Στο πρόσωπό σου ανύπαρκτα τα χαρακτηριστικά
το μόνο που ξεχωρίζει είναι τα μαύρα σου μαλλιά.
Τα γκριζοπράσινα τα μάτια σου, που μιλούσαν μες την ψυχή μου,
κάποιος τα ‘κλεψε θαρρείς και έχασα τη φωνή μου.
Τα χείλη σου υγρά και αποχρωματισμένα, έχουν εξαφανιστεί, έχουν χαθεί
ποιος θα μου δώσει το φιλί, αφού δεν έχω εσένα;
Όλα έχουν αντικατασταθεί από ένα λευκό τοπίο,
λες κι ένα σφουγγάρι τα ‘σβησε και δεν πρόλαβα να σου πω ούτε ένα αντίο.
Χωρίς να βλέπω τη μορφή σου δε μπορώ να ζήσω,
τι θ΄ απογίνω ο δυστυχής, πως θα ορθοποδήσω;
Της φαντασίας τα τερτίπια με ξελόγιασαν και απόψε,
όλα γύρω μου θαμπά
και εσύ μου γνέφεις συνθηματικά
πως όλα θα αλλάξουν ξανά…
Τα μάτια μου σκουπίζω από της χαράς τα δάκρυά μου
και με έκπληξη διαπιστώνω
ότι είχα ξεχάσει να φορέσω τα γυαλιά μου.
_
γράφει η Βάσω Καρλή
Πολύ όμορφη η ποιητική σας στιγμή,
που αποφάσισε να αναδείξει την έμπνευση
από μία φωτογραφία !
Με την ευχή κι άλλες αφορμές
να οδηγούν το χέρι τής γραφής σας !
Καλή Κυριακή !
Δυνατό το λευκό τοπίο σου Βάσω μου!!!Δυνατό όσο και η απόγνωση που μας προκαλεί μια φυγή μια εξαφάνιση!!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία. Πόσο μάλλον όταν η φυγή είναι ξαφνική.
Ας μη κάνουμε delete βρε παιδιά, έστω κάτι λίγο ας μένει . Αυτός ο μηδενισμός η ανυπαρξία είναι σκέτη παγωνιά.’Εστω κάτι λίγο λοιπόν ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΌ ΛΕΙΑΙΝΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΧΜΥΡΈς ΓΩΝΙΙΕΣΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙς ΔΕΝ ΠΟΝΟΎΝ ΠΙΑ ….Τι λες κι’ εσύ Βάσω;;
Όταν σε έχει σημαδεψει κάτι, το κουβαλάς μέσα σου και πονας. Ο χρόνος βέβαια, όντως απαλυνει τις πληγές. Ξέρω και εγώ;
Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη ευχή.
Βάσω πολύ μου άρεσε το γύρισμα…καλημέρα
Καλή μέρα και σε σένα Μάχη. Είπα να το ελαφρύνω λίγο στο τέλος.
Ευτυχώς τα πρόσωπα κάποιες φορές δε είναι τόσο άχρωμα. Αρκεί να φορέσουμε τα γυαλιά μας για να τα δούμε διαφορετικά. Μου άρεσε πολύ!
Πράγματι τα γυαλιά κάνουν δουλειά. Εξαρτάται όμως και από τα μάτια (βλέπε τα μάτια της Μελιως). Σε ευχαριστώ πολύ.
Τώρα, αυτό με τα γυαλιά, είναι η απόφαση της ψυχής να συνεχίσει; Η μήπως το λευκό τοπίο είναι ένα απ’ τα δημιουργήματα της ύψιστης αγάπης; Ο φόβος δηλαδή! Γιατί όταν γνωρίζεις την ύψιστη αγάπη, καλωσορίζεις το μεγαλύτερο φόβο. Το φόβο πως θα τη χάσεις!
Επιτυχημένο και βαθυστοχαστο το σχόλιό σας.
Ανατρεπτικό…όμορφο…ρομαντικό…απρόσμενα συγκινητικό….
Το λευκό της ψυχής…έχει όλα τα χρώματα κλεισμένα στην παλάμη του εμπνευσμένου ποιητή…!
ΕΥΓΕ!
Πόσο με τιμάνε τα σχόλιά σου Χρυσούλα. Αυτά δεν είναι σχόλια, είναι ποίημα, γραμμένα από έμπειρο χέρι. Πολλά, πολλά ευχαριστώ!!!!!!