Η Ζωή από μικρή θυμάται τον εαυτό της να ανυπομονεί για τις Κυριακές. Ήταν οι μέρες, που επισκέπτονταν με τους γονείς της, τον παππού και τη γιαγιά. Η Ζωή λάτρευε τις Κυριακές και τον παππού της. μετά το μεσημεριανό, την παίρνει αγκαλιά, της καθαρίζει πράσινα μήλα και της λέει παραμύθια. Της μιλάει για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, για πονηρά ξωτικά και αγαθούς νάνους, για μυθικά πλάσματα και ύπουλες μάγισσες. Έτσι λοιπόν, η Ζωή ταξίδευε στη φαντασία της και έφτιαξε έναν κόσμο δικό της. Εκεί ζούσαν όλα αυτά τα πρόσωπα που τόσο αγάπησε μέσα από τις ιστορίες του παππού της και κάθε φορά που πληγωνόταν ή αισθανόταν μόνη έβρισκε καταφύγιο εκεί, όσο και αν μεγάλωνε.

Ο παππούς της, συνήθιζε να την παίρνει μαζί του στο βουνό και στις βόλτες αυτές την έμαθε να σέβεται την αξία της φύσης και να ακούει την φωνή της. να την ακούει μέσα από το τρυφερό ψιθύρισμα του ανέμου στα φύλλα των δέντρων, μέσα από το κελάρυσμα του νερού στις πηγές, μέσα από το αργόσυρτο βηματισμό των διάφορων ζώων. Ό,τι της μάθαινε μεταφέρονταν και στον κόσμο της. Υπήρχαν λοιπόν, ψηλά και περήφανα δέντρα, ρυάκια, λουλούδια που άνθιζαν πάντα και ένας τεράστιος, ζωοφόρος και λαμπερός ήλιος. Δεν υπήρχε ούτε η νύχτα ούτε ο χειμώνας, γιατί ο χειμώνας πάγωνε τη ζωή και αυτό την τρόμαζε.

Τα χρόνια πέρναγαν και η καθημερινότητα της Ζωής άλλαζε κι αυτή. Όμως υπήρχαν στη ζωή της κάποιες μυθιστορηματικές σταθερές. Αυτές ήταν η σχέση της με τον παππού της και ο κόσμος της φαντασίας της, που παρέμεναν αναλλοίωτες. Μέχρι εκείνη την άνοιξη…

Ήταν άλλο ένα πρωινό Κυριακής. Η Ζωή ξύπνησε γεμάτη χαρά που θα τον έβλεπε και έτρεξε να ξυπνήσει τους γονείς και την αδερφή της για να ετοιμαστούν. Όταν όμως μπήκε στο σαλόνι ένιωσε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

-Μπαμπά, γιατί δεν είστε έτοιμοι; Θα αργήσουμε! Είπε δυνατά θέλοντας να ακουστεί και σε αυτό το απαίσιο συναίσθημα που είχε φωλιάσει μέσα της.

Στην ερώτηση της δεν αποκρίθηκε κανείς παρά μόνο μετά από λίγη ώρα ο πατέρας της την πήρε αγκαλιά και της είπε πως από σήμερα ο παππούς δεν θα είναι κοντά μας. Έγινε ένα μεγάλο και φωτεινό αστεράκι και θα μας προσέχει από ψηλά. Κοίταξε την μητέρα της, περιμένοντας να της πει πως όλα ήταν ένα ψέμα. Να της πει να ετοιμαστεί γρήγορα κι αυτή και η αδερφή της για να φύγουν. Μα η μητέρα της δακρυσμένη δεν την κοίταξε καν.

Ένιωσα τότε, το θυμό της, το μίσος της, την απελπισία της. Ένιωσα την μοναξιά της. η Ζωή μίσησε τους ανθρώπους γιατί οι άνθρωποι λένε ψέματα. Λένε πράγματα και μετά τα ξεχνάνε. Έτσι και ο παππούς της, της είχε πει πως θα είναι πάντα μαζί της, πως ποτέ μα ποτέ δεν θα την εγκατέλειπε. Και να που τώρα έφυγε και ούτε καν τη χαιρέτησε.

Η Ζωή βίωνε για πρώτη φορά το ψέμα γιατί για εκείνοι της είχαν πει όλοι ψέματα. Κλείστηκε στον εαυτό της και για καιρό δεν έδειχνε σε κανέναν πως ένιωθε. Μόνο που προσέθεσε στον κόσμο της και κάτι που μέχρι τώρα δεν υπήρχε. Τη νύχτα. Μέσα όμως στην αγκαλιά της τοποθέτησε και ένα τεράστιο και φωτεινό αστέρι. Κανείς από μας στον κόσμο της δεν ήξερε τι είναι μέχρις ότου το είδα να χαμηλώνει και να την πλησιάζει και εκείνη να δακρύζει. Καταλάβαμε αμέσως και απομακρυνθήκαμε.

Μία νύχτα, λίγες μέρες μετά, εγώ, η συνείδηση της, της μίλησα για πρώτη φορά. Στην αρχή τρόμαξε που κάποιος της μίλαγε ξαφνικά χωρίς να τον βλέπει. Της εξήγησα ποια είμαι και πως όλες οι συνειδήσεις οφείλουν να μιλάνε στους ανθρώπους αλλά εκείνοι επιλέγουν αν θα τις ακούσουν ή όχι. Στη συνέχεια, τη ρώτησα γιατί δεν προσέθετε κι άλλα αστεράκια για να γίνει πιο φωτεινός ο ουρανός μας. Γιατί όλα τα αστέρια χάνονται και εγώ θα τα έχω αγαπήσει πολύ, θα τους έχω δώσει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όταν θα χαθούν όμως κανένα αστεράκι δεν θα μπορέσει να καλύψει αυτό το κενό.

Όλα τα αστεράκια χάνονται εκτός από αυτά μέσα στα οποία ζει κάποιος ή κάτι που αγαπάς πολύ.

_

γράφει η Μαρίλια Γιακουμή

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!