Ήταν η τελευταία πανσέληνος του Καλοκαιριού, μήνας Αύγουστος. Ο Γιώργος το είχε ακούσει αυτό από μέρες πριν να το συζητούν στην δουλειά του. Του είχαν πει ότι η τελευταία πανσέληνος του καλοκαιριού είναι η πιο δυνατή η πιο φωτεινή απ όλες. Συνηθίζεται εδώ και χρόνια την συγκεκριμένη μέρα, νύχτα για την ακρίβεια, ο δήμος στον οποίο κατοικεί να διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις.

Ετούτην την χρονιά ήταν αποφασισμένος ότι θα το ξενυχτούσε. Είχε σκοπό να απολαύσει αυτή τη νύχτα. Τίποτα δεν θα τον σταματούσε! Για αυτό από νωρίς – νωρίς το βράδυ αφού ετοιμάστηκε, κάθισε στη μικρή βεράντα του διαμερίσματός του ατενίζοντας την πανσέληνο που ξεπρόβαλε επιβλητικά πίσω από πολυκατοικίες και κτήρια, αφήνοντας το μυαλό του να τρέξει πίσω σε πολλές άλλες πανσέληνους, όχι μόνο του καλοκαιριού, τις οποίες πότε δεν είχε δει με τα μάτια του, όχι γιατί δεν μπορούσε να τις δει, αλλά γιατί δεν ήταν σε θέση να τις απολαύσει να τις χαρεί λόγο της ζωής που έκανε.

Άναψε το ραδιόφωνο που βρισκόταν στο τραπέζι, άναψε ένα τσιγάρο και αφέθηκε να κοιτάζει το φεγγάρι. Το ραδιόφωνο μιλούσε για τη βραδινή πανσέληνο του Αυγούστου και στη συνέχεια ο εκφωνητής αφιέρωσε ένα σχετικό τραγούδι με θέμα την πανσέληνο ειδικά στο ακροατήριο του! Ο Γιώργος αναστέναξε βαριά και άφησε να του φύγει ένα δάκρυ από τα μάτια του. Όπως έκαιγε το τσιγάρο του έτσι έκαιγε και ο ίδιος για χρόνια την ζωή του και την οδηγούσε με ακρίβεια στο αφανισμό ώσπου εμφανίστηκε μια μέρα, νύχτα για την ακρίβεια και μάλιστα με πανσέληνο, η Ζώη, η Ζώη του, η οποία σαν ένα άλλο φεγγάρι που φέγγει και φωτίζει τον προστάτευσε δείχνοντας του το δρόμο στο σκοτάδι όπου ζούσε για να μπορέσει πραγματικά να ζήσει.

Ο Γιώργος, πρώην χρήστης αλκοόλ και ζώντας από την εφηβεία του την έντονη ζωή της νύχτας στην πόλη του, δούλευε τα βράδια ως μπάρμαν σε όλα σχεδόν τα νυχτερινά μπαράκια της πόλης του. Εκείνη τον περιέλουσε με στοργή και αγάπη και ναι με μεγάλη δυσκολία και θέληση παίρνοντας τον από το χέρι κυριολεκτικά τον επανέφερε στη σωστή πορεία, τον βοήθησε να ενταχθεί πρώτα σε ένα εσωτερικό πρόγραμμα αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και στη συνέχεια να το συνεχίσει σε εξωτερική βάση.

Από τότε μαζί με την Ελπίδα του, την «φεγγαρένια» όπως την αποκαλούσε χαϊδευτικά, χαίρεται την καινούργια του ζωή. «Ετοιμάσου αγάπη μου φεύγουμε», ακούγεται από το δωμάτιο η φωνή της. Πετάγεται από την καρέκλα, κοιτάζει το φεγγάρι, του κλείνει το μάτι χαμογελώντας του συνωμοτικά και παίρνοντας την από το χέρι και την μέση ξεκινάνε περπατώντας κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του φεγγαριού που τους συντροφεύει, ώσπου σε λίγα λεπτά έχουν φτάσει στην συναυλία. Αφού απόλαυσαν την συναυλία όλοι, μα περισσότερο ο Γιώργος, ο οποίος την μια κοιτούσε την Ζωή του και την άλλη το φεγγάρι, ξεκίνησαν για την επιστροφή στο διαμέρισμά τους! Ένιωθε ότι είχε ακριβώς ό,τι επιθυμούσε στη ζωή του.

Αργότερα το βράδυ και κοιτώντας τον στα μάτια η Ζώη του είπε «πώς πέρασες απόψε αγάπη μου», σκάζοντάς του ένα πλατύ χαμόγελο. «Αγάπη μου δούλευα 20 χρόνια μόνο νύχτα στη ζωή μου και δεν είχα δει ποτέ μου το φεγγάρι», της λέει με λυγμούς. Η Ζωή τον αγκαλιάζει στοργικά και με το χέρι της σκουπίζει από τα μάτια του τα πρώτα δάκρυα, ενώ με το άλλο της χέρι παίρνει το δικό του χέρι και το τοποθετεί στην κοιλία της. «Ακούς κάτι εδώ που τοποθέτησα το χέρι σου;», τον ρωτά με χαμόγελο, ο Γιώργος σαστίζει «Τι να ακούσω;», της απαντά. «Σε λίγους μήνες θα γίνεις πατέρας», του λέει και συνεχίζει «επέλεξα συνειδητά αυτή την νύκτα με την πανσέληνο για να στο ανακοινώσω», ο Γιώργος έχει παγώσει, δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη, ενώ η Ζώη ψύχραιμα συνεχίζει «μια τέτοια νύκτα τέτοια φωτεινή και σημαδιακή, για να μας φωτίζει όλους μας αφού δεν μπόρεσες να ζήσεις τόσα χρόνια, να ζήσεις νύχτες με φεγγάρι, απόψε που είναι πανσέληνος επέλεξα να ζήσεις την πιο δυνατή σου νύχτα.» Ο Γιώργος τα έχει χάσει! Μένει σαν χαζός να την κοιτά! Μετέπειτα την φιλά στοργικά στο μάγουλο και στη συνέχεια γονατίζει αγκαλιάζοντας με τα δυο του χέρια τη Ζώη του και φιλά αυτή την φορά την κοιλία της, στην οποία η Ζώη έχει φυλαγμένη μέσα την καινούρια τους ζωή.

Πριν προλάβει να συνέλθει από το πρώτο σοκ του δίνει τυλιγμένο ένα δώρο. «Τι είναι αυτό;», τη ρωτά, ενώ η ίδια χαμογελά προτρέποντας τον να το ανοίξει. Ανοίγοντάς το βλέπει ένα πίνακα ζωγραφικής στον οποίο απεικονίζονται διάφορα κτήρια! Επίσης απεικονίζεται μια μεγάλη σκάλα η οποία οδηγεί προς τον ουρανό όπου υπάρχει ένα ολόκληρο φεγγάρι, το οποίο φωτίζει έντονα και επιβλητικά τον ουρανό. «Είναι η πορεία και ο αγώνας που κάνεις για να ξεφύγεις από την εξάρτησή σου που σε είχε εγκλωβίσει», του λέει πιάνοντας του το χέρι η Ζώη και συνεχίζει, «η σκάλα συμβολίζει την οδό και τα στηρίγματα μέσω των σκαλιών της, και πατώντας πάνω τους με ασφάλεια έχεις καταφέρει να ξεφύγεις από την προηγούμενη σου ζωή και να ατενίζεις βλέποντας αισιόδοξα την καινούργια σου ζωή», όμως δεν σταματά εδώ η Ζώη η οποία του προσθέτει ότι «το φεγγάρι συμβολίζει την καινούργια σου ζωή, είναι η αισιοδοξία και το φως που σε καθοδηγούν…» Ο Γιώργος την διακόπτει για να της προσθέσει ότι « το φεγγάρι είσαι εσύ και η σκάλα το χέρι σου που μου το έδωσες για να μπορέσω να πιαστώ πάνω του ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από το σκοτάδι που ζούσα και να αντικρίσω το φως του φεγγαριού της ζωής, να δω δηλαδή εσένα» και στη συνέχεια της προσθέτει «σε ευχαριστώ για όλα φως του φεγγαριού μου, τώρα είμαι σίγουρος ότι το πρώτο φεγγάρι το είδα στο πρόσωπο σου την νύχτα που σε συνάντησα! Από τότε η ζωή μου είναι μια πανσέληνος». Αγκαλιασμένοι και οι δυο κοιτάζουν πότε τον πίνακα και πότε έξω από το παράθυρο την πανσέληνο. Ο Γιώργος όμως ξέρει καλά ότι την πραγματική πανσέληνο, δεν την βλέπει μόνο αλλά την έχει είδη στην αγκαλιά του!

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου