Τη νύχτα λυγίζεις πιο εύκολα
το σώμα δεν αντέχει άλλο βάρος
όλη μέρα να είσαι αλώβητος φάρος
χωρίς δικαίωμα στη συντριβή.
Τη νύχτα ελπίζεις
η σιωπή να φέρει κάποια λύτρωση
στης μέρας την αέναη πίστωση.
Χρεωμένος με φόβο, με πόνο,
με ψεύτικα χαμόγελα,
με άτιμους συμβιβασμούς
μέσα στο στόμα του λύκου
μα πώς να βρεις το θάρρος.
Τι εύκολα σε κρίνει ο καθένας
μόνο εξηγήσεις να πρέπει
να φέρνεις εις πέρας.
Τη νύχτα τουλάχιστον
μπορείς να καταρρεύσεις
και κάπου στο βάθος της ψυχής
λίγα δάκρυα να χωρέσεις.
Κατάματα να κοιτάξεις τα σφάλματα
και τη μνήμη να αντέξεις.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Άννα μου η ποίησή σου ΑΛΗΘΙΝΗ….
Αναγκαίο ετούτο το σκοτάδι
για να ξεγυμνώνει η ψυχή
ξεσκέπαστα να μένουν
τα δήθεν και τα πρέπει
Σε ευχαριστω τοσο πολυ για το ΑΛΗΘΙΝΗ Μαχη μου σε ευχαριστω.Καληνυχτα!!
Πάντα η νύχτα είναι εκείνη που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου… Γυμνώνεσαι εντελώς στα μάτια του. Από την μια είναι σκληρό να αντιμετωπίζεις χωρίς δυνατότητα υπεκφυγής το προσωπικό δικαστήριο… Από την άλλη είναι όντως η μόνη λύτρωση. Εναι τελικά αλήθεια ότι ο δρόμος για την αληθινή αυτογνωσία μόνο στο φως από τα άστρα φαίνεται…
Αληθινό σε συναίσθημα το πόνημά σου… (Μου θύμισε κάτι νεανικό δικό μου….)
Ευχαριστώ πολύ Σπύρο!!