Το πρώτο της έργο, ένα ταξίδι γεμάτο όνειρα και ελπίδα!

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη γραφή;
Το ενδιαφέρον μου για γράψιμο ξεκίνησε από το διάβασμα. Με μάγευε η ανάγνωση ενός βιβλίου. Η μαμά μου ήταν δασκάλα και το σπίτι μας ήταν γεμάτο βιβλία. Βλέποντας στα ράφια τα άπαντα του Α. Πούσκιν, Μ. Λέρμοντοβ, Μ. Σόλοχοβ, αναρωτήθηκα «πώς το κάνουν αυτοί οι μεγάλοι συγγραφείς;» Μετά σκέφτηκα «τι χρειάζεται για να γράψεις βιβλίο; Ένα στυλό και ένα τετράδιο. Τα έχω; Ναι, τα έχω. Ας δοκιμάσω λοιπόν».
Αυτή τη σπουδαία απόφαση την πήρα στην πρώτη δημοτικού και, έχοντας πάρει τρία τετράδια, έβαλα στο καθένα από ένα τίτλο: «Τα άπαντα της Ν. Βολοντίνα. Τόμος πρώτος: Παραμύθια. Τόμος δεύτερος: Διηγήματα. Τόμος τρίτος: Μυθιστορήματα».
Ξεκίνησα από μυθιστόρημα. Θυμάμαι ήταν μια ομάδα παιδιών που ξεκίνησαν μια τουριστική εξόρμηση από την πόλη μας με προορισμό τις όχθες του Ειρηνικού Ωκεανού. Όταν κοιτούσα στον χάρτη, μου φαινόταν πολύ κοντά. Πού να ήξερα, πως έστειλα τα καημένα τα παιδιά να διασχίζουν μία απόσταση 7-8 χιλιάδων χιλιόμετρων μέσα σε μια εβδομάδα! Το κατάφεραν, όμως και έφτασαν στον προορισμό τους, έχοντας συναντήσει στο διάβα τους λύκους, αρκούδες, ελέφαντες και μαϊμούδες.
Μετά ξεκίνησα να γράφω παραμύθι. Η συνήθειά μου να γράφω ήταν το μεγάλο μου μυστικό καθώς έγραφα, συνήθως, κάπου στον κήπο κρυμμένη στους θάμνους. Να όμως που οι αδελφές μου με κατασκόπευαν, άρπαξαν το τετράδιο με το μισοτελειωμένο παραμύθι και άρχισαν να με πειράζουν φωνάζοντας «κοιτάξτε συγγραφέα! Κοιτάξτε παραμυθά!» Έτσι κατάλαβα πως ο δρόμος του συγγραφέα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και το σοκ που πέρασα με απώθησε από τη συγγραφή για πολλά χρόνια.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Το θέμα είναι ότι οι καλλιτεχνικές προθέσεις είναι πράγμα σοβαρό. Είναι κρυμμένες κάπου στον μεταβολισμό μου και είναι εντελώς άσκοπο να προσπαθήσω να τις κρατήσω φυλακισμένες. Είναι σαν να έχεις μέσα σου ένα σκουλήκι που σε τρώει. Πρέπει να το ταΐζεις. Να του πετάς καμιά πεντακοσαριά λέξεις. Τότε χορταίνει, σε αφήνει ήσυχη και αισθάνεσαι μια ανακούφιση που διαρκεί ακριβώς μια μέρα. Την επόμενη μέρα σε τρώει πάλι.
Έτσι περίπου άρχισα τις δημοσιεύσεις στις διάφορες εφημερίδες, από τοπικές μέχρι τις μεγαλύτερες της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Ελλάδα από πρώτες ημέρες άρχισα να γράφω διηγήματα, τα έστειλα στις ρωσόγλωσσες εφημερίδες και στο τέλος της χρονιάς πήρα βραβείο για τον κύκλο διηγημάτων «Η δική μου Ελλάδα».
Μου αρέσει να γράφω στην κουζίνα που έχω μεγάλο και άνετο τραπέζι. Γράφω και ακούω τον σύζυγό μου να μιλάει στο τηλέφωνο με μια φίλη μου και να παραπονιέται: «Ελένη μου, τι να κάνω; Όλες οι γυναίκες στην κουζίνα μαγειρεύουν, ψήνουν, κάνουν πίτες. Η δικιά μου γράφει! Ω, θα πάω στη θάλασσα να πνιγώ!» Ευτυχώς αντιμετωπίζει την περίπτωση με χιούμορ και καρτερία.
Επί σειρά ετών συνεργάζομαι με μια μεγάλη ρώσικη εφημερίδα. Είναι «Η οικογένειά μου» που βγαίνει στη Μόσχα, με ένα εκατομμύριο τεύχη την εβδομάδα. Εκεί δημοσιεύω κάποιες ανθρώπινες ιστορίες και διηγήματα με θέμα τα ζώα. Αν σας πω πως έκανα γνωστό έναν σκύλο της γειτονιάς μας, τον Αράπη, έναν γενναίο θαλασσοπόρο. Το τεύχος με το κείμενο αφιερωμένο στη ζωή του, στα κατορθώματά του με τις φωτογραφίες του είχε μεγάλη επιτυχία. Τότε για πρώτη φορά είδα τον Αράπη κουρεμένο και περιποιημένο να βγαίνει από το κομμωτήριο. «Τι να κάνω;» είπε ο καπετάνιος που τον έχει. «Τώρα έγινε δημοσιότητα. Φίρμα. Πρέπει να τον προσέχουμε.» Το 2013 η εφημερίδα με τίμησε ως δημοσιογράφο της χρονιάς.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στη ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;
Την ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία τη χρωστώ σε έναν εξαιρετικό συγγραφέα, τον Αντρέα Κουτσάεβ. Μια φορά διάβασα στην εφημερίδα μία ανακοίνωση για διαγωνισμό στα Ανώτατα λογοτεχνικά σεμινάρια της Ένωσης Λογοτεχνών Ρωσίας (СоюзПисателей), στη Μόσχα, στο Τμήμα «Δημοσιογράφος και συγγραφέας-ευθυμογράφος». Αυτό το είδος λογοτεχνίας είναι εξαιρετικά δημοφιλές στη Ρωσία και έχει γερές ρίζες στο παρελθόν, αρχίζοντας από Α. Πούσκιν, Μ. Γκόγκολ και πολλούς άλλους. Έστειλα τα διηγήματα μου και μπήκα. Τα σεμινάρια ήταν σε μορφή ελεύθερης συζήτησης και λεπτομερούς ανάλυσης των έργων μας.
Μας έλεγε: «Δεν μπορείς να διδαχθείς για να γίνεις συγγραφέας. Ή είσαι συγγραφέας ή δεν είσαι. Δεν μπορώ να σας μάθω εγώ να γράφετε διηγήματα. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Να καταλάβω το ταλέντο του καθένα από εσάς, να σας συμβουλέψω, να σας καθοδηγήσω ώστε να σας προφυλάξω από τα συνηθισμένα λάθη ενός αρχάριου συγγραφέα.»
Από εκείνα τα θρυλικά σεμινάρια βγήκαν κάποιοι από τους πιο γνωστούς συγγραφείς της σύγχρονης Ρωσίας.
Με τον κύριο Κουτσάεβ χαθήκαμε για πολλά χρόνια. Ύστερα τον εντόπισα στη Γερμανία, του τηλεφώνησα και χαίρομαι που πρόλαβα να του πω «ευχαριστώ» λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

Γιατί επιλέξατε να γράψετε μια συλλογή διηγημάτων και όχι μυθιστόρημα;
Δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια. Ο αείμνηστος δάσκαλός μου ο Α.Κουτσάεβ μας συμβούλευε: «να αποφεύγετε τα περιττά λόγια. Ψάξτε μια μοναδική λέξη που θα περιέχει μέσα της την έννοια, τη γεύση, τον όγκο και το χρώμα». Πάντα ήθελα να εκφραστώ με ελάχιστες λέξεις.
Το 1996 μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ρωσίας «Κομσομόλσκα για Πράβντα» προκήρυξε διαγωνισμό διηγήματος με μόνο 200 λέξεις. Ήταν μια πρόκληση. Από περιέργεια πήρα μέρος και το κέρδισα. Όμως, τελευταία με τράβηξε το μυθιστόρημα. Το μυθιστόρημα έχει πλοκή, έχει διάρκεια χρόνου, έχει περισσότερους ήρωες, οι ζωές των οποίων περιπλέκονται μέσα σε ένα βιβλίο. Πρόσφατα ολοκλήρωσα ένα μυθιστόρημα στα ρώσικα που διηγείται ιστορίες τριών γυναικών που βρέθηκαν, για διάφορους λόγους, στην Ελλάδα. Ξεκίνησα ένα άλλο που το γράφω κατευθείαν στα Ελληνικά. Και πάλι πρέπει να αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες, «να παλεύω» για κάθε φράση επειδή έφτασα στην Ελλάδα σε ώριμη ηλικία και τα Ελληνικά τα έμαθα μόνη μου χωρίς να παρακολουθώ κάποια μαθήματα ή σεμινάρια.

Διαβάζοντας τα διηγήματά σας θα συναντήσουμε τη Ναταλία και στοιχεία της προσωπικότητάς της;
Σίγουρα. Κάποια διηγήματα είναι πραγματικές ιστορίες από τη ζωή μου. Δεν ξέρω γιατί από μικρή ηλικία προσέλκυα, σαν μαγνήτης, απίθανες καταστάσεις. Ήμουν υπερβολικά ζωηρό παιδί με απερίγραπτη περιέργεια, που με οδηγούσε σε δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις και, αν δεν έκανα κάποια φασαρία στο σχολείο, θεωρούσα τη μέρα χαμένη. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές μου, τα όριά μου, με ό,τι προκύπτει από αυτό. Οι εμπειρίες μου φτάνουν ακόμα για μερικά βιβλία.

Κλείνοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης ποια αίσθηση θα έχει με τις ιστορίες του;
Κλείνοντας το βιβλίο θα ήθελα ο αναγνώστης θα έχει την εξής αίσθηση: πόσο θαυμάσιο είναι το ταξίδι της ζωής. Με τις χαρές και τις στενοχώριες της. Με τις απώλειες και τα κέρδη της. Πόσο συναρπαστική, απροσδόκητη και επικίνδυνη μπορεί να είναι η διαδρομή. Όπως για παράδειγμα, στο διήγημα «Το θύμα της τέχνης» όταν ένα βράδυ κατευθυνόμενη στο θέατρο της τέχνης, βρέθηκα στο άλλο – το θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι τον περιμένει. Στέλνοντας κάθε άτομο σε αυτό το επικίνδυνο αλλά συναρπαστικό ταξίδι που λέγεται «ζωή», ο Ύψιστος δεν το προστατεύει με εγγυήσεις. Δεν του δίνει μια βεβαίωση ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του ο κάθε άνθρωπος θα πάρει τόση ευτυχία, τόση αγάπη και επιτυχία, θα αποκτήσει επαρκή υλικό και πνευματικό πλούτο. Η πίτα της ζωής δεν κατανέμεται ισομερώς. Κάποιος θα πάρει το πιο γλυκό κομμάτι από το κέντρο, κάποιος ένα κομμάτι στην άκρη και κάποιος θα μαζέψει τα ξηρά ψίχουλα από το τραπέζι.
Οι δυσκολίες της ζωής είναι μεγάλες. Όταν τις προσπερνάμε με χαμόγελο και αισιοδοξία γίνονται λιγότερο επώδυνες. Θα ήθελα να περάσω αυτό το μήνυμα στους αναγνώστες του βιβλίου μου. Αν το κατάφερα ή όχι, ας κρίνουν οι ίδιοι.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς δε θέλει να αλλάξει ο ίδιος»

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Ναι. Το επόμενο βιβλίο είναι έτοιμο για έκδοση. Ο τίτλος του είναι «Οι γάτες δεσποσύνες, οι σκύλοι άρχοντες και τα λαχανιασμένα αφεντικά». Όπως είπα νωρίτερα, το θέμα των ζώων και η σχέση μας με αυτά με απασχολεί ιδιαίτερα. Η αρχή του έχει έναν πρόλογο, αρχίζει κάπως έτσι: «Αν εμείς δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα των ζώων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αντιμετωπίζουμε τα ζώα με τους δικούς μας όρους και εκείνα, με τη σειρά τους, μας αντιμετωπίζουν με τους δικούς τους. Εξ ου και η ασυνεννοησία.
Η γάτα σας δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί εσείς μπορείτε να κοιμηθείτε στο κρεβάτι και η ίδια δεν μπορεί. Τι είναι, άραγε; Είναι χειρότερη από εσάς; Όχι δα! Μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της πολύ καλύτερο από εσάς. Και εξυπνότερο».
Γράφω κάποια καινούρια διηγήματα, μεταφράζω παλιά. Τη λογοτεχνική επιμέλεια των κειμένων τη χρωστάω στην κ. Ζένια Κατσούλη, μια εξαιρετική ταλαντούχα ποιήτρια και λογοτέχνη.

–

Ο νόμος της πεταλούδας
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος

Η ζωή είναι ένα ταξίδι στο οποίο μας αποστέλλουν χωρίς να μας ρωτήσει κανείς. Ο χρόνος και ο τόπος δεν επιλέγονται από εμάς. Κάποιος, όμως, επινόησε όλα αυτά. Ο Θεός; Η μοίρα; Οι γονείς; Αλλά και εκείνους, επίσης, δεν τους έχει ρωτήσει κανείς.
Οι δρόμοι της μοίρας είναι άγνωστοι για μας. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις συνέπειες ενός γεγονότος ή τι μπορεί να προκαλέσει η κάθε μας επιλογή. Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνουμε ένα εισιτήριο για τραίνο ή για αεροπλάνο. Και, αποκοιμισμένοι σε μια κουκέτα κάτω από το νανουριστικό  βουητό των τροχών ή σε μια καρέκλα με το σταθερό βουητό του κινητήρα, πιστεύουμε ότι έχουμε πάρει ένα εισιτήριο για μια άλλη πόλη.  Στην πραγματικότητα, για μια άλλη ζωή.

–

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
H Nαταλία Βολοντίνα-Σαρκαβάζη γεννήθηκε στη Σιβηρία, σπούδασε στη Μόσχα και ζει στην Ελλάδα.
Αποφοίτησε από το Μουσικό τμήμα του Πανεπιστήμιου της Μόσχας και ταυτόχρονα παρακολούθησε Ανώτατα Λογοτεχνικά σεμινάρια της Ενώσεως Λογοτεχνών Ρωσίας, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας για Συγγραφείς – Ευθυμογράφους. Από τότε ξεκίνησε συνεργασία με διάφορες εφημερίδες.
Έχει τιμηθεί με διάφορα λογοτεχνικά βραβεία στην Ρωσία και Ελλάδα:
Α’ Βραβείο (ΓρανΠρι) Διεθνούς Διαγωνισμού συγγραφέων ευθυμογράφων «Ποντμοσκόβιε – 91», π. Μόσχα
Βραβείο για το καλύτερο δημοσιογραφικό έργο της χρονιάς της εφημερίδας «Αθηναϊκή κούριερ», Αθήνα 1999
Β’ βραβείο διαγωνισμού για το καλύτερο διήγημα για παιδιά «Η Χρυσή πέννα της Ρωσίας», Μόσχα 2009
Β’ βραβείο του Διεθνούς διαγωνισμού λογοτεχνίας ζωοφιλικού περιεχομένου, Λαμία 2013
Τιμητικό βραβείο για την προσφορά στον πολιτισμό, Θεσσαλονίκη 2014.
Την ίδια χρονιά έγινε μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών και καλλιτεχνών.
Το πρώτο βιβλίο, «Ο νόμος της πεταλούδας», βγήκε στην Αγία Πετρούπολη το 2011.