Μετά το Κουτί, η Camilla Läckberg και ο Henrik Fexeus επιστρέφουν με τη Σέχτα, το δεύτερο βιβλίο τους με κεντρικούς ήρωες την αστυνομικό Μίνα Νταμπίρι και τον πνευματιστή Βίνσεντ Βάλντερ.

Η απαγωγή ενός μικρού αγοριού από το νηπιαγωγείο του σημαίνει συναγερμό στην αστυνομία της Στοκχόλμης. Η Μίνα Νταμπίρι και η ομάδα της αναλαμβάνουν την υπόθεση και σύντομα ανακαλύπτουν κοινά στοιχεία με την εξαφάνιση ενός συνομήλικού του κοριτσιού πριν από έναν χρόνο, που βρέθηκε νεκρό μετά από τρεις μέρες και ο δολοφόνος του δεν συνελήφθη ποτέ. Φοβούμενοι ότι οι δυο υποθέσεις συνδέονται, αντιλαμβάνονται πως ίσως πρόκειται για έναν δολοφόνο κατά συρροή.

Έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία φορά που η Μίνα συναντήθηκε με τον πνευματιστή Βίνσεντ Βάλντερ και μέσα σε αυτό το διάστημα δεν έχουν επικοινωνήσει καθόλου μεταξύ τους. Εκείνη παραμένει αφοσιωμένη στη δουλειά της, έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς της δαίμονες από το παρελθόν, την αποξένωση με την κόρη της και την επανεμφάνιση της μητέρας της στη ζωή της μετά από χρόνια απουσίας. Εκείνος, από την άλλη, συνεχίζει να δίνει παραστάσεις και προσπαθεί να διατηρεί τις ισορροπίες στο σπίτι και την οικογένειά του. Τώρα, όμως, η εξαφάνιση του μικρού αγοριού θα γίνει η αιτία να έρθουν και πάλι κοντά. Η Μίνα ζητάει τη βοήθεια του Βίνσεντ για να βρουν το πιθανό μοτίβο που συνδέει τις υποθέσεις. Και πράγματι, όλα δείχνουν πως ο δράστης κινείται βάσει ενός συγκεκριμένου μοτίβου, που θυμίζει παιχνίδι σκακιού. Αν όμως κάθε κίνηση αντιστοιχεί σε ένα νέο θύμα, αυτό σημαίνει πως κινδυνεύουν αρκετά παιδιά ακόμα, μέχρι να ολοκληρωθεί η μακάβρια παρτίδα…

Στο δεύτερο βιβλίο τους, οι Läckberg και Fexeus καταπιάνονται με ένα θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο, αφού καθετί που αφορά παιδιά απαιτεί προσοχή στον χειρισμό του. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μια σειρά απαγωγών και δολοφονιών, τον μεγαλύτερο εφιάλτη για γονείς και μη. Θα πρέπει λοιπόν ένας συγγραφέας να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στο πώς θα χειριστεί και θα αποδώσει εγκλήματα τέτοιου είδους, ώστε να εξάψει την αγωνία και το συναίσθημα του αναγνώστη, αλλά να σεβαστεί και τα… αόρατα όρια που προκαλούνται από αυτό ακριβώς το συναίσθημα. Και πράγματι, οι περιγραφές των εγκλημάτων δεν είναι ιδιαίτερα γλαφυρές, ωμές και φρικαλέες όσο στο πρώτο βιβλίο, αλλά καταφέρνουν επιτυχώς να περάσουν το αίσθημα του τρόμου, της αγωνίας, της απόγνωσης και της απώλειας. Γενικά η πλοκή είναι καλοδουλεμένη, προσεγμένη μέχρι τη λεπτομέρεια –ακόμα κι αν κάποια σημεία δείχνουν άστοχα, δεν είναι· ακόμα και μέσα σε αυτά υπάρχει κάποιο μικρό κομμάτι που χωράει στο παζλ– και η δράση αδιάκοπη και πολύπλευρη, αφού στην κυρίως υπόθεση ενσωματώνονται και δευτερεύοντα ζητήματα. Κι έτσι η αφήγηση δεν γίνεται καθόλου κουραστική, ούτε νιώθει κανείς να βαριέται διαβάζοντας τις 890 χορταστικές σελίδες του βιβλίου!

Αντικειμενικά, το μόνο «αδύναμο» σημείο της πλοκής είναι πως η ταυτότητα του υπαίτιου για τις δολοφονίες των παιδιών μπορεί να προβλεφθεί αρκετά νωρίς. Τα στοιχεία είναι εκεί, «φωνάζουν» θα μπορούσε να πει κανείς, και δεν έχει παρά να τα ακολουθήσει κανείς για να καταλήξει στα σωστά συμπεράσματα. Άραγε, η Läckberg και ο Fexeus αδιαφόρησαν να προφυλάξουν την ταυτότητα του δολοφόνου τους; Δεν τους ένοιαξε αν θα αποκαλυπτόταν πρόωρα; Το θεώρησαν ελάσσονος σημασίας; Ο καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι θέλει, αλλά το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα: ακόμα κι όσοι έχουν ανακαλύψει τον/την ένοχο, συνεχίζουν με αμείωτο ενδιαφέρον να διαβάζουν. Κι αυτό γιατί το συγγραφικό δίδυμο, σαν καλοί ταχυδακτυλουργοί του σασπένς και των ανατροπών, κρύβει δύο ισχυρούς άσους στα μανίκια του: πρώτον, το πραγματικό κίνητρο πίσω απ’ όλα αυτά, που ανάγεται στο παρελθόν (αγαπημένο τρικ της Läckberg αυτό!) κι αποκαλύπτεται κυριολεκτικά στις δύο τελευταίες σελίδες, και δεύτερον τις εξελίξεις στις προσωπικές ζωές των μελών της αστυνομικής ομάδας, που πορεύονται παράλληλα με την αστυνομική έρευνα.

Τα μέλη της εν λόγω ομάδας είναι ήδη γνωστά από το Κουτί –με εξαίρεση την προσθήκη ενός νέου χαρακτήρα, ενός διαπραγματευτή– και ουσιαστικά οι ζωές τους συνεχίζουν δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του προηγούμενου βιβλίου. Πολλές φορές γίνεται αναφορά σε συμβάντα και καταστάσεις που θεωρούνται δεδομένα για όσους έχουν διαβάσει το Κουτί και ίσως προκαλούν ερωτηματικά στους νέους αναγνώστες, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα όλων των βιβλίων που αποτελούν μέρη μιας σειράς – αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η Σέχτα δεν διαβάζεται μια χαρά και ως ένα ανεξάρτητο βιβλίο. Όλοι τους πλέον είναι πιο «ανοιχτοί» ως χαρακτήρες, πιο δεμένοι ως ομάδα. Επιπλέον, το να προσπαθούν να ισορροπήσουν την προσωπική τους ζωή έξω από το πεδίο της αστυνομικής δράσης με όλα όσα βιώνουν μέσα σε αυτό, τους κάνει πιο ρεαλιστικούς, πιο προσιτούς, πιο ανθρώπινους. Στο τέλος του βιβλίου πολλά θέματα παραμένουν ανοιχτά για όλους, όμως λογικά θα κλείσουν στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας.

Όσο για τη Μίνα και τον Βίνσεντ, την αστυνομικό και τον πνευματιστή που εκπροσωπούν δύο φαινομενικά εντελώς αταίριαστους μεταξύ τους κόσμους, η χημεία τους παραμένει ιδιαίτερη και άφθαρτη, παρά τον χρόνο που έχουν περάσει χώρια. Με το που ξαναβρίσκονται, συνειδητοποιούν πως οι κοινοί κώδικες εξακολουθούν να είναι εκεί, το ίδιο και η παράξενη έλξη ανάμεσά τους. Κι αν το πρώτο βιβλίο της σειράς επικεντρώθηκε κυρίως στη ζωή του Βίνσεντ, το δεύτερο επικεντρώνεται σε αυτήν της Μίνας. Άραγε, το τρίτο θα φέρει τη λύτρωση από τα φαντάσματα του παρελθόντος που κουβαλά ο καθένας στην ψυχή του; Θα καταφέρουν να αψηφήσουν όσα αισθάνονται; Θα επικρατήσει η λογική ή το συναίσθημα στη σχέση τους;

Η Σέχτα δεν παραδίδει μόνο μαθήματα συγγραφής ενός αμιγώς αστυνομικού θρίλερ, δεν αποτελεί απλώς μια δαιδαλώδη υπόθεση με πολλές και διάφορες πτυχές, δεν συναρπάζει μονάχα με την ιδιοφυΐα των γρίφων και τη μέθοδο της επίλυσής τους, αλλά γεννά και πολλά ερωτήματα για την τύχη και το μέλλον των αγαπημένων μας ηρώων. Ερωτήματα που πιθανότατα θα απαντηθούν στο επόμενο βιβλίο. Η αναμονή όμως αναμένεται γλυκιά, γιατί αναμφίβολα η Läckberg και ο Fexeus θα τα δώσουν όλα στο πολυαναμενόμενο φινάλε της τριλογίας τους!