Ποίημα που ο ποιητής είχε γράψει κατά την περίοδο του αρραβώνα της Μαρίας Πολυδούρη με τον δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου το οποίο αποτελεί μέρος της τελευταίας του συλλογής «Ελεγεία και Σάτιρες»:
Ένα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ’ απογυμνωθείς.
Με το δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στο δρόμου εκεί τη μέση.
Κι αφού πια τότε θα’ ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ’ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
κι όλη σου τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Κορδέλλα
Εσείς που διακρίνετε τη σχέση του ποιήματος με τη “θλίψη” του σχετικά με την πολυδουρη;
Εγώ το θεωρώ καθαρά υπαρξιακό και ουδεμία σχέση έχει για έρωτες και στενοχωριες αυτού του τύπου. Εμπνευσμενος σίγουρα και από Καβάφη (Απολειπειν ο Θεός..)