Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους,

τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα.

Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα,

μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες.

Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους,

με τις λέξεις που έμειναν μέσα, να σαπίζουν.

Στο λαρύγγι μου ζει τώρα ένα πουλί από στάχτη —

τραγουδά μόνο όταν πονάει.

Όσοι ακούνε λένε: “Τι γλυκιά φωνή!”

Δεν ξέρουν ότι είναι το τραγούδι του τέλους.

Αλλά εγώ θυμάμαι:

τον ήχο μου πριν το σπάσιμο.

Τη φωτιά, προτού γίνει καπνός.

_

γράφει η Σπυριδούλα Μίχου