Θερινό ονείρεμα

Δημοσίευση: 10.07.2015

Ετικέτες

Οδυσσέας Νασιόπουλος

Κατηγορία

Ποίηση | Ω

 

 

Και κεί στης ανέμελης άμμου την δροσιά

στήνει πaγίδες ο παιχνιδιάρης ήλιος

κι αν πιαστείς οπτασία του γαλάζιου

σε ξελογιάζει πανδαισία λευκής καρδιάς

στο περιγιάλι που χορεύουν και ενώνονται

των ανέμων τα παιδία,

στήνει ερωτικά ακούσματα για αλύτρωτα σώματα

στα χνάρια της πλάνης θάλασσας, πόσα και πόσα

σαν θαρρείς να ‘χει μαζέψει εντός της,

να σε βρεί γαλήνη,

 

Άφησε τα, έτσι ξέπλεκα τα χρυσά μαλλιά

τι τα κρύβεις, ανέραστη του καπέλου ντροπή,

να μαρτυρούν γλυκιά αρμύρα κα κόκκινο πάθος

στεφανωμένο, πως κυλίστηκαν και αφήσαν

άρωμα θελκτικό, πυρφόρας νιότης,

λάχταρα να σ ‘αγκαλιάσει, αγάπης ψιθυρίσματα,

σώμα με σώμα στα ανοιχτά του φεγγαριού,

θερινό ονείρεμα στην ησυχία της θάλασσας,

λουλούδια του βυθού το πρωί που θα ξυπνήσεις.

 

_

γράφει ο Οδυσσέας Νασιόπουλος

 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Ο δρόμος

Ο δρόμος

Στη ζωή μου... Άφησα το δρόμο να βγαίνει μπροστά. Να ανοίγεται Να ξεδιπλώνεται... Κάποιες φορές με γύριζε πίσω. Με κοιτούσε περιπαικτικά και Γελούσε! Σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Σαν παλιόπαιδο που ήμουν! Ο δρόμος με έχει πλέον προσπεράσει. Δε τον συγκράτησα. Δε τον...

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Κώστας Θερμογιάννης

Διαβάστε κι αυτά

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ταξίδι πέντε ημερών

Ταξίδι πέντε ημερών

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Ένας άνθρωπος αληθινός

Ένας άνθρωπος αληθινός

Για εσένα μιλάω Για εσένα, που είσαι αληθινός σε έναν κόσμο αναληθή Για εσένα, που ανθίζουν οι κατιφές και οι γαρδένιες για να σε γνωρίσουν Για εσένα, που η ψυχή σου φωτίζει αβύσσους και γεμίζει δυσαναπλήρωτα κενά Για εσένα, που λες αλήθεια σε όλους εκτός απ’τον εαυτό...

7 σχόλια

7 Σχόλια

    • Ανώνυμος
      Ανώνυμος στο 04/08/2015 σε 12:51 μμ

      Σ ‘ευχαριστώ Ελένη!!

      Απάντηση
  2. Mαριάνθη Πλειώνη
    Mαριάνθη Πλειώνη στο 10/07/2015 σε 9:07 μμ

    Πολύ όμορφο ποίημα,με τόσες υπέροχες περιγραφές και εικόνες,”θερινό ονείρεμα”.!!!

    Απάντηση
    • Ανώνυμος
      Ανώνυμος στο 04/08/2015 σε 2:57 μμ

      Σ ‘ευχαριστώ Μαριάνθη!!

      Απάντηση
    • Ανώνυμος
      Ανώνυμος στο 04/08/2015 σε 2:59 μμ

      Σ ‘ευχαριστούμε Μάχη!!!

      Απάντηση
  4. odysseas78
    odysseas78 στο 04/08/2015 σε 3:01 μμ

    Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια και η φωτογράφος βέβαια!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου