Η Έλενα Μοσκώβ, λοιπόν, ήταν η αδερφή του Μάνου Μάργαρη. Είχε παντρευτεί τον πλούσιο Ρώσο επιχειρηματία Μοσκώβ, τον οποίον είχε γνωρίσει τυχαία, όταν πήγε με μια ειδική αποστολή εκ μέρους μιας οργανώσεως στη Μόσχα. Ήταν τον Οκτώβριο του 1988 και η Έλενα τότε ήταν 25 χρόνων, αλλά από νωρίς είχε γίνει μέλος διαφόρων οργανώσεων με ποικίλες δραστηριότητες, εξ αιτίας των οποίων επισκεπτόταν διάφορα μέρη, όπου κυρίως υπήρχαν Ελληνικές κοινότητες. Μ’ αυτή την ιδιότητα βρισκόταν και τώρα στη Μόσχα… Την υποδέχτηκε ο Πατριάρχης και εκ μέρους της Ελληνικής πρεσβείας δόθηκε προς τιμήν της μια δεξίωση στο μέγαρο της πρεσβείας. Μεγάλες τιμές, πολύς κόσμος και ανάμεσα σε όλους αυτούς και ο μεγαλοεπιχειρηματίας Αντρέι Μοσκώβ. Είδε την Έλενα και θαμπώθηκε από την εμφάνισή της. Ήταν ψηλή, πολύ κομψή, με καστανόξανθα μαλλιά και με μάτια που στην αρχή τα νόμισε για γαλανά. Όλα επάνω της έδειχναν μια επιμελημένη φροντίδα, χωρίς όμως να έχει κάτι το εξεζητημένο και προκλητικό. Η ομορφιά της, οι κινήσεις της, το εφαρμοστό φόρεμά της, του έκαναν εξαιρετική εντύπωση… Η Έλενα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο στην όλη της εμφάνιση. Δεν είχε την καταπληκτική Γαλλική μύτη, ούτε τα υπέροχα πράσινα μάτια που θα ταίριαζαν με το χρώμα του προσώπου της. Ήταν όμως από τις γυναίκες εκείνες που δεν περνούν απαρατήρητες από κανέναν. Διαθέτουν αυτό το κάτι άλλο που σε αναγκάζει να τις παρατηρείς και να τις θαυμάζεις… Ύστερα διέθετε έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο που γρήγορα γινόταν αντιληπτός από όλους και μια ευγένεια βγαλμένη από τα βάθη της ψυχής της και καθόλου επίπλαστη… Αυτή την Έλενα είδε ο Αντρέι Μοσκώβ και έμεινε έκθαμβος! Ο Έλληνας πρέσβης σύστησε την Έλενα στον Μοσκώβ, που μίλαγε ελληνικά και ήταν συγχρόνως και λάτρης της κλασικής Ελλάδος. «Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω. Είστε μια πραγματική Ελληνίδα, που εκπροσωπείτε επάξια το κράτος σας τη στιγμή αυτή..» της είπε γεμάτος θαυμασμό ο Μοσκώβ. «Και εγώ χαίρομαι που γνωρίζω ένα Ρώσο που μιλά τόσο καλά τα Ελληνικά και που αγαπά και την Ελλάδα μας!... Χαίρομαι ειλικρινά κύριε Μοσκώβ», είπε και γέλασε γλυκά. Πέρασε το βράδυ της δεξιώσεως σχεδόν μαζί του. Έκανε, βέβαια, και τις συζητήσεις με τους ανθρώπους που ήταν απαραίτητο, αλλά το δικό της μυαλό βρισκόταν κυρίως κοντά στον ωραίο άνθρωπο, που πριν λίγο είχε γνωρίσει.. Κάτι περίεργο ένωσε τους δύο αυτούς ανθρώπους, που ήταν τόσο μακριά σε πλάτη και μήκη ο ένας από τον άλλον και τόσο κοντά οι καρδιές τους τώρα που χτύπησαν σίγουρα ερωτικά… Η Έλενα ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας έρωτας τόσο ξαφνικός θα της τάραζε όλη της την ισορροπία. Δεν ήταν από τους τύπους που παρασυρόταν εύκολα και ούτε έδινε και δικαιώματα στον καθένα. Όμως εδώ τα πράγματα άλλαξαν τελείως… «Κάποτε, σκέφτηκε, ανάμεσα στους ανθρώπους που συναντούμε και γνωρίζουμε, βρίσκουμε και κάποιους που θαρρείς πως μας περιμένουν με την καρδιά ανοιχτή. Μας μιλούν για τη ζωή τους, μας μιλούν για το παρελθόν τους, για το τώρα, για το αύριο, άλλοτε με κύματα ζεστών δακρύων, άλλοτε με ενθουσιασμό, άλλοτε με κάποια πικρία, αλλά μας μιλούν και γίνονται ένα μαζί μας. Και ύστερα ξημερώνει η μέρα και αποθέτει με το τρυφερό χέρι της αυγής την ελπίδα στην καρδιά, την αγάπη». Αυτό είναι, αυτό είναι! Βρήκα εδώ τόσο μακριά τον άνθρωπό μου! Ναι! Τον βρήκα,» είπε και μέσα της στήθηκε τρελό πανηγύρι χαράς και ευτυχίας.. Από την άλλη μέρα κιόλας οι δύο μαζί περπατούσαν στους δρόμους της παγωμένης Μόσχας ή έπιναν το ποτό τους στο πολυτελές Ξενοδοχείο που έμεινε η Έλενα. Θα έμενε στη Μόσχα για μία εβδομάδα περίπου ακόμη. Ευκαιρία, λοιπόν, να βρεθεί ξανά με τον άνθρωπο αυτόν που τόσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή της και της έδωσε άλλο νόημα! Ακόμη δεν μπορούσε να καταλάβει πώς κατάκτησε την ψυχή της έτσι στα γρήγορα; Τι την τραβούσε τόσο προς το μέρος του; Η Έλενα ομολογούσε στον εαυτό της ότι εκείνο που τη συνέδεε μαζί του δεν ήταν τόσο η εμφάνιση του, όσο ο χαρακτήρας που διακρινόταν από δω και κει πέρα για την ακεραιότητά του και την καλοσύνη του. Και στα σημεία αυτά έδινε πάντα ιδιαίτερη προσοχή, αδιαφορώντας για άλλα που για άλλες γυναίκες της ηλικίας της έπαιζαν σημαντικό ρόλο.. Τις ελεύθερες βραδιές της, τις περνούσε τώρα μαζί του. Τρώγοντας σε περιποιημένα εστιατόρια τις ρώσικες σπεσιαλιτέ και πίνοντας το κόκκινο κρασάκι η συζήτηση τους δεν έπαιρνε τέλος.. Ερωτευμένη πλέον, μέσα από τις βαριές μπορντό κουρτίνες της όμορφης αίθουσας παρακολουθούσε μια τον Αντρέι και μια το χιόνι, που κατά τούφες χοντρές έπεφτε και έκανε παιχνίδια με τα φώτα του δρόμου… Θεέ μου! πώς απογειωνόταν τις ώρες εκείνες; Επέστρεφε στο ξενοδοχείο της και το μάτι της δεν έλεγε να κλείσει.. Μπροστά της η εικόνα του Αντρέι, να την κοιτά, να της μιλά και κείνη να κρέμεται από τα χείλη του. Και ύστερα θυμόταν τις στιγμές που περπατούσαν μέσα στο παχύ χιόνι και κείνο εξακολουθούσε να πέφτει δίχως σταματημό και να γεμίζει τα μαλλιά τους και τα χοντρά γούνινα επανωφόρια. Και τότε τον αγαπούσε πιο πολύ γιατί στο νου της ερχόταν σκηνές από έργα του σινεμά, που η αγάπη γινόταν το όνειρο και το θάμα συγχρόνως. «Να γινόταν το ίδιο και για μένα!» μονολόγησε και έκανε και μία ευχή..ενώ το χιόνι τη σκέπαζε όλο και περισσότερο.. Το χαιρόταν και τυλιγόταν όλο και πιο πολύ επάνω του, τάχα για να προφυλαχτεί, και κείνος την αγκάλιαζε τόσο απαλά, σα να μην ήθελε να χαλάσει κάτι από τις διαθέσεις της.. Τι ωραίος που ήταν αυτός ο Ρώσος που δεν ήταν μόνο Ρώσος, αλλά και Έλληνας! Στα μάτια της φάνταζε σαν αρχαίος θεός, έτσι ωραίος, έτσι δυνατός.