Μια νύχτα, μια νύχτα βαριά
προσευχήθηκε στο Θεό με όλη του τη δύναμη.
Τρόμαξαν, τρόμαξαν τότε οι άγγελοι
φοβήθηκαν το χειρότερο πως είναι πια κοντά.
Ένα βράδυ, ένα βράδυ μικρό
με όλη του τη ψυχή ζήτησε βοήθεια.
Πληγώθηκαν, πληγώθηκαν οι Αρχάγγελοι
με το πείσμα του ανθρώπου που ξεπέρασε το όρια.
Ένα βράδυ σκοτεινό
που άγγελοι καλοί δεν παραμόνευαν
μια ψυχούλα χάθηκε στης απελπισίας
την αγέρωχη και αιώνια ανάγκη.
Σε ένα έργο που ποτέ δεν γράφτηκε
το πεπρωμένο καρπώθηκε κάθε
μοιραία αδυναμία επιβίωσης
κάθε γήινη αυταπάτη.
Εκείνη τη νύχτα, Αγγέλων ψαλμωδίες
δεν άκουσε ο άνθρωπος μα,
μήτε τη δύναμη βρήκε κάπου αλλού
τη δύναμη που μέσα του έκρυβε από πάντα.
Εκείνο το βράδυ που η σιωπή
στις καμπάνες ηχούσε
ο Θεός βρήκε καταφύγιο
στης χαράς το σωτήριο κουφάρι.
_
γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης
” Εκείνο το βράδυ που η σιωπή
στις καμπάνες ηχούσε
ο Θεός βρήκε καταφύγιο
στης χαράς το σωτήριο κουφάρι. ”
Εξαιρετική κατάθεση ψυχής. Ιδιαίτερη αισθητική γραφή. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να ανοίγει πανιά στη χαρά για να βρίσκει κι ο Θεός καταφύγιο.
Υπέροχο το ποίημα σας Σωκράτη!!!
Ως ευλαβικός ψαλμός…
Καλή σας ημέρα!!!
από τότε που το διάβασα Σωκράτη μου έχει μείνει έντονα το παρακάτω δίστιχό σου
ο Θεός βρήκε καταφύγιο
στης χαράς το σωτήριο κουφάρι.
γράφεις ξεχωριστά..