Με το τελευταίο της έργο μας γνωρίζει ένα πανέμορφο, ορεινό, χωριό με πολλά μυστικά και πολλούς έρωτες!
Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος;
Νομίζω πως ήταν μια… αμοιβαία επιλογή. Εγώ από πολύ νωρίς είχα επιλέξει τη γραφή για να εκφράζομαι, ακόμα και στις οικογενειακές μου σχέσεις. Τυχαία βρέθηκε κάποιο βιβλίο μου σε έναν εκδοτικό και εκείνοι το επέλεξαν για να εκδοθεί. Τόσο απλά και ανώδυνα. Και, φυσικά, χωρίς κανένα κόστος.
Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Για μένα σημαίνει: Δημιουργώ, εκφράζομαι, εκτονώνομαι, ταξιδεύω, ξεφεύγω, συμμετέχω, επικοινωνώ. Η συγγραφή είναι ένα πολύτιμο και απαραίτητο κομμάτι της ζωής μου.
Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;
Πιστεύω πως το ταλέντο, όταν υπάρχει, υπάρχει εξαρχής. Απλώς χρειάζεται εξάσκηση και επιμονή για να αναδυθεί και να καρποφορήσει.
Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.
Παρόλο που πολλοί αναγνώστες έχουν δηλώσει πως γοητεύτηκαν και από το μυστήριο που σκεπάζει την όλη ιστορία, εγώ προσωπικά πιστεύω πως είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αρκετό σασπένς και πολλά φιλοσοφικά ψήγματα. Η κεντρική ηρωίδα, η Μελίνα, αποφασίζει να αφήσει την πρότερη ζωή της και να κάνει μία νέα αρχή σε ένα μικρό ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Με τον καλοσυνάτο χαρακτήρα της δεν αργεί να δημιουργήσει νέες φιλίες και να εμπλακεί συναισθηματικά στις ζωές των κατοίκων του χωριού. Ωστόσο μία άγνωστη παρουσία εμφανίζεται στην καθημερινότητά της, μία παρουσία που κανείς δε φαίνεται να μπορεί να εξηγήσει, και την ωθεί να ανακαλύψει ανεξήγητα γεγονότα αλλά και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έτσι κατανοεί σε βάθος την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, την αξία του «να προσφέρω» και τη σημασία του «να αποδέχομαι»… Κάνει ένα συναρπαστικό ταξίδι ζωής μέχρι να νιώσει βαθιά στην ψυχή της τι ακριβώς σημαίνει Να ζεις αληθινά!
Ποια μοίρα ελπίζετε για αυτό;
Πιστεύω πως αυτό που επιθυμούν περισσότερο όλοι οι συγγραφείς είναι να αγαπηθούν τα βιβλία τους από το αναγνωστικό κοινό. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Αυτή τη μοίρα θα ήθελα για την Άγνωστή μου. Ωστόσο ειδικά στο συγκεκριμένο βιβλίο επιθυμώ κάτι περισσότερο. Η ιστορία της Μελίνας και της Άγνωστης να αφυπνίσουν τις ευαισθησίες που κρύβουμε μέσα μας ώστε να κοιτάξουμε πέρα από τον εαυτό μας και τα προσωπικά μας προβλήματα και να ανακαλύψουμε εκείνους τους άγνωστους που ζουν και κινούνται δίπλα μας περιμένοντας και ελπίζοντας στην προσοχή και τη συμπάθειά μας.
Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;
Φυσικά. Είναι πολλά τα βιβλία που με έχουν συγκινήσει και αυτός είναι ο λόγος που κρατούν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να τα αναφέρω όλα, όμως θα σας πω ποιο ήταν το πρώτο και ποιο το τελευταίο που με έκαναν να δακρύσω. Το πρώτο ήταν το «Με Οικογένεια» του Μαλό και το τελευταίο το «Κάθε στιγμή μετράει» της Τζενόβα.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
«Δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Όμως μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με πολλή αγάπη».
Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;
Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον λόγο πέρα από μία πολύ σοβαρή ασθένεια. Οτιδήποτε άλλο είναι πηγή έμπνευσης. Οι χαρές και οι λύπες, οι ελπίδες και οι απογοητεύσεις, οι επιτυχίες και οι ήττες. Όλα. Γι’ αυτό εύχομαι σε όλον τον κόσμο πάνω από όλα υγεία. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, όμως είναι πραγματικά το πιο σημαντικό αγαθό στη ζωή μας.
–
Έργα της συγγραφέως από τις εκδόσεις Λιβάνη:
«Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα».
Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.
Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα…
Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του…
Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας…
Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια…
Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε…
Και έρωτες… Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί… Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής…
Μια ανάσα μακριά (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Χωρίς εσένα (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Αγεφύρωτες σιωπές (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Ζωή μου, εσύ… (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Σκιές στο χρόνο (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Σε βλέπω παντού (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
Όταν οι γυναίκες τολμούν (κυκλοφορεί και σε ψηφιακή μορφή)
–
Μας γνωρίζει τον εαυτό της με τα παρακάτω λόγια:
Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα ένιωθα νησιώτισσα και διατυμπάνιζα πως είμαι από τη Χίο -από το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι, το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.
Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη από υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά και ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.
Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου ισχυρίζεται πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τα αυτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούνε και όσα αποφεύγουμε να ειπωθούν. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει τη γνήσια νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.
Τώρα πια ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των μυαλωμένων ενηλίκων, των αξιοσέβαστων “μεγάλων”.
Και είναι πολλές οι φορές που με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος…
Η σχέση μου με τα βιβλία ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τότε που οι γονείς μου γέμισαν το μεγαλύτερο τοίχο του σπιτιού με ράφια και άρχισαν να τα φορτώνουν με κάθε λογής συγγράμματα. Παρόλο που η σχολική τους μόρφωση ήταν μέτρια και παρόλο που δούλευαν πάρα πολλές ώρες προκειμένου να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, έβρισκαν πάντα το χρόνο να χάνονται στις μαγικές σελίδες των βιβλίων. Από κοντά κι εγώ, άρχισα να διαβάζω από πολύ μικρή, αν και θυμάμαι ότι ήταν αρκετές οι φορές που δεν καταλάβαινα τα λόγια του συγγραφέα. Σιγά-σιγά το διάβασμα έγινε ο καλύτερος φίλος μου. Ταξίδευα, προβληματιζόμουν, υιοθετούσα ρόλους, δάκρυζα, γελούσα, εμπλούτιζα το λεξιλόγιό μου, καλλιεργούσα τη φαντασία μου, γνώριζα ανθρώπινους χαρακτήρες που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου…
Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλόλογών μου. Έκανα όνειρα για μένα και οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτεψα οικτρά μόλις παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.
Συνέχισα να γράφω και δούλεψα σαν μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα και έτσι βρήκα το δρόμο που γύρευα πάντα. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του “συγγραφέα”, όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά την ενηλικίωσή μας…
0 Σχόλια