στον ιστό της μέσα βαθιά
φωλιάζει το κακό της συμφοράς
μαζεύει από καιρό
της αληθείας το φυλακτό
κλείνει μάτια κλείνει αυτιά
αγάλματα φτιάχνει πολλά
του εγώ της ομοιώματα
με τα σπουδαία της καμώματα
πλάθει εικόνα αγαθή
ακίνδυνη φαντάζει στην αρχή
περπατάς αμέριμνα σιμά της
της φύσης δημιούργημα είναι και αυτή
ξάφνου αποκτάει μορφή
αίμα ζητάει να πιει
το δικό σου είναι μπροστά
αφύλακτο έτοιμο για βορρά
χαμένος στης ζωής το παιχνίδι
δοσμένος στης ψυχής το χαρακίρι
αν αδιάφορα προσπεράσεις
της κάμπιας το κουκούλι
_
γράφει η Λήδα Χρόνη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αλλοιγορικό το εκλαμβάνω το ποίημα σου…Λήδα…Μπορεί να κάνω λάθος….
Η κάμπια είναι το μίσος , η αδιαφορία, η ζηλοφθονία και τα μύρια όσα αρνητικά συναισθήματα….
Μακάριος όποιος τα προσπεράσει χωρίς να λαβωθεί…
Μπράβο!!!