Χαμόγελο Ειρήνης, του Μάη οι κλαγγές,
θυμωμένες Ψυχές τ’ αγριολούλουδα!
Γεννήθηκε το Φως του Κεραυνού,
στις μαυρισμένες φάμπρικες, στους δρόμους που πονάνε!
Ύψωμα προς το Σύμπαν οι κραυγές,
των Εργατών που λεύτεροι αίμα στο χώμα γίναν.
Αίμα-θυμίαμα, Άστρο φωτιάς!
Τ’ Αγώνα για τα όμορφα, τα πιο απλά της πλάσης.
Πλάσης π’ ο θάνατος την κυβερνά, π’ αφήνει
η εκμετάλλευση απάνθρωπα τ’ ανθρώπου.
Πνοή θανάσιμη, των ιταμών, γκρεμίσανε οι απόκληροι
Εργάτες του Σικάγο!
Με το χαμόγελο, με τη φωτιά, υψώσανε τα σήμαντρα,
χτύπησαν τις καμπάνες.
Όψεις μιας κοινωνίας αδερφών, είν’ οι στιγμές
πανίερης αθάνατης θυσίας!
Γίναμε κοινωνοί φλόγας που ζει!
Κι απλώνει κι ονειρεύεται το Φως του Νέου Ανθρώπου!
_
γράφει ο Μιλτιάδης Ντόβας
0 Σχόλια