(Διαμαρτυρία εν μονολόγω…)

«Θα ανοίξω το στόμα μου και θα τα πω όλα!…
Παλιόγερος εδώ που μαζεύτηκε! Το πρωί τα έμαθα. Έχει ένα ξύλο και σκοτώνει τις γάτες. Δεν μπορεί λέει να τις βλέπει. Τον ενοχλούνε. Του χαλάνε τον κήπο λέει. Γεμίζουν την αυλή του χώματα!…
Ο καραγκιόζης. Δεν έχει στον ήλιο μοίρα και πουλάει νταηλίκι στα ζωντανά. Τζάμπα μάγκας ρε!… Με το ένα ποδάρι στο λάκκο και έχει μούτρα και σκοτώνει και μιλάει από πάνω!… Τζάμπα μάγκας ρε, τσαμπουκά στα γατάκια, ούτε καν στις γάτες…
Και έχεις και όλους αυτούς και τον φοβούνται. Έχει προβλήματα υγείας λένε. Μην τον χειροτερεύουμε για τις γάτες. Μην τον πρεσάρουμε. Και είναι και ο γιος του. Προς Θεού, μην έχουμε μπλεξίματα με δαύτον…
Θα ανοίξω το στόμα μου και δεν θα τους ξεπλένει ο κατακλυσμός του Νώε ρε!…
Αυτό δεν είναι πολυκατοικία. Είναι υπέργειες ποντικοφωλιές, υπερυψωμένα κοτέτσια. Ευήλια και ευάερα. Σύγχρονης κατασκευής για να βολεύονται οι αρουραίοι και τα πουλερικά. Και φοβόμαστε τον ποντικό από το υπόγειο με το παρτέρι στο πεζοδρόμιο.
Νταηλίκι της ψόφιας γάτας. Κάθε γάτα λέει είναι εφτάψυχη. Και αυτός είναι σήριαλ κίλερ. Αλλά δεν μιλάει κανείς εδώ μέσα. Θα μας δείρει ο ανάπηρος στο τέλος. Ρεζίλια, ε ρεζίλια…!

Αλλά το κακό ξεκινάει από αλλού. Δεν είναι αυτή η γειτονιά συγκεκριμένα αλλά θα μπορούσε να είναι και αυτή και η παρακάτω και αυτή που πέφτει ένα χιλιόμετρο πιο πίσω ή δύο πιο μπροστά. Όλα «κατά το εικός και το αναγκαίον». Τραγωδία της πλάκας. Τραγέλαφος.
Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο άλλος ο ψωριάρης στο φούρνο. Που βάζει τους Πακιστανούς να φουρνίζουν από τα χαράματα και έχει τις κοπέλες ανασφάλιστες. Δεν ξέρουμε τι τρώμε. Θα τα πάρουν όλοι αυτοί και θα μας ρίξουν ποντικοφάρμακο μες στα ψωμιά και καλά θα μας κάνουν τέτοιοι που είμαστε. Ποντικοί. Αλλά και αυτουνού λέει να μην του μιλάμε. Κερνάει τζάμπα τυρόπιτα τον υπεύθυνο του δήμου και μας έχει όλους σούζα. Τον υπεύθυνο… Μέχρι να καταλάβει και αυτός τι τον ταΐζουν….
Τις προάλλες πάλι στο σούπερ μάρκετ αδειάσανε τις τσάντες των υπαλλήλων να δούνε μήπως τους κλέψανε. Θα φτωχύνουν από τα μπαγιάτικα που μας πουλάνε στα ράφια. Η ιδιοκτησία άλλαξε λέει. Εξαγοράστηκε από μια γερμανική επιχείρηση. Όπως το πάνε θα μας κάνουνε και σαπούνι και θα μας πουλάνε στα ράφια. Με ειδικό ΦΠΑ…
Και είναι και το άλλο… Πας στην τράπεζα να πάρεις πέντε φράγκα με το σταγονόμετρο και έρχεται η χρηματαποστολή. Και σε κλειδώνουνε μέσα και σου ζητάνε να απομακρυνθείς από την πόρτα μην τυχόν και χαθούν τα λεφτά. Και ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να παίρνουμε λεφτά από θωρακισμένες τσάντες με κωδικό ασφαλείας; Ναι, θα τους ληστέψει το σάψαλο, ο γέρων ο ογδοηκοντούτις… Ναι, φυλαχτείτε… Κυκλοφορεί και η γιαγιά Ντάλτον ανάμεσά μας. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο σου λέει μετά. Και αυτοί στα καλά του καθουμένου σου κολλάνε και τη ρετσινιά.
Θα ανοίξω το στόμα μου και πάλι λίγα θα πω.
Αλλά δεν είναι έτσι. Έρχεται η ώρα που πρέπει να τα πεις όλα!… Κάποιος πρέπει να μιλήσει. Και ας βαράει το κεφάλι του στον τοίχο. Θα το σπάσουμε το ντουβάρι που θα πάει. Και αν δεν το σπάσουμε θα το ραγίσουμε. Κάποιος πρέπει να μιλάει. Να φαίνεται τουλάχιστον μια ρωγμή στη βουβή ασπρίλα.
Ξέρω, ρητορείες και πάλι θα μου πεις. Κηρύγματα και ρητορείες. Και οι τοίχοι δεν σπάνε με πρόκες. Αυτοί είναι. Είναι ο διευθυντής της τράπεζας, ο υπεύθυνος του σούπερ μάρκετ, ο φούρναρης και ο γέρος στο υπόγειο. «Αυτοί είναι» θα μου πεις. Και μην πουλάς μαγκιά και επανάσταση. Πάνε αυτά. Άντε γράψε τίποτα γλυκανάλατο καμιά χιλιάρα σελίδες μπας και βρεθεί και το όνομα σου στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Δωσ’ τους ένα λόγο ακόμα να ψάχνουνε τους υπαλλήλους μην τυχόν και κλέψανε το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Αυτά είναι. Γράφε και μην ερευνάς. Αυτοί είναι. Δεν αλλάζουν. Δεν θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο. Το κεφάλι σου θα φας. Γράφε. Τι άλλο μπορείς να κάνεις;
Ε, ναι. Τι άλλο μπορώ να κάνω εγώ για τα γατάκια που πάνε πνιγμένα, για την Ελένη που κάνει τετράωρα στο σούπερ μάρκετ, για τους άλλους εκεί πέρα στο φούρνο;
Γράφω. Είναι τώρα να τα βάζεις με το γέρο στο υπόγειο.
Και όμως έχει σημασία. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Ούτε μια γάτα δεν τολμάμε να υπερασπιστούμε. Ούτε μια γάτα. Και ας μας τρώνε τα ποντίκια από το υπόγειο. Όχι να υπερασπιστούμε και ανθρώπους. Όχι να υπερασπιστούμε τους δικούς σου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όχι να υπερασπιστούμε εμένα και εσένα.
«Άσε,τα πανε και άλλοι και είδαμε προκοπή» θα μου πεις. Όλοι την ίδια καραμέλα μασάνε. Γράφε και μη μιλάς!…
Ε, ναι λοιπόν. Γράφω.
Δεν θα τα ‘αφήσω αυτά. Και ίσως σε 100 ή 200 χρόνια κάποιοι να μιλάνε για αυτά.
Δεν θα τη βγάλουνε έτσι φτηνά. Θα σας φάω την υστεροφημία ρε.
Εσύ, που σκοτώνεις τις γάτες. Πρόσεχε. «Άδοξος θα γυρίζεις στη Φθία και στην Ελλάδα!…»
Δεν τα λέω έτσι αυτά. Γιατί δεν πρέπει να περνάνε έτσι αυτά. Τώρα, αύριο και μεθαύριο.
Θα σας κάνω σκόνη! Δεν θα έχετε μούρη να βγείτε παρά έξω… Θα διαβάζουν για εσάς και θα ντρέπονται!… Τώρα, αύριο και μεθαύριο… Δεν έχει σημασία το πότε. Κάποτε!…
Θα σας κάνω βιβλίο…»

_

γράφει ο Χρήστος Τσαγκάρης