Στην ησυχία ενός πρωινού,
όταν ο ήλιος φιλτράρει την ομίχλη,
κι η καρδιά μου, χωρίς να το ξέρει,
χαμογέλασε στη σκιά ενός τραγουδιού.
Στη ζεστασιά μιας κουβέντας που μου παν,
που δεν είχε σκοπό να αλλάξει τον κόσμο,
μόνο να γεμίσει τη στιγμή
με την αλήθεια της.
Στα χέρια που δουλεύουν σιωπηλά,
χτίζοντας γέφυρες από φροντίδα,
όχι για τη δόξα ή το κέρδος,
αλλά για την ανάγκη να προσφέρουν.
Στα βήματα που ακολουθούν τη βροχή,
στις μυρωδιές που ξυπνούν μνήμες,
σε ένα βλέμμα που διαβάζει
όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Η πιο μεγάλη γιορτή,
δεν φωνάζει,
δεν κρύβεται πίσω από φώτα.
Ζει εκεί που δεν την ψάχνεις,
στα μικρά, στα ανεπαίσθητα,
στα απλά.
Ένα φως που ανάβει
εκεί που κανείς δεν το περιμένει.
_
γράφει η Ειρήνη Κτενίδου
0 Σχόλια