Η αστυνόμος Τρύπη έρχεται αντιμέτωπη με μια μυστηριώδη Οργάνωση που έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού και αγωνίζεται να τη διαλύσει. Τι σχέση έχει ο αδιαφιλονίκητος Βασιλιάς με όλα αυτά και πώς συνδέεται με το νέο Αφεντικό που αναδύθηκε μυστηριωδώς μέσα από τα σκοτάδια; Ποιοι έχουν στήσει αυτόν τον λαβύρινθο και πόσο αδίστακτοι είναι για να κρατήσουν τις θέσεις τους και τον έλεγχο που αυτές συνεπάγονται; Τι θα επικρατήσει στην ψυχή των πρωταγωνιστών, το Φως ή το Σκοτάδι;

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης επιστρέφει μ’ ένα δυνατό, πολυεπίπεδο και καλοσχεδιασμένο μυθιστόρημα που μας οδηγεί στα σκοτάδια των παράνομων κυκλωμάτων και των ανήθικων δοσοληψιών. Καταφέρνει να εντάξει σ’ ένα πυκνογραμμένο κείμενο τις ψυχολογικές διακυμάνσεις ενός ανθρώπου που θέλει να εκδικηθεί για τη δολοφονία της οικογένειάς του, την ανάρρηση στον κόσμο τη νύχτας μιας συμμορίας μέσα από μια επικερδή συμφωνία, τις διπλές ταυτότητες ανθρώπων που δεν είναι αυτό που δείχνουν και μια κλιμακούμενη ένταση μέχρι να αποκαλυφθούν τα περισσότερα από τα μπερδεμένα στοιχεία κι όλα αυτά με φόντο μια πολυπλόκαμη Οργάνωση που διοικείται από Επενδυτές, χωρίς να ξέρουμε όμως κάτι παραπάνω από τα ψευδώνυμά τους. Στον προσεκτικά σχεδιασμένο μυθιστορηματικό του ιστό ο συγγραφέας ξεδιπλώνει μια σειρά από περιπέτειες, δολοφονίες, εκβιασμούς και εκτελέσεις και καταγράφει τη μετάβαση μιας σημαντικής συμμορίας από την εποχή του Βασιλιά σε αυτήν του Αφεντικού, με τον Στράτο να είναι το δεξί χέρι και των δύο, ένας έμπιστος άνθρωπος κυρίως για τις δουλειές που χαρακτηρίζονται ως υψηλού ρίσκου. Έχουμε τον σχεδόν πλήρη έλεγχο των σημαντικών φορέων και ανθρώπων της εξουσίας, έχουμε ανακρίσεις, έχουμε έναν αγώνα δρόμου να βρεθούν οι άκρες από ένα άσχημα μπλεγμένο κουβάρι, έχουμε χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν για λίγο και ξαναφεύγουν εκόντες ή άκοντες κι όλα αυτά δίνονται με μέτρο, προσοχή και σεβασμό. Δεν μπερδεύτηκα ούτε με τα διαρκή πρωθύστερα ούτε με τα πολλά πρόσωπα ούτε με τα ψευδώνυμα των μελών της Οργάνωσης, αντίθετα, μέσα από σύντομα κεφάλαια που δε με άφηναν να ανασάνω, ταξίδεψα σε μια πλευρά της ζωής που δε θα ήθελα να γνωρίσω τους ανθρώπους της από κοντά.

Η ιστορία ξεκινάει το 1987, με την οικογένεια Ιωάννου να ξεκληρίζεται από πληρωμένους δολοφόνους, γλυτώνει όμως ο πεντάχρονος γιος της οικογένειας. Ο παππούς του τον κρατάει κοντά του και προσπαθεί να του εμφυσήσει θετικές εικόνες, απόψεις και στάση ζωής, μαθαίνοντάς του για το Σκοτάδι και το Φως, για την άβυσσο που, όσο την κοιτάμε εμείς άλλο τόσο μας κοιτάει κι αυτή και μας ρουφάει χωρίς να το καταλάβουμε. Το παιδί μεγαλώνει γεμάτο πάθος για εκδίκηση αλλά ο παππούς του του συνιστά υπομονή, βλέποντας το μέγεθος του μίσους του. «Δεν πρέπει ν’ αφήσεις το Κακό να μπει μέσα σου…Το Κακό θα σε καταστρέψει και η ζωή σου δε θα ‘χει κανένα νόημα», τον συμβουλεύει (σελ. 26). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο νεαρός παίρνει το ψευδώνυμο Μαύρος κι αρχίζει να παρεισφρέει στην κλίκα του Αφεντικού, μόνο που αρχίζει μια πορεία με αμφίβολα αποτελέσματα. Θα βρει τους δολοφόνους της οικογένειάς του; Θα καταφέρει να μείνει αλώβητος ή θα παρασυρθεί από το σκοτάδι; Θα αλλάξει σε κάτι καλύτερο ή θα γίνει αυτό που απεύχεται ο παππούς του;

Ως προς την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα της, έχουμε μηδαμινές εξελίξεις σε προσωπικό επίπεδο, με τον δημοσιογράφο Καρυπίδη να είναι ακόμη στο πλάι της και με την κόρη της, Νεφέλη, να μεγαλώνει λίγο ακόμη. Σε επαγγελματικό επίπεδο όμως, η δράση δεν έχει τέλος, μιας και αναλαμβάνει την εξιχνίαση της διπλής δολοφονίας του εισαγγελέα Πάρη Τρωάδη και της ερωμένης του, Κασσάνδρας Λοκρού, συνοδού κυρίων με κάθε επόμενο στοιχείο να την οδηγεί όλο και πιο κοντά σε μια θανάσιμη αναμέτρηση. Ποια υπόθεση ερευνούσε ο Τρωάδης και θέλησαν να του κλείσουν το στόμα; Πώς συνδέεται η εκτέλεσή του με ένα έγκλημα από το μακρινό παρελθόν; Πώς θα καταφέρουν τα στάδια της εξιχνίασης να οδηγήσουν την Τρύπη στα ίχνη του Αφεντικού; Πώς θα έρθει αντιμέτωπη με την Οργάνωση; Στο μυθιστόρημα συναντάμε χαρακτήρες ήδη γνωστούς από προηγούμενα βιβλία της σειράς αλλά και καινούργιους, όπως οι υπαστυνόμοι Φούκουρας και Μόραλης, ο Μαύρος Βαρόνος, που είχε αποχωρήσει από την ΕΛΑΣ υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ο αρχιφύλακας Μπρίνης, ο αστυνομικός διευθυντής Μπελκάντης, επικεφαλής της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας, ο ταξίαρχος Βεργίνης, ειδικός σύμβουλος του αρχηγού της ΕΛΑΣ, με εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και διαολεμένη ευφυία, ο Λοκρός που δούλευε στη Δίωξη Ναρκωτικών και αποτάχτηκε με τη ρετσινιά της διαφθοράς, χωρίς να αποδειχτεί κάτι και πολλοί άλλοι.

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης δεν παύει να γράφει μ’ ένα ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό στυλ που γοητεύει και ξαφνιάζει. Παράδοξες και ευφάνταστες παρομοιώσεις και μεταφορές («…το μόνο που ακούγεται είναι οι μικρές, πνιχτές κραυγές τους καθώς κατευθύνονται πλησίστιοι στο λιμάνι ενός ανεπανάληπτου οργασμού», σελ. 46), λεπτή ειρωνεία (όπως το όνομα του κακόφημου κέντρου διασκέδασης «Ξένοιαστη παιδούλα»), κοφτές προτάσεις, εναλλαγές μεταξύ παρατατικού, αορίστου και ενεστώτα διαρκείας, λιτοί διάλογοι, διαχωρισμός κεφαλαίων σε ημερομηνίες και ώρες οπότε μπορούμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα χωρίς να χανόμαστε ή να μπερδευόμαστε, ακόμη και «κλείσιμο ματιού» στον κόσμο της αστυνομικής λογοτεχνίας όταν επιλέγει το Πουαρίδης για όνομα ιδιωτικού ερευνητή ή όταν μας συστήνει τον θείο Γιώργο Μαιγκρέ και τον ανιψιό Γιώργο Σιμενό. Ο συγγραφέας Αστεριάδης πάλι; Πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως alter ego του Γρηγόρη Αζαριάδη, που θέλει έτσι να βοηθήσει την αστυνόμο Τρύπη με τα ευρήματά του; Χμ….

Από ποιους αποτελείται η πολυδαίδαλη Οργάνωση που ελέγχει μια μεγάλη γκάμα παράνομων δραστηριοτήτων, όπως ναρκωτικά, πορνεία, εκβιασμοί, ξέπλυμα χρήματος, συμβόλαια θανάτου; Πόσο δύσκολα μπορούν να βγουν τα ίχνη της στο φως, όταν μάλιστα η κάθε γκάμα, εν είδει υπουργείου, διοικείται από ένα άτομο που έχει την απόλυτη ευθύνη επί του θέματός του; Πώς συνδέεται η συμμορία του Αφεντικού μαζί της; Έχει αποσυρθεί ο Βασιλιάς; Και αν ναι, ποιος τη διοικεί τώρα και πίσω από ποιο ψευδώνυμο κρύβεται; Μια υπερκυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει τα πάντα, κόμματα, δικαστική εξουσία και πολιτικούς φορείς χτίζει έναν θεαματικό ιστό γύρω από τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος και δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να γράψει ένα κείμενο σφιχτοδεμένο, που θέλει αμέριστη προσοχή και ταυτόχρονα είναι συναρπαστικό, ανατρεπτικό και άκρως ρεαλιστικό. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά το οικείο υποδόριο χιούμορ και τις εξεζητημένες, αναπάντεχες παρομοιώσεις, ε, έχουμε τότε ένα καλό, στιβαρό αστυνομικό μυθιστόρημα που αντικατοπτρίζει έστω και σε μεγαλύτερο μέγεθος από την πραγματικότητα αλήθειες του καιρού και της εποχής μας. Χάρηκα ιδιαίτερα για το τέλος γιατί δείχνει ξεκάθαρα πως θα υπάρξει και συνέχεια της μονομαχίας της Τρύπη (το θέλω πολύ, πάντως, αν δεν είναι στα άμεσα σχέδια) και του επιτελείου της με τον αόρατο εχθρό. Ο Γρηγόρης Αζαριάδης δε βιάζεται, δεν κάνει σπασμωδικές κινήσεις, δε στριμώχνει πρόσωπα και καταστάσεις για να βγάλει κάτι, αντίθετα, κρατώντας τον έλεγχο της πλοκής, αφήνει πρόσωπα και χαρακτήρες να αναπνεύσουν, να δράσουν, να συμμετάσχουν όπως δει στις εξελίξεις και κρατάει τους άσους του κρυμμένους για την επόμενη αναπάντεχη «γωνία» ανάγνωσης. Ενδιαφέρον και ασφυκτικό, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.