Και κεί στης ανέμελης άμμου την δροσιά
στήνει πaγίδες ο παιχνιδιάρης ήλιος
κι αν πιαστείς οπτασία του γαλάζιου
σε ξελογιάζει πανδαισία λευκής καρδιάς
στο περιγιάλι που χορεύουν και ενώνονται
των ανέμων τα παιδία,
στήνει ερωτικά ακούσματα για αλύτρωτα σώματα
στα χνάρια της πλάνης θάλασσας, πόσα και πόσα
σαν θαρρείς να ‘χει μαζέψει εντός της,
να σε βρεί γαλήνη,
Άφησε τα, έτσι ξέπλεκα τα χρυσά μαλλιά
τι τα κρύβεις, ανέραστη του καπέλου ντροπή,
να μαρτυρούν γλυκιά αρμύρα κα κόκκινο πάθος
στεφανωμένο, πως κυλίστηκαν και αφήσαν
άρωμα θελκτικό, πυρφόρας νιότης,
λάχταρα να σ ‘αγκαλιάσει, αγάπης ψιθυρίσματα,
σώμα με σώμα στα ανοιχτά του φεγγαριού,
θερινό ονείρεμα στην ησυχία της θάλασσας,
λουλούδια του βυθού το πρωί που θα ξυπνήσεις.
_
γράφει ο Οδυσσέας Νασιόπουλος
Οδυσσέα πολύ όμορφες, μελωδικές, αισθητικές εικόνες!!!
Σ ‘ευχαριστώ Ελένη!!
Πολύ όμορφο ποίημα,με τόσες υπέροχες περιγραφές και εικόνες,”θερινό ονείρεμα”.!!!
Σ ‘ευχαριστώ Μαριάνθη!!
Ωραίο!
(Μπράβο και στον/στη φωτογράφο)
Σ ‘ευχαριστούμε Μάχη!!!
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια και η φωτογράφος βέβαια!!!