Σου ’κλεψε τη γαλήνη της ψυχής
Εκείνη... την ανεκτίμητη...
Και στοίχειωσε τις νύχτες σου
Με ύπνο γεμάτο αγρύπνια...
Σου σκοτείνιασε το ηλιοβασίλεμα...
Γινήκαν όλα γκρίζα
Τα χρώματα τα λαμπερά,
Που τόσο αγαπούσες ν’ αγναντεύεις...
Σου θάμπωσε το φεγγαρόφωτο...
Σκόρπισε πάνω του στίγματα
Κόκκινα οργής και μαύρα θλίψης
Που σκέπασαν τ΄ασήμι...
Σου λεηλάτησε το χαμόγελο
Εκείνο, της καρδιάς σου...
Κι απόμεινε στα χείλη τα χλωμά
Μια γραμμή πίκρας χαραγμένη...
Ωστόσο δεν ηττήθηκες...
Βρήκες τη δύναμη εντός σου
Να δαμάσεις τον καημό
Και να συχωρέσεις...
Τον κλέφτη ονείρων...
_
γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ωστόσο δεν ηττήθηκες…
Βρήκες τη δύναμη εντός σου
Να δαμάσεις τον καημό
Και να συχωρέσεις…
Τον κλέφτη ονείρων…
Κι αυτό είναι καθοριστικής σημασίας να το καταφέρει κανείς!!Πολύ όμορφο και δυνατό ποίημα!Σας ευχαριστώ Βάσω!!!
Δύσκολο – αλλά λυτρωτικό!
Εγώ σ’ ευχαριστώ, Άννα μου, για το όμορφο και επαινετικό σου σχόλιο!
να δαμάσεις..να συχωρέσεις..
δύσκολο..αλλά δυναμώνει την ψυχή και την ανεβάζει στο σκαλί της ευτυχίας
Συγχωρείς αλλά δεν ξεχνάς – για να προστατέψεις την ψυχή σου από νέα τραύματα…
Σ’ ευχαριστώ πολύ Μάχη μου!