Κάθε έργο της και μια σελίδα της ιστορίας του τόπου μας!

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος;
Θα έλεγα ότι ήταν μια αμφίδρομη σχέση, που άργησε όμως να ξεκινήσει. Το κόστος της είναι οι πάμπολλες ώρες που χρειάζεται να περάσω μπροστά στον υπολογιστή μου. Έχω κατά νου, ωστόσο, να θέτω όρια πάντα στην ενασχόλησή μου αυτή, ώστε να μπορώ να αφιερώνω στους αγαπημένους μου τον χρόνο που τους αφιέρωνα και στο παρελθόν.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Σημαίνει αρχικά ιστορική έρευνα, καθώς η προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων προϋποθέτει να εντρυφήσω σ’ αυτά· κι αμέσως ύστερα ακολουθεί η βύθιση στη μαγεία της συγγραφής, της γέννησης ενός καινούργιου κόσμου που θα αναδυθεί από τη φαντασία μου και θα έρθει να συνταιριάξει μ’ αυτόν της πραγματικής ζωής, αφού σχεδόν πάντα η έμπνευσή μου βασίζεται σε μια ιστορία αληθινή.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;
Υποθέτω ότι θα πρέπει να υπάρχει μια έμφυτη κλίση ή ροπή, όπως και για έναν καλό γιατρό ή αρχιτέκτονα ή μηχανικό. Αλλά από κει κι έπειτα χρειάζεται πολύς μόχθος, πολλή και σκληρή δουλειά.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.
Το «Πορφυρό ποτάμι» είναι ένα μυθιστόρημα που το εμπνεύστηκα από μια ιστορία αληθινή, η οποία προσωπικά με συγκλόνισε. Εξελίσσεται στην Καππαδοκία μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη συμφωνία Ανταλλαγής των πληθυσμών, κάποια στιγμή μεταφέρεται στην Πόλη και την Οδησσό και τέλος στην Ελλάδα. Εκτός των άλλων, αναφέρεται στα πάθη των Ρωμιών αλλά και των Τούρκων σ’ αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι γης απ’ τα πολλά της Μικράς Ασίας, στα οποία έζησε και μεγαλούργησε για χιλιάδες χρόνια ο ελληνισμός και σήμερα αποκαλούμε «Αλησμόνητες Πατρίδες».

Κάθε έργο σας είναι και ένα μονοπάτι προς την ιστορία. Πιστεύετε πως δεν γνωρίζουμε ή απομακρυνόμαστε από την ιστορία μας σαν έθνος;
Έχει ειπωθεί πως λαοί που δε γνωρίζουν την ιστορία τους είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν. Και εμείς με τεράστια ευθύνη του εκπαιδευτικού μας συστήματος δε μάθαμε σε βάθος την ιστορία μας, ώστε να είναι πολύτιμός μας σύμβουλος για το παρόν και για το μέλλον. Ως μάθημα στα σχολεία μας άλλοτε εθνικής προπαγάνδας κι άλλοτε μηχανικής αποστήθισης για βαθμοθηρία απέτυχε να καλλιεργήσει στους Νεοέλληνες ιστορική παιδεία. Θλίβομαι και, ομολογώ, φοβάμαι, όταν καθημερινά διαπιστώνω τη μεγάλη αμάθεια στον συγκεκριμένο τομέα ανθρώπων που διαχειρίζονται τις ζωές μας και τις τύχες του έθνους μας.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;
Έχω συγκινηθεί με πολλά βιβλία και έχω κλάψει με λυγμούς. Σας ομολογώ πως μου αρέσει να «αφήνομαι» στα συναισθήματα που μου προκαλεί ένα καλό μυθιστόρημα και θεωρώ μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα να «εκμαιεύει» τα συναισθήματα του αναγνωστικού κοινού.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Η ζωή είναι όμορφη παρά τις δυσκολίες της. Μας το διδάσκουν αυτό ιστορίες ανθρώπων που έζησαν ή και ζουν σήμερα τα χειρότερα κι όμως είχαν και έχουν τη δύναμη ν’ αναζητήσουν μια νέα αρχή.

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;
Όταν θα ένιωθα ότι έχω στερέψει και ότι η συγγραφή ενός έργου έχει καταντήσει αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο νοητικών λειτουργιών, δίχως τη συμμετοχή της ψυχής.

–

Έργα της Σόφης Θεοδωρίδου από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

–

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.