Γαλαζοπράσινη κυρά,
του νου γητεύτρια,
αδάμαστη θεά
της νοσταλγίας.
Στο απάνεμο λιμάνι σου
κοιμούνται οι Νηρηίδες.
Φρουρός ο φάρος
το όνειρο φυλάει
μη χαθεί
στα σκοτάδια των καιρών.
Μαέστρος ο άνεμος
τον αεικίνητο παφλασμό
διευθύνει.
Πόθοι κι ευχές
αρμενίζουν
στα νερά σου.
Προσευχές και κατάρες
στοιχειώνουν το βυθό σου.
Κωπηλάτες σε ξορκίζουν
στους αιώνες
με ψίθυρους κρυφούς
στο αυτί της ιστορίας.
Και της ψυχής
το αρχέγονο ταξίδεμα,
σε συμφωνία μυστική,
με άρωμα λευτεριάς
ανθίζεις.
–
γράφει η Μαρία Βίτσα Σουλιώτη
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια