«Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τα τέρατα που μαζεύονται κάθε βράδυ κάτω από το κρεβάτι μου, φοβάμαι τον Κακό τον Λύκο!!!» Τόσες πληροφορίες μαζεμένες ήταν αδύνατον να τις επεξεργαστώ εγκεφαλικά, και να δώσω μια έξυπνη απάντηση μέσα σε χρόνο ρεκόρ, γιατί αυτό ακριβώς αναζητούσε μέσα από τον υγρό βλέμμα της, η… καρδιά μου. Ένα μικρό, αναμμένο λαμπάκι ήρθε και ανακάθισε απαλά πάνω από το κεφάλι μου, σαν σπίθα και μου έδωσε απλόχερα, τη λύση. «Έναν φόβο μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, μπορούμε να τον ξεπεράσουμε μόνο εάν τον κοιτάξουμε κατάματα» είπα και έτρεξα προς την μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη.

Τα χέρια μου, έτρεμαν και από τα χείλη μου έβγαινε μόνο μια φράση. Πού είσαι Κοκκινοσκουφίτσα; Πού κρύφτηκες; Άξαφνα εμφανίστηκε σχεδόν μαγικά αυτό που έψαχνα. Το βιβλίο του Βασίλη Κουτσιαρή ‘Μη φοβάσαι Κοκκινοσκουφίτσα’. Δεν μπορούσα να της πω ψέματα. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να λες ψέματα. Η ζωή δυστυχώς δεν είναι ροζ. Έχει και άλλα χρώματα. Οι γονείς όμως έχουν την πολυτέλεια να διαλέγουν τις παλέτες και τα χρώματα. Να διδάσκουν και να διδάσκονται. Να προστατεύουν και να χτίζουν γερά κάστρα γύρω από τις παιδικές ψυχές.

Το ακούμπησα απαλά απάνω στα δυο παγωμένα χεράκια της. Εκείνη με κοίταξε με απορία. Την πήρα μια μεγάλη αγκαλιά και χωθήκαμε κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Ύστερα ανοίξαμε την πρώτη σελίδα. Και ύστερα τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη… Η μυρωδιά από το ψημένο ξύλο, ήρθε να ευφράνει τον όποιο φόβο. Η Κοκκινοσκουφίτσα του Βασίλη -και δυστυχώς όπως πάρα πολλές Κοκκινοσκουφίτσες στον κόσμο-, δεν ήθελε να πάει στο δάσος. Δεν ήθελε να μαζέψει λουλούδια. Δεν ήθελε να πάει στο σπίτι της γιαγιάς της, και ας ήξερε ότι είναι άρρωστη. Είχε όμως την ευφυΐα να αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο φόβο της, απλώς…. ζητώντας βοήθεια και μιλώντας γι’ αυτό που την αναστάτωνε τόσο πολύ. Και ξέρετε τι έγινε; Όλα ξαφνικά έγιναν μέσα της τόσο, μα τόσο μικροσκοπικά, που ο λύκος της φάνηκε, σαν ένα τόσο δα μικρούλικο κουταβάκι. Όσο για τα τέρατα; Άρχισαν να φτερνίζονται τόσο πολύ από την σκόνη που υπήρχε κάτω από το κρεβάτι, που είπαν να μαζέψουν τα πράγματά τους και να πάνε να ζήσουν μακριά πολύ μακριά… στην Τερατούπολη. Και έτσι εκείνο το βράδυ –όπως και τα επόμενα- ο ύπνος ήρθε γλυκά και ανακάθισε χαρίζοντας μας ένα γλυκό μειδίαμα, πασπαλισμένο με μπόλικη αστερόσκονη…

Καληνύχτα Κοκκινοσκουφίτσα. Και μη φοβάσαι… Εγώ είμαι εδώ και σου κρατώ το χέρι… για πάντα...

_

γράφει η Μαριάννα Τεγογιάννη