Ένα εξαιρετικό βιβλίο και το λέω με όλη μου την καρδιά! Η Πικώ, μετά το υπέροχο ‘Ο φύλακας της αδελφής μου’, ασχολείται ξανά με μια οικογένεια διαλυμένη και πώς τα μέλη της έρχονται αντιμέτωπα με τις ευθύνες πράξεων και σκέψεων από καιρό ξεχασμένα.

Ο Λιουκ Γουόρεν λατρεύει τους λύκους τόσο πολύ που αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να προσπαθήσει να γίνει μέλος μιας αγέλης λύκων στον Καναδά. Όλη του η ζωή ήταν συνδεδεμένη με τους λύκους, μελέτησε για τους λύκους, ανέθρεψε λύκους, μεγάλωσε με λύκους. Δυόμιση χρόνια μετά εγκαταλείπει την αγέλη γιατί φτάνει ακριβώς στο σημείο όπου ή θα φύγει ή θα μείνει για πάντα κοντά στα ζώα. Όμως δύσκολο απεκδύεται το ένστικτο του λύκου κι η συμπεριφορά του αγγίζει τα όρια του παραλόγου, όσο κι αν προσπαθεί να ενταχθεί ξανά φυσιολογικά μεταξύ των ανθρώπων. Η Τζόρτζι ζητά διαζύγιο. Μετά ο γιος τους, Έντουαρντ, τους αποκαλύπτει ότι είναι ομοφυλόφιλος και το σκάει στην Μπανγκόκ. Η κόρη τους, Κάρα, αρχικά ζει με τη μητέρα της κι όταν αυτή γνωρίζει και παντρεύεται τον δικηγόρο Τζο Ναγκ, με τον οποίο αποκτούν δίδυμα, η Κάρα επιστρέφει στον πατέρα της. Έξι χρόνια μετά αρχίζει το βιβλίο.

Την ιστορία μάς την αφηγούνται εναλλάξ τα πρόσωπα της οικογένειας. Με τους φόβους τους, τις τύψεις τους, τις ενοχές τους, τα άγχη τους, τον εγωισμό τους. Έξι χρόνια μετά, ο διάσημος Λιουκ, που έχει γράψει βιβλίο για τη ζωή του με τους λύκους κι έχει γίνει σημαντική προσωπικότητα στο χώρο της επιστήμης και της τηλεόρασης, τρακάρει με την κόρη του και πέφτει σε κώμα. Τώρα τι κάνουμε; Ευθανασία ή τον κρατάμε στη ζωή; Ο Έντουαρντ επιστρέφει από την Μπανγκόκ, η Κάρα νιώθει ενοχές γιατί αν δεν ερχόταν ο πατέρας της να την πάρει από εκείνο το “απαίσιο πάρτυ” θα ήταν τώρα ζωντανός, η Τζο αγωνίζεται να κρατήσει ισορροπία ανάμεσα στα παιδιά της και στην οικογένεια με τον Τζο, τα αδέρφια αλληλοσπαράζονται, εκτοξεύοντας κατηγορίες ο ένας στον άλλον κι ευθύνες για τη διάλυση της οικογένειας, μπλέκουν και τα δικαστήρια, χαμός!

Καλογραμμένο, ανατρεπτικό, ανθρώπινο και ρεαλιστικότατο. Το βιβλίο δίνει πολλές πληροφορίες για τη διαβίωση των λύκων και θέτει καίρια ηθικά διλήμματα ως προς το ζήτημα της ευθανασίας. Η συγγραφέας χειρίζεται πολύ καλά το υλικό της και κινεί αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες της ως τα όριά τους. Δεν περίμενα ποτέ ότι αδέρφια θα έφταναν στα δικαστήρια για ζήτημα ευθανασίας, χωρίς κανέναν ουσιαστικά να παίρνει την ευθύνη για το ποιος φταίει που έφτασαν ως εδώ (λες κι αυτό έχει σημασία σε αυτήν την κατάσταση) αλλά και οι δύο είναι πρόθυμοι να παλέψουν για την κηδεμονία του πατέρα τους (η μεν θέλει να τον κρατήσει στη ζωή, ο δε θέλει να πάψει να τυραννιέται ο πατέρας τους), Φυσικά υπάρχει μια μέγιστη ανατροπή για εκείνη τη νύχτα που αποκάλυψε ο Έντουαρντ στον πατέρα του για τις ερωτικές του προτιμήσεις κατά παρότρυνση της μητέρας του κι από τότε το έσκασε από το σπίτι. Μια ανατροπή που αλλάζει τις ισορροπίες, βάζει τα πράγματα στη θέση τους και η ψυχολογία των ηρώων κομματιάζεται.

Ομολογώ ότι δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τους λύκους και με χαρά ανακάλυψα πόσους μύθους κατέρριψε η συγγραφέας γι’ αυτό το πανέξυπνο είδος ζώου. Οι λέξεις σε χτυπάνε κατά πρόσωπο και σίγουρα θα σκεφτείτε πόσο κατώτερη τελικά είναι η ανθρώπινη φυλή από πολλά “υποδεέστερα” και “μη νοήμονα” τετράποδα ζώα, που δεν ξεγελάνε ποτέ τα άλλα ζώα της αγέλης τους, δεν τα κοροϊδεύουν ποτέ, δεν τα εξαπατούν, έχουν όλα την ιεραρχία τους μέσα στην αγέλη (ακόμη και στο φαΐ, στο ποιος τρώει ποια κομμάτια του θηράματος), συγκεντρώνουν δηλαδή πολλά χαρακτηριστικά που αρκούν να τραβήξουν την προσοχή κάποιου που έχει απογοητευτεί από το ανθρώπινο γένος και την υποκρισία που το χαρακτηρίζει σε πολλές περιπτώσεις.

Το βιβλίο θα σας κρατήσει μέχρι την τελευταία σελίδα και θα σας κάνει να αναρωτιέστε για πολύ καιρό μετά το τέλος του τι θα κάνατε εσείς στη θέση των παιδιών. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο Λιουκ παρεμβάλλεται ανάμεσα στα κεφάλαια περιγράφοντας τα δικά του συναισθήματα από τον κόσμο των λύκων και τις δικές του απόψεις, ο αναγνώστης νιώθει ότι πίσω από τις γραμμές είναι σα να διαβάζει για την οικογένεια του Λιουκ και πόσο ταυτίζονται με “ειρωνικό” τρόπο οι καταστάσεις κινδύνου και πρόκλησης, οπότε μας δείχνει πόσο διαφορετικά αντιδρούν οι νοήμονες και οι “λιγότερο” νοήμονες οργανισμοί!

Εδώ το site της συγγραφέως για το βιβλίο κι εδώ βιογραφικά στοιχεία για τον άνθρωπο που ενέπνευσε τη συγγραφέα (wolf_researcher).

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

“Η ελπίδα και η πραγματικότητα είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα μέσα σ’ ένα νοσοκομείο…Η αμφιβολία απλώνεται σαν μπογιά. Απ’ τη στιγμή που θα ποτίσει το ύφασμα που έχεις υφάνει χρησιμοποιώντας το νήμα της ελπίδας, ποτέ πια δε θα μπορέσεις ν’ απαλλαγείς απ’ το λεκέ” (σελ. 99).

“Μπορείς να φύγεις εννιά χιλιάδες μίλια μακριά από κάποιον. Μπορείς να πάρεις όρκο πως δε θα ξαναπείς τ’ όνομά του. Μπορείς να τον αφαιρέσεις χειρουργικά απ’ τη ζωή σου. Και πάλι να σε στοιχειώνει” (σελ. 248).

“Πίστευα πως δε θα μπορούσα ν’ αγαπήσω άλλο μωρό όσο αγαπούσα εκείνο που ήδη είχα…Μόλις όμως σε πήρα στα χέρια μου πρώτη φορά συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Ήταν λες και η καρδιά μου ξεδιπλώθηκε άξαφνα. Σα να υπήρχε εκείνο το κρυφό κομμάτι της που μέχρι τότε ούτε κι εγώ η ίδια δεν ήξερα πως υπήρχε κι εκεί χωρούσατε και οι δυο” (σελ. 328).

“Σας έχει τύχει ποτέ να κολυμπάτε το καλοκαίρι…κι ένα σύννεφο να κρύψει τον ήλιο; Τότε, για λίγες έστω στιγμές, νιώθεις να παγώνεις μέσα στο νερό και σκέφτεσαι να βγεις και να σκουπιστείς. Τότε όμως έξαφνα ο ήλιος επιστρέφει, ζεσταίνεσαι ξανά κι όταν αργότερα λες στους άλλους πόσο ωραία πέρασες στη θάλασσα, δε σου περνάει καν απ’ τον νου ν’ αναφέρεις εκείνα τα σύννεφα…Έτσι είναι η ζωή με τον πατέρα μου” (σελ. 349).

“Τα παλιά σημάδια ζωγραφίζουν μέσα μας ένα χάρτη θησαυρού για να ξαναβρίσκεις τον πόνο που έχεις θάψει πολύ βαθιά” (σελ. 414).

“Αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτό που κάνει τις οικογένειες οικογένειες δεν είναι το να γίνονται πάντα όλα τέλεια, αλλά το να μπορείς να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία σ’ εκείνους που αγαπάς και που κάνουν λάθη” (σελ. 434).

“Όλες οι πράξεις ενός λύκου έχουν κάποιο πρακτικό, απλό κίνητρο. Οι λύκοι δεν κρατάνε μούτρα, δε λένε ένα πράγμα εννοώντας κάτι άλλο, δεν πετάνε υπονοούμενα. Οι λύκοι παλεύουν για δύο λόγους: για την οικογένειά τους και για την περιοχή τους. Οι άνθρωποι κινούνται συχνά από εγωισμό -στον κόσμο των λύκων δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες διαθέσεις κι αν τις έχεις θα στις κόψουν διά της βίας. Για το λύκο το θέμα είναι η κατανόηση, η γνώση, ο σεβασμός -χαρίσματα που πολλοί άνθρωποι στερούνται, όπως στερούνται και της ικανότητας να κατανοούν τον φυσικό κόσμο” (σελ. 462).

“Εγώ πάντα πίστευα ό,τι κι αν μου έλεγε ο αδερφός μου, επειδή ήταν μεγαλύτερος και φανταζόμουν πως ήξερε περισσότερα για τον κόσμο. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως τελικά, το να είσαι μεγάλος δε σημαίνει πως είσαι και ατρόμητος. Σημαίνει απλώς ότι φοβάσαι διαφορετικά πράγματα” (σελ. 482).