Ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα που χειρίζεται με μαεστρία το θέμα του. Στο βιβλίο μάς αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία της η Γκρέις, παντρεμένη και ένας από τους επιζώντες του ναυαγίου του υπερωκεάνιου Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα, δύο χρόνια μετά τον χαμό του Τιτανικού και εν όψει του ξεσπάσματος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η Γκρέις, από διαλυμένη οικονομικά οικογένεια, προσπαθεί να επιβιώσει και να καταλάβει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει και κινείται. Βάζει στο μάτι έναν ανερχόμενο και οικονομικά επιφανή άντρα, τον οποίο πείθει να χωρίσει την αρραβωνιαστικιά του και να παντρευτούν μαζί. Στο ταξίδι που κάνουν Λίβερπουλ-Νέα Υόρκη για να γνωρίσει την οικογένειά του το πλοίο βυθίζεται. Ο Χένρι όταν τελειώνουν όλα είναι ανάμεσα στους νεκρούς και η Γκρέις μας διηγείται τις περιπέτειές της σε σωσίβια λέμβο μαζί με άλλα 38 άτομα για 3 εβδομάδες περίπου. Όλα αυτά τα θυμάται με αφορμή την κατηγορία για συνέργεια σε φόνο πρώτου βαθμού μαζί με δύο άλλες γυναίκες. Γιατί σκότωσαν αυτόν τον άντρα; Ποιες συνθήκες τις οδήγησαν να το κάνουν αυτό; Τι ρόλο έπαιξαν οι συνθήκες του ναυαγίου, σε τι βαθμό συμμετείχαν στην τελική απόφαση της εκτέλεσης οι συνεπιβάτες της σωσίβιας λέμβου; Η Γκρέις είναι αθώα ή ένοχη;

Μου άρεσε η διαχείριση του μύθου. Πολυδιάστατη, σου δίνει ένα ένα και σιγά σιγά τα κομμάτια της προσωπικής ζωής της Γκρέις, αφηγείται τις πιο σημαντικές μέρες από τις 3 εβδομάδες πάνω στη λέμβο, πηγαινοερχόμαστε από το παρόν στο παρελθόν, προς το τέλος καταλαβαίνουμε γιατί δικάζεται η Γκρέις και οι άλλες δύο γυναίκες. Όλο αυτό όμως δεν είναι απλό. Δεν έχουμε μια ιστορία που οδηγεί στην κάθαρση αλλά έναν ψυχολογικό αγώνα της Γκρέις να καταλάβει ποια είναι, σε τι έφταιξε, τι άλλαξε στο χαρακτήρα της και κυρίως τι θα κάνει μετά τη δική αν αθωωθεί. Δηλαδή με αφορμή την ιστορία και τα παθήματα της Γκρέις έχουμε μια εμβάθυνση στο χαρακτήρα της, χωρίς να καταντά ψυχογράφημα ή δοκίμιο ψυχολογίας. Αγωνία, περιπέτεια, ο άνθρωπος στα όρια του για να επιβιώσει και πόσο έτοιμος είναι να δοκιμαστεί στις πιο σκληρές συνθήκες επιβίωσης.