Μια παρέα νέων ανθρώπων κάνει τις καλοκαιρινές της διακοπές με ιστιοπλοϊκό στα ανοιχτά του Αιγαίου. Η ευθυμία και η ομαδικότητα ενός τέτοιου ταξιδιού σύντομα αντικαθίστανται από καχυποψία, μίσος και ζήλια όταν μια κατά βάση ευχάριστη είδηση έρχεται στο φως. Τα πάντα θα αλλάξουν και σκοτεινά σχέδια θα βάλουν στο στόχαστρο έναν από αυτούς. Τι θα συμβεί στη συνέχεια;

Πρόκειται για ένα διαφορετικό και πρωτότυπο σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και κλιμακωτή πλοκή, με διεισδυτικά ψυχογραφήματα και ρεαλιστικές καταστάσεις που χωρίζεται σε δύο μέρη και καταγράφει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια τις περιπέτειες που βιώνει μια παρέα ανθρώπων πριν και μετά το ευχάριστο γεγονός. Η Δάφνη, δικηγόρος και πρώην πρωταθλήτρια κολύμβησης που παντρεύεται σύντομα, ο Πέτρος, αποτυχημένος επιχειρηματίας με ανάγκη για χρήματα, ο Γιάννης που έχει πέσει σε κατάθλιψη μετά την αυτοκτονία του αδερφού του και ο Ανδρέας ξεκινούν ένα ταξίδι αναψυχής με ιστιοφόρο και καταλύουν ανοιχτά της Φαλκονέρας. Πώς και γιατί ξαναβρέθηκαν, ποιες ήταν οι σχέσεις μεταξύ τους πριν, γιατί χάθηκαν όσοι ήδη γνωρίζονταν από παλιά, γιατί ο Πέτρος δέχτηκε την πρόταση του Γιάννη να ταξιδέψει με αγνώστους, μιας και το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό δεν είναι κάτι απλό ούτε εύκολο αν δε γνωρίζεις την παρέα, είναι ερωτήματα που απαντώνται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, χτίζοντας τις σχέσεις μεταξύ των επιβατών και αδίστακτα καταστρέφοντάς τες όταν μπαίνει στη μέση το φθονερό κίνητρο.

Τέσσερις άνθρωποι σ’ έναν κλειστό χώρο όπου σχεδόν ποτέ τίποτα δε συμβαίνει παρά μπάνιο, ψιλοκουβέντες κάτω από τ’ αστέρια, βράδια με μαργαρίτες και καϊπιρίνιες κι όμως ο συγγραφέας καταφέρνει με τη γραφή του και τις εκπλήξεις στην ιστορία να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου χωρίς να προσπεράσω ούτε μία λέξη. Ναυτική ορολογία, σωστοί διάλογοι, εκπληκτικά ψυχογραφήματα, σωστές αλλαγές χαρακτήρων, μετρημένα καλολογικά στοιχεία, λιτές αλλά περιεκτικές περιγραφές ανθρώπων, σκηνών και τόπων, με τις ομορφιές της θάλασσας, των ακτών, του έναστρου ουρανού, της ίδιας της φύσης να εξαίρονται και να αποτυπώνονται σα να έχεις έναν χρωστήρα μπροστά σου που στήνει απαράμιλλες και αξέχαστες εικόνες όσο μεταφορές και παρομοιώσεις στολίζουν το κείμενο: «Χωρίς καμιά προειδοποίηση, το μελανό σακούλι της παράνοιας έσπασε πλημμυρίζοντας το μυαλό μου» (σελ. 75). Κι ακόμη πιο ανατριχιαστικό είναι το γεγονός πως όλα αυτά τα αφηγούνται εναλλάξ σε πρώτο πρόσωπο ο Πέτρος κι ο Γιάννης «χρόνια αργότερα», οπότε η αγωνία κορυφώνεται: πέτυχε το σχέδιο;

Μπορεί οι επιβάτες να ξεκινάνε με τελικό προορισμό τη Μύκονο αλλά στην Κύθνο αποφασίζουν να μείνουν σ’ ένα ερημονήσι, για να ξεφύγουν εντελώς από τη βαβούρα και τον «πολιτισμό». Κάποιες περίεργες συμπεριφορές και η θρυαλλίδα που θα εκκινήσει μια σειρά από αθέμιτες ενέργειες αρχίζουν να δείχνουν πως η εκδρομή αυτή κάθε άλλο παρά χαρούμενη και διασκεδαστική είναι! Μετά το μοιραίο συμβάν οι ισορροπίες αλλάζουν, συμμαχίες δημιουργούνται, κάποιος χύνει τεχνηέντως δηλητήριο και δυναμιτίζει την παρέα, κάποιος φοβάται για τη ζωή του, κάποιος θυμίζει στον συνομιλητή του μια παλιά χάρη, το παρελθόν βγαίνει απ’ τα σκοτάδια φωτίζοντας καλά κρυμμένες πλευρές κι όλα αυτά στο κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός ιστιοφόρου και ενός έρημου νησιού. Μία γυναίκα, τρεις άντρες, ένα ζητούμενο: ποιος θα επιβιώσει και για τι άλλαξε η όλη ατμόσφαιρα; Με πόσο συναρπαστικό τρόπο χαράζονται οι γραμμές που τέμνονται γύρω από τον άξονα του προσώπου που μπαίνει στο στόχαστρο, πόσο έξυπνα αναδιαμορφώνονται οι σχέσεις μεταξύ αυτών των τεσσάρων ανθρώπων, πώς εμφανίζονται τα κίνητρα που βοηθάνε να τελεστεί κάτι φρικιαστικό (κάποιος θέλει αλλά δεν μπορεί, κάποιος δε θέλει αλλά μπορεί κάποιος ούτε θέλει ούτε μπορεί αλλά εκβιάζεται)!

«-Βλέπεις τι κάνει η ιστιοπλοΐα; Δένει φιλίες, αγαπητή μου. Μια μέρα στη θάλασσα ισοδυναμεί με δέκα στη στεριά» (σελ. 194). Αν είναι έτσι οι φίλοι, τι να τους κάνω τους εχθρούς; Υπόσχομαι να μην κάνω ποτέ μου ιστιοπλοΐα ύστερα απ’ όλα αυτά που διάβασα και από τα τραγικά γεγονότα που ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου με αφορμή ένα τέτοιο ταξίδι. Σασπένς και ένταση, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ρεαλισμός, παραστατική αφήγηση και απανωτές ανατροπές μου χάρισαν άφθονες στιγμές αγωνίας και ο χειρισμός της πλοκής είναι υποδειγματικός, μιας και χαράζει μονοπάτια μακριά από κάθε αφηγηματικό στερεότυπο.