5.02.2022

Λες να έχουμε όμορφα μυαλά;

Πάλεψα να τα γεμίσω με μπογιά,

που τώρα ξεχειλίζει από την γυάλα,

που κοσμεί το τραπέζι από την γλυκιά μας γιαγιά,

που ιστορίες έλεγε ακόμη και κουρασμένη,

μέχρι τα βλέφαρα μας να κλείσουμε αδερφοί μου αγαπημένοι.

 

Εικόνες έψαχνα μικρή σε όλα τα βιβλία·

μα σήμερα αναζητώ γράμματα εξέχουσας ουσίας.

Για να σταματήσω να νιώθω λεία

του πιο αδίστακτου πόνου, της απουσίας.

Που τρυπάει σαν μαχαίρι που ζηλεύει,

όσο η αθωότητα μέσα μου τελεύει.

 

Λες να λέμε όμορφες προτάσεις

βουτηγμένες σε σοφία και γνώση

ή όλα τα βάρη στην πλάτη έφεραν εντάσεις

και δυσκολία στην ανάγνωση;

Οι λέξεις που έμαθα γίνονται φράσεις που σε τρυπάνε,

όταν τις ακούς από τα χείλη μου, Κυανέ.

 

«Πως σου φαίνεται που μόνο τα μάτια σου

ελκύουν τους άλλους να σε δουν;

Σου αρέσει που σκορπίζουν τα κομμάτια σου

ή τα κλειδώνουν σε κλουβιά με πουλιά που πια δεν κελαηδούν;

Χρειάστηκε να προσπαθήσεις για να έχεις έναν άνθρωπό

ή τους τραβούσε όλους το σθένος των ματιών σου, το απάνθρωπο;»

 

Ήσουν η εικόνα που έψαχνα σε κάθε παιδικό βιβλίο.

Ήσουν η ελπίδα πως γυρνάει η σελίδα,

το πιο γλυκό μακρόσυρτο γέλιο,

του κειμένου μου η πιο ιδανική επικεφαλίδα.

Όμως οι λέξεις που έμαθα χαράζουν στραβούς δρόμους στο μυαλό.

Φεύγω για να μην σε πονώ άλλο.

 

Ήμουν ένα φαιό σύννεφο σε φωτεινό ουρανό.

Δεν είχα καμία θέση σε πλακόστρωτο μονοπάτι,

που οδηγούσε σε έναν άγγελο με χρώμα κυανό.

Ακολουθώ το κόκκινο όργανο στο στήθος που φωνάζει «Απάτη!»

Κυανά μάτια έσταζαν αίμα όταν περνούσα απέναντι

και αιμάτινη καρδιά έγινε σκούρα από αμάραντη.

 

Αναρωτήθηκα φορές αν φαιά μάτια θυμάσαι

και αν μπορείς να κοιμηθείς όταν ποιον κοιτούν διερωτάσαι.

Η απάντηση έρχεται σύντομα και λύπη θε να φέρει.

Από τον πόνο πίσω από τον θώρακα, η στήλη μου θε να γύρει.

Λουλούδια σε χρώματα που μονάχα οι δυό μας ξέραμε τα ονόματα

στέλνονται στην τωρινή μου οδό και κουβαλούν μυρωδιά από παπλώματα.

 

Σχεδόν με ωθούν να εμφανιστώ και να απολογηθώ.

Τις λέξεις που έμαθα, με κάνουν να θέλω να ξεχάσω

ή να βρω αντώνυμες, στο μέλλον στην επίθεση να μην ηγηθώ.

Ίσως τα πιο όμορφα χρώματα δεν αξίζουν έναν άσσο,

αλλά φήμη, γνώση και αποσπάσματα στα σχολικά βιβλία.

Ίσως να είχα μάθει νωρίτερα να τελειώνω τις προτάσεις με τελεία.

 

Λες να ήμασταν γραμμένοι σε διαστημικό χαρτί

ή κρυμμένοι πίσω από συμβολισμούς ενός χάρτη,

που οδηγεί σε πηγή χρυσής καρδιάς και πνεύμονα

και τον έχει ο ταξιδιώτης ως μοναδικό του γνώμονα;

Μια στιγμή αργότερα αν έμπαινα στον χώρο,

δεν θα είχα κάνει το μυαλό σου στενό από ευρύχωρο.

 

Λες να βαφόμασταν χρυσοί,

αν είχα καλύτερα μυαλά;

Λες να ήμασταν ανυψωμένοι και ίσοι,

αν είχα χρώμα στα μυαλά;

Η κούραση πλαγιάζει με τον τρόμο και γευματίζουν.

Με κοιτά και χαμογελά, ενώ τα μαλλιά τους ανεμίζουν.

 

Άφηνα βέλη στο πάτωμα όταν είχα εσένα·

τα έστελνα κατά πάνω σου όταν τα είχα χαμένα.

Σαν σφαίρες άφησαν τρύπες στο τείχος σου

και με έκαναν να θέλω να ξεχάσω τον ήχο σου.

Είναι αργά για να καλύψω τις πάμπολλες πληγές.

Είναι αργά για να σου αγοράσω λευκές γάζες.

 

Γιατί όμορφο μυαλό δεν έκανα

και η μπογιά που ξόδεψα μολύνθηκε.

Μαύρο ξεχειλίζει και λερώθηκαν τα πλάνα.

Συγνώμη Κυανέ που το σώμα μου ως εσένα σύρθηκε,

όταν θα έπρεπε να κείτεται. 

Και ίσως να μάθει να αγαπά και να αγαπιέται.

 

_

γράφει η Ιωάννα Σμικρού

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου