Κι ο θάνατος ερχόταν
Μέσα απ΄τα σύννεφα του δειλινού
Μέσα απ΄της θάλασσας το μπλε το βαθύ αναδυόταν
Κι οι γλάροι ζαρώσανε στο διάβα του
Κι ο αγέρας έγινε πνιχτός
Ανθρώπου χέρι έσβησε το φως
Ανθρώπου χέρι σε στέλνει στο βυθό
Και στης αβύσσου τα νερά αυτό σε σπρώχνει
Άνθρωπος είναι πάντα ο εχθρός
Μαύρη η ψυχή του έγινε
Μα εκείνος δεν την διώχνει
Κι ο θάνατος πήγε και στάθηκε
Στου δέντρου τα κλαδιά
Κι ευθύς αυτά γινήκανε σκοτάδι αραχνιασμένο
Και τα πουλιά που κράζανε
Σωπάσανε κι αυτά
Κι άτσαλα απόμειναν πια να πετούν
Και να θρηνούν τον πεθαμένο
της Άννας Ρουμελιώτη
Η Άννα Ρουμελιώτη γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και εργάζεται στη γραμματεία εκπαιδευτικού ιδρύματος. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία και τη συγγραφή στίχων.
Για επικοινωνία μαζί της: [email protected]
Οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία της Άννας Ρουμελιώτη.
Διατίθενται άδεια Creative Commons, όπως παρακάτω
(CC BY-NC-SA 3.0 GR)
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Άνθρωπος είναι πάντα ο εχθρός…”
Ο χειρότερος… ο πιο ανάλγητος – για έμψυχα και άψυχα…
Πράγματι Βάσω!!!Μα ποιος οπλίζει τον εχθρό;;Ανθρώπου χέρι έσβησε το φως.Εμείς οι ίδιοι καποιες φορές οπλίζουμε τα χέρια των εχθρών μας……
Υπέροχο!!!!!! πόση αλήθεια φανερώνουν οι στίχοι!!!!!!!! πάντα ο εχθρός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος!!!!!!!!!
Ευχαριστώ!!!!!!
ο άνθρωπος που επιλέγει την πορεία της ύπαρξης του, αλλά ποτέ δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή η όποια πορεία του επηρεάζει αναλόγως και οτιδήποτε κινείται κι υπάρχει γύρω του.
Συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!