Φωτογραφία: Άννα Καραβαγγέλη

Είμαστε τυχεροί που είμαστε εδώ πάνω…
Μη γνωρίζοντας ουσιαστικά εάν υπάρχει άλλη διάσταση ύπαρξης, πριν ή μετά της – στον πλανήτη Γη -υπόστασης και παρουσίας μας, ζούμε, σκεφτόμαστε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε και πεθαίνουμε σε έναν Παράδεισο.
Έστω γι αυτό το λίγο που γράφει για τον καθένα.
Ερχόμαστε δημιουργημένοι σε υγρό περιβάλλον, στη μήτρα της μάνας μας ο καθένας, μαθαίνουμε κολύμπι στο αμνιακό υγρό, κι ας μας βάζουν με τη βία να το ξεχάσουμε μετά. Το αποδεικνύουν αυτό οι γέννες μέσα σε νερό και η ευκολία της κολύμβησης ως φυσική αντίδραση από βρέφη που δεν πνίγονται καθώς τα πετούν σε πισίνες. Οι φατσούλες τους μάλιστα μέσα από βίντεο και φωτογραφίες, δείχνουν να το απολαμβάνουν με χαμόγελα δίχως άγχος για αναπνοή, δίχως άγχος γενικότερα.
Κι αυτό δώρο του συστήματος είναι και χορηγείται σε δόσεις κατά την ενηλικίωση.
Μοιάζουμε να είμαστε εμφανισιακά συγγενείς με τον πίθηκο. Αγαπάμε όμως τόσο το υγρό στοιχείο και αισθανόμαστε τόσο φυσικά σε κάθε επαφή μας με αυτό, σε βαθμό που κάποιοι να αναρωτιούνται εάν τελικά η αληθινή καταγωγή μας πρέπει να αναζητηθεί στη Θάλασσα.
Άπνοια.
Παγκόσμια ρεκόρ και παραμονές σε απίστευτα βάθη με τρομερή πίεση και όλα αυτά με μια ανάσα. Ανθρώπινες αντοχές που ξεπερνούν – κλείνοντας το μάτι – όρια ασφαλείας, που έθετε η Ιατρική πριν μερικές μόλις δεκαετίες, κάνουν τους επιστήμονες να δουν πιο σοβαρά και ενδελεχώς τους πιο πάνω, μάλλον ρομαντικούς – ίσως σκεφτήκατε – ισχυρισμούς.
Ξεχνούμε λοιπόν, (εσκεμμένα;) την υγρή μας φύση και βάζουμε τα κλάματα στην πρώτη μας επαφή με τη Θάλασσα, το πελώριο Γαλανό Θεριό, που καλούμαστε οι περισσότεροι ν αντιμετωπίσουμε σε βρεφική ηλικία.
Μωρά, οπλισμένα, απελπισμένα κι άλλα σε -σμένα, με σωσίβια, μπρατσάκια κι ένα κάρο νάιλον αηδίες που διαφημίζουν γνωστά παιχνιδομάγαζα και καπελαδούρα μέχρι τα μάτια. Κάποιοι ξοδεύουν υπέρογκα ποσά ακόμα και για βρεφικά γυαλιά ηλίου και αντηλιακά (για προστασία από τον Ήλιο και το μελάνωμα… θα μας μάθουν αργότερα). Τελικά πώς να χαρείς το νερό, όταν ούτε το είκοσι τοις εκατό από ότι βράχηκε –συγχώρα με αλλά – δεν είσαι εσύ.
Είναι και λίγο δροσερά τα νερά; Αμάν! “ Όσι Σάλασσα Μαμά, Όσι Όσι”. Αυτό ήταν . Εφιάλτης η Μαγεία.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε όλοι. Μ’ ένα φόβο, μύξα και κλάματα, για να φάμε το αβγουλάκι μας μουτρωμένοι μετά από λίγο κάτω από την ομπρέλα, ακούγοντας τις ιστορίες από κάποιο ψάρεμα του μπαμπά και .. κρυφά πίσω από τις τεράστιες – για τα τότε κυβικά μας – πλάτες του να κρυφοκοιτάμε. Να της ρίχνουμε ματιές γιατί η ρουφιάνα μας τρόμαξε αλλά και μας κίνησε την περιέργεια – χωρίς να ‘χουμε καταλάβει το γιατί – και ήδη μες στο μυαλό μας ετοιμάζουμε πρωτόλειο σχέδιο αμέσου δράσεως….
“Θα δει Αυτή’’
Επιστρέφεις δριμύτερος, μυξοκλαίς και πάλι – ο φόβος που λέγαμε – και κοιτάς με γουρλωμένα μάτια την επαφή που κάνουν οι πατούσες σου με το Τέρας καθώς ο μπαμπάς σκύβει, έχοντάς σε αγκαλιά για να σε πάει λάου – λάου. Έξοδος και πάλι , αλλά της τον πήρες τον αέρα και μέρα με τη μέρα αρχίζει μια σχέση Αγάπης και Μίσους.
Από αυτές τι λίγες στη ζωή σου σχέσεις, που κρατάνε για Πάντα.
Μαθαίνεις κολύμπι και με τα βατραχοπέδιλα νομίζεις ότι πετάς, αφού η ώθηση σε περιβάλλον άνωσης είναι μεγάλη και δε χρειάζεται να χρησιμοποιείς τα χέρια, ενώ οι εξορμήσεις με την πρώτη σου πλαστική μάσκα με ενσωματωμένο αναπνευστήρα (ναι, ναι αυτόν με το μπαλάκι του πινγκ πονγκ), αποκαλύπτουν έναν άλλο κόσμο για εξερεύνηση.
Έναν κόσμο γεμάτο ομορφιές, ζωή και παράξενα.
Το κλάμα καλοκαίρι με το καλοκαίρι παραμένει. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι για να ΜΗ ΜΠΕΙΣ αλλά για να ΜΗ ΒΓΕΙΣ. (“ Έλα ρε Μαμά, λίγο ακόμα… Πες της ρε Μπαμπά ’’).
Δεν θα ξεχάσεις ποτέ ένα απόγευμα που έψαχνες για καβούρια στα βράχια με το μαχαίρι που σου χάρισε ο μπαμπάς, εκείνο τον εξωγήινο που βγήκε από τη θάλασσα με μαύρο δέρμα και κάτι όπλα σα μακριά σπαθιά με πολλά λάστιχα. Που πριν το βάλεις στα πόδια αναγνώρισες κάποια αξεσουάρ παρόμοια με τα δικά σου, τη μάσκα τον αναπνευστήρα, τα βατραχοπέδιλα. Κράταγε κι ένα κίτρινο μακρόστενο μπαλόνι μ ένα σχοινί και όταν τα έβγαλε από το νερό είδες να σέρνεται από πίσω μια κλωστή με ψάρια. Μεγάλα, πολλά και διάφορα ψάρια. Από αυτά που βλέπεις κι εσύ κάθε μέρα στις δικές σου εξορμήσεις και τράπηκαν σε φυγή μόλις τα πλησίασες. Από αυτά που τρως όλο νοστιμάδα και ενίοτε ψαρεύει κι ο πατέρας σου αλλά με βάρκα ή από το λιμάνι.
Ποτέ, ντυμένος σαν Ιππότης της Θάλασσας.
Σα φύλλα φθινοπωρινά που παρασέρνει νωχελικά το αεράκι, τα χρόνια περνούν κι εσύ σωστό παλληκαράκι πια, ρωτάς, ψάχνεις, ακούς και μαθαίνεις. Βλέπεις πως η Μεγάλη Κυρία την οποία φοβάσαι κι αγαπάς (ή αγαπάς και φοβάσαι, διάλεξε..), δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί αντίστοιχα συναισθήματα σε σένα αλλά και σε όλο τον κόσμο γύρω σου.
Και η Τέχνη… η πιο άμεση (πιθανώς) έκφανση της ανθρώπινης ψυχής. Την απασχόλησε και συνεχίζει να την εμπνέει.
Ζωγράφοι την απεικόνισαν σε όλες της τις εκφάνσεις. Ο Καββαδίας λάτρεψε τη γυναικεία της φύση, Τόσα τραγούδια και τόσα Ποιήματα. Μέχρι προσφάτως, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας δήλωσε την πρόθεσή του να πιεί…. “ όλο το Βόσπορο’’. Για τέτοια τρέλα μιλάμε. Και στο εξωτερικό παροξυσμός. Αρχές δεκαετίας του 70 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με τα “Σαγόνια του Καρχαρία”, δημιουργεί μαζικούς εφιάλτες. Οι περισσότεροι από εμάς ρίχναμε και θα ρίχνουμε για τα χρόνια που θα έρθουν κρυφές ματιές στο Μπλε, για τίποτα δόντια ή πτερύγια, ενώ όσοι συναντήθηκαν κάπως απότομα κι απρόβλεπτα ακόμα και με δελφίνια, είδαν κι αυτοί και οι φίλοι τους, δύσοσμο προφιτερόλ να εξέρχεται πεπιεσμένο μέσα από το εφαρμοστό νεοπρέν.
Τον πανικό προσπάθησαν να περισώσουν χρόνια αργότερα ταινίες ντοκιμαντέρ για το μαγικό Μπλε (Απέραντο Γαλάζιο, Ατλαντίς κ.α.), με αρκετή επιτυχία θα συμπλήρωνα εγώ, ενώ από τότε παλιότερα, ο συμπαθητικός γεράκος Εξερευνητής μα κατ ουσία – Γητευτής νερών και θαλάσσιων πλασμάτων Ζακ Υβ Κουστώ στιγμάτισε για πάντα τη μνήμη μας με τις πιο όμορφες εικόνες που έχει δει ποτέ ανθρώπινο μάτι από εκεί… κάτω. (εξαίρεση αποτελεί το επεισόδιο με τον Καρχαρία και την φρενίτιδα που παθαίνει υπό συνθήκες το είδος… (Γιατί ρε Ζακ;)
Τέλος πάντων…. ξεφύγαμε στα νερά της ….ας επιστρέψουμε σε σένα και την εν Θάλασσα Πλανεύτρα πορεία σου…..
Παραδίδεσαι στο Μπλε της κι αποφασίζεις να συνεχίσεις μαζί της.
Σύντομα έχεις το δικό σου ψαροτούφεκο κι έναν εξοπλισμό αρκετό για ερασιτεχνική καλοκαιρινή ενασχόληση με τη ρηχοπατιά που δικαιολογεί κατά πολύ τις πολύωρες παραμονές σου στο Μπλε, στα κορίτσια και στους φίλους σου που αρκούνται σε σύντομες βουτιές, ηλιοθεραπεία και φραπεδιά στην παραλία. Ναι, για αυτούς που αγαπάς αλλά δε σε καταλαβαίνουν. Κοροϊδεύουν κάθε που βγαίνεις αψάρευτος από το νερό ή με μικρά (ελάσσονος σημασίας) θηράματα στην αρχή αλλά επικροτούν και ψιλό ζηλεύουν σε κάποιο (τυχερό στην αρχή σου) μεγάλο σαργό η χταπόδι.
Αρχίζουν οι πρώτες φωτογραφίες με σένα να κρατάς τα πρώτα αξιόλογα τρόπαια των ψαρεμάτων με περηφάνια και φουσκωμένο στήθος σαν το παγώνι. Όταν δε, έβγαλες και τον πρώτο “Βασιλιά’’ ροφό, είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι (στη φωτογραφία του περιοδικού που έσπευσες να στείλεις προς δημοσίευση) κοιτούσαν τη κόκκινη σα ντομάτα φάτσα σου κι όχι το ψάρι.
Κάποιο καλοκαίρι γνωρίζεις ένα ακόμα ιππότη. Νεαρότερο από εκείνο τον μυθικό πρώτο, γουστάρετε και οι δύο τη Θάλασσα, είστε και κοντά στην ηλικία, ξέρει και αρκετά περισσότερα…. Αυτό είναι.
Κολλήσατε.
Μαθαίνεις ότι τα μακριά βατραχοπέδιλα δεν είναι “επαγγελματικά’’ όπως ισχυριζόταν ο dad για να σε αποφύγει και ότι η στολή ουδεμία σχέση έχει με φιγούρα και ιπποσύνες. Το κάθε τμήμα του εξοπλισμού έχει από πίσω του δεκαετίες μελέτης και δοκιμών προκειμένου να κάνει το σπορ πιο ασφαλές για σένα. Με λιγότερες έννοιες…. Επιτέλους κάποιος σκέφτεται – από τις λίγες φορές – πώς να σου αποσπά το άγχος από αυτό που αγαπάς, όλο και λιγότερο.
Θυμάσαι κι ένα παλιό ξεβράχωμα, που κόντεψες να πνιγείς. Που ανέβηκες με τέτοια τρέλα στην επιφάνεια για ανάσα. Που η μάσκα είχε περαστεί κολάρο στο λαιμό σου, παράτησες το όπλο στο βυθό και αν και δε το παραδέχτηκες ποτέ, κατουρήθηκες και λίγο…
Χρειαζόσουν βοήθεια και ω, του θαύματος τη βρήκες.
Γίνεστε ζευγάρι στο Ψάρεμα και στην Ψυχή. (πρόσεξες αλήθεια πως οι δύο αυτές λέξεις ξεκινούν με ένα γράμμα σα την Τρίαινα του Ποσειδώνα; Τυχαίο κι αυτό 😉
Κολλητοί σε όλα. Στις γκόμενες, στο ψάρεμα στα “καμάκια” στα μπαράκια… μαζί διακοπές και ψάρεμα και γκόμενες και….. κύκλος κι επανάληψη.
Η μόνη ίσως που αγαπάς.
Καταλαβαίνεις το πόσο πολύτιμο είναι να είσαι απόλυτα ασφαλής με το ζευγάρι σου για παν ενδεχόμενο και με την τήρηση κάποιων βασικών κανόνων, (που πρέπει να συνοδεύουν την απόλαυση στη Ζωή έτσι κι αλλιώς) σας οδηγούν στην Μαγεία. Στο να απολαμβάνετε από κοινού το ψάρεμα, όχι ας διορθώσω, να απολαμβάνετε και πάλι Εκείνη, διότι πάντα ήταν είναι και θα είναι Εκείνη το θέμα.
Η Θάλασσα. Πάντα Αυτή, Πάντα Εκεί.
Δεν έχει νόημα να αντιστέκεσαι πια.
Δες την εικόνα που μιλάει μόνη της.
Μόνος σου.
Σαραντάρης πια με γκρίζους κροτάφους τη χαζεύεις από το αυτοκίνητο στην διαδρομή ρουτίνα- σπίτι. Παρκάρεις δεξιά και δεν ακούς τα μπινελίκια των όσων ενόχλησε η απότομη στροφή σου.
Δεν παύεις να την κοιτάς.
Κάτι λέει και το ακούς … ίσως μόνο εσύ, πια.
Πλησιάζεις.
Πετάς τα παπούτσια σου σε κάτι αδειανές ξαπλώστρες. Κάτι περαστικοί σε κοιτούν με απορία.
Δε σε νοιάζει.
Υπνωτισμένος, βγάζεις τα ρούχα σου κουτσαίνοντας. Δε φοράς μαγιό ε, και; .
Σε καλεί με τρόπο ύπουλο. Σε σαγηνεύει.
Τρέχεις και οι πατούσες σου καίνε. Χορεύεις σαν Ινδιάνος στην καυτή άμμο. Σκοντάφτεις.
Την θέλεις.
Βουτάς.
Αυτό ήταν….
Καλώς ήλθες στο Μπλε…

_

γράφει ο Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό “Deep”