Σκατά πάτησα προχθές
και δίπλα το κοράκι
να γελάει χαιρέκακα.
«Δεν το είδα, εντάξει;»
του φώναξα αγριεμένα.
Εκείνο συνέχισε τη δουλειά του.
Και τις προάλλες όμως
τώρα που το σκέφτομαι
κάτι με κουτσούλισε.
Λες να ήταν εκείνο το κοράκι;
Τι τύχη ρε κι αυτή;
Όλα να συμβαίνουν στους ίδιους.
Ένας κεραυνός μου λείπει τώρα.
Κι ο καιρός το πάει για καταιγίδα.
-
γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Διαβάστε κι αυτά
Οι μέρες φεύγουν άβουλες, νωθρές κυλούν οι νύκτες με ορχήστρα μοιάζει η ζωή που έχασε τον τόνο δίχως σκουριά σταμάτησαν το μέτρημα οι δείκτες στάθηκαν σαν να ‘ναι φιλί, μηδένισαν το χρόνο... Αποκοιμήθηκε η ανατολή, αλάργεψε η δύση σταμάτησε και η ψυχή δάκρυα να...
Ταξιδιώτη αέναε στο γνέψιμό μου αποκρίθηκες. Στης λήθης τ’ ακρογιάλι ξεκουράσου. Βότσαλα μικρά οι αναμνήσεις λαχταρούν την αλμύρα, στη σάρκα τους λουσμένη. Να γευτούν στα χείλη τον αφρό της ελπίδας και να μεθύσουν απ’ τα τσαλακωμένα βήματά σου. Η σιωπή σκεπάζει τη...
Ένα παραλήρημα της αγαστής συνεργασίας νόησης, αίσθησης, το οποίο φανερώνει την εκμυστήρευση της φαντασίας.
0 Σχόλια