνε. Σχεδόν δηλαδή γιατί κάποιες λεπτομέρειες χρειάζονταν δουλειά.
Ναι, επιτέλους θα εξαφάνιζε τα χρώματα από απέναντι κι αυτό με τη βοήθεια της καινούριας της σκούπας. Ναι,  θα έβρισκε ένα ξόρκι που θα έκανε τη σκούπα να ρουφήξει όλα τα χρώματα, να τα φυλακίσει κι έτσι να ησυχάσει από αυτά. Μέρες ολόκληρες και ώρες ατελείωτες περνούσε στο εργαστήρι της για να μπορέσει να βρει το φίλτρο και τελικά τα κατάφερε. Το φίλτρο που θα έκανε τη σκούπα να ρουφάει τα χρώματα, χωρίς μάλιστα να το καταλαβαίνει κανείς, είχε βρεθεί. Η μάγισσα Κακίστρω δεν έβλεπε την ώρα να το χρησιμοποιήσει. Όχι όμως δεν έπρεπε να βιαστεί και να κάνει λάθη. Έπρεπε να οργανώσει καλά το σχέδιό της…
Η μάγισσα Κακίστρω αφού είχε ετοιμάσει το φίλτρο ήθελε να οργανώσει το σχέδιο, να σκεφτεί κάθε λεπτομέρεια έτσι ώστε να καταφέρει επιτέλους να εξαφανίσει τα χρώματα από την Πλουμώ. Μετά από λίγη ώρα το σχέδιο ήταν έτοιμο. Το όνειρο της μάγισσας θα γινόταν αληθινό κι αυτό την άλλη κιόλας μέρα, αφού τότε θα το εφάρμοζε. Τι έλεγε όμως το σχέδιο;
Αυτό που σκέφτηκε η μάγισσα ήταν το εξής, μόλις θα έπεφτε ο ήλιος και οι κάτοικοι της Πλουμώς θα κοιμόνταν, εκείνη με τη σκούπα της θα ρουφούσε τα χρώματα χωρίς κανείς να το καταλάβει. Το μυστικό θα αποκαλύπτονταν την άλλη μέρα και η μάγισσα θα έβλεπε όλο το σκηνικό και πολύ θα το διασκέδαζε.
Πράγματι, μόλις έπεσε ο ήλιος το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή και όλα πήγαν ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει η μάγισσα. Έτριβε τα χέρια της από χαρά η Κακίστρω μόλις όλα τα χρώματα ρουφήχτηκαν, ενώ για πρώτη φορά φάνηκε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της το χαμόγελο. Έλαμπε ολόκληρη και όταν το είδε αυτό στον καθρέφτη της είπε:
-Πολύ μου πάει το χαμόγελο!
Εκείνη τη νύχτα η μάγισσα δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Περίμενε τη στιγμή που θα καταλάβαιναν οι κάτοικοι την εξαφάνιση των χρωμάτων. Ήθελε να δει τη στεναχώρια τους και τη μαυρίλα στην καρδιά τους που πολύ θα ταίριαζε με τη μαυρίλα της πόλης.
Όντως, όταν οι κάτοικοι αντίκρισαν την πόλη τους χωρίς χρώματα χάσανε το χρώμα τους, το χαμόγελό τους και μεγάλη αναστάτωση επικράτησε εκεί.
-Τι έγινε με τα χρώματά μας;
-Πού είναι;
-Τι θα κάνουμε τώρα;
Λέγανε και λέγανε και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβη. Γι αυτό καλέσανε έκτακτο συμβούλιο. Όσο κι αν μιλήσανε δεν καταλήξανε πουθενά. Ωστόσο στείλανε σήμα έκτακτης ανάγκης και στις άλλες πόλεις, μήπως εκείνες βρίσκανε κάτι για να βοηθηθούν.
Από απέναντι κανείς δεν κατάλαβε πως δύο μάτια τούς παρακολουθούσαν αδιάκοπα. Πολύ το διασκέδαζε η μάγισσα αυτό, στην αρχή τουλάχιστον γιατί μετά από λίγες μέρες που ακόμη δεν είχε βρεθεί λύση και η πόλη συνέχιζε να είναι κατάμαυρη άρχισε να μην της αρέσει όλη αυτή η μαυρίλα. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται της έλειπαν τα χρώματα. Έτρεξε λοιπόν στη σκούπα της για να βγάλει λίγο χρώμα να ανοίξει τέλος πάντων το μάτι της, όμως όταν την άνοιξε πάλι μαύρο βγήκε. Τα χρώματα είχαν ανακατευτεί και όπως όλοι ξέρουμε ανακατεμένα χρώματα μας κάνουν μαύρο.
Η μάγισσα ένιωσε πανικό και λύπη μαζί. Εξαφάνισε τα χρώματα και καθόλου δεν της άρεσε αυτό. Ήθελε και πάλι να φέρει πίσω τα χρώματα. Πως θα το έκανε αυτό; Κανένα φίλτρο της ή ξόρκι δεν έλεγε για χρώματα αφού τόσο καιρό τα μισούσε!
Απελπισμένη έπιασε το κεφάλι της, έκλεισε τα μάτια της και προσπαθούσε να βρει κάτι, κάτι…
Τότε στο μυαλό της ήρθε η μάγισσα Ρωτώ, που όλα τα ήξερε. Αφού ετοίμασε τη σκούπα της τη μαγική, όχι την ηλεκτρική, έφυγε για το σπίτι της μάγισσας.
Η μάγισσα Ρωτώ αφού κατσάδιασε λίγο την Κακίστρω τής έδωσε αμέσως τη λύση και εκείνη έτρεξε να την εφαρμόσει. Αυτό που χρειαζότανε ήτανε σύννεφα βροχής και φυσικά ήλιο. Ήλιο το μέρος της είχε πολύ αφού είχανε καλοκαίρι, όμως σύννεφα έπρεπε να φέρει. Εύκολο κι αυτό αφού η Ρωτώ της έδωσε έναν μαγικό αυλό. Μόλις έπαιξε μουσική με αυτόν τα μαύρα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους. Ήταν μαύρα σύννεφα βροχής που μόλις συναντήθηκαν όλα μαζί αρχίσανε να ρίχνουνε βροχή. Ο ήλιος όμως που έλαμπε στον ουρανό μόλις είδε τη βροχή έστειλε τις φωτεινές ακτίνες του να παίξουν με το νερό κι έτσι σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο και φυσικά τα χρώματα. Οι κάτοικοι της Πλουμώ μόλις είδανε τα χρώματα στον ουρανό δε χάσανε χρόνο, πήρανε τενεκεδάκια, κατσαρολάκια, κουβαδάκια κι αρχίσανε να μαζεύουν χρώματα, χρώματα, επιτέλους χρώματα. Αφού τα μαζέψανε αρχίσανε να τα σκορπάνε στην πόλη τους κι έτσι σε λίγη ώρα η Πλουμώ έγινε η χρωματιστή τους πόλη.
Περιττό να σας πω πως η χαρά επέστρεψε στη ζωή και τα πρόσωπα των κατοίκων της και η ζωή τους άρχισε να κυλάει κανονικά. Κανείς δεν έμαθε ούτε έψαξε να μάθει ποιος έφταιγε για όλο αυτό. Ήταν ευχαριστημένοι που όλα έγιναν όπως παλιά και δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο. Όλα εκεί ήταν όπως παλιά.
Δε συνέβαινε το ίδιο και με τη μάγισσα. Εκεί κάτι είχε αλλάξει, γιατί ξέχασα να σας πω πως η Κακίστρω την ώρα που όλοι μάζευαν χρώματα ήταν κι εκείνη εκεί και μάζευε, ναι, καλά ακούσατε, η Κακίστρω μάζευε χρώματα. Κανείς δεν την κατάλαβε γιατί είχε μεταμφιεστεί, είχε βάλει τα χρωματιστά της και μέσα στον πανικό κανείς δεν της έδωσε σημασία.
Μάζεψε χρώματα και τα έβαλε σε μικρά γυάλινα βαζάκια για να τα βλέπει και όχι μόνο. Κάθε εβδομάδα άλλαζε το εσωτερικό του σπιτιού της. Άνοιγε ένα βαζάκι και γέμιζε με χρώμα το σπίτι. Πολύ της άρεσε αυτό της μάγισσας. Βέβαια οι κάτοικοι της Πλουμώς δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτό είναι μυστικό και μυστικό θα παραμείνει, έτσι δεν είναι παιδιά;

_

γράφει η Ιωάννα Ντελλή