Θα πρέπει να γέρασα πολύ
με τόσο συφερτό
που μ’ εμπορεύεται.
Για τιμαλφή, πραμάτειες,
ρετάλια ήθους και άλλα συναφή,
μακρά κουβέντα στο σαλόνι.
Ξεροψημένη άνοιξη
μύρισε η μέντα στο μπαλκόνι.
Σε ένα κοχύλι έκρυψα την ήβη μου
σαν αράθυμα το άνοιξε η πλημμυρίδα,
το σφράγισα μ’ ανυποψίαστου παιδιού το αίμα
και στον εξώστη του ουρανού τ’ ανέβασα
μην το κουρσέψει ο κηπουρός της στάχτης.
Με το στροβίλισμα των φθόγγων μου
μετρώ στη γη τα γεγονότα,
τον ποντισμό των φώτων,
τις πεθαμένες καλοσύνες αριθμώ.
Τελεύω το νυχτέρι μου μοιραία
σαν σβήστηκε το κόκκινο το ποίημα στην άμμο.

_

γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου