Περασμένα μεσάνυχτα. Γέλια, χαχανητά.
Καπνός σε πνίγει, μα τα παράθυρα κλειστά.
Η νύχτα οπισθοχωρεί, έρχεται το πρωί.
Δακρύσαν τα παράθυρα, έπιασε δυνατή βροχή.
Ο κόσμος φεύγει, μένω να τον κοιτώ.
Φυγή που μοιάζει ανθρωποκυνηγητό.
Ομπρέλες ψάχνουνε, μπερδεύουν τα παλτό.
Εγώ; Μένω αδιάφορη κι όμως χαμογελώ.
Τα πόδια μου; Πεισμώσανε στο πάτωμα.
Μέσα μου; Τέτοιο αναστάτωμα!
Κατάφερα να ηρεμήσω κάποια στιγμή
και ν’ απολαύσω τη σιωπή.
Χαζεύω απ’ το παράθυρο.
Έξω η βροχή και τ’ άπειρο!
–
γράφει η Μηλιά Τσομπανίδου
Έτσι με τη βροχούλα (μπερεκέτι έλεγε η γιαγιά μου…) για τα καλωσορίσματα!!! Καλωσόρισες Μηλιά μου, είναι όμορφα που μεγαλώνει η παρέα, όσο όμορφα είναι και όταν ακούς και χαζεύεις τη βροχή από το τζάμι!!! Καλό βράδυ!!!
Εγώ ευχαριστώ Σοφία μου που με δεχτήκατε!!! Μου αρέσει πράγματι να τη βλέπω να χορεύει στο ρυθμό του ανέμου!!! Καλό σου βράδυ 🙂 🙂