«Πόσο μάταιο είναι να κάθεσαι να γράψεις, όταν δεν έχεις σηκωθεί να ζήσεις!»

Χ. Ντ. Θορώ (1817-62)

“Γκιαννάκη; Αγκάπη μου; Γκιανάκη μου; Πέρασες καλά τη γιουρτή αγκάπη μου; Τα έρτω άλλη βδομάδα αγκάπη μου… Μαμά, μπαμπά καλά;” γλυκιά και καθησυχαστική άκουγα τη φωνή της Φιλιππινέζας που καθόταν στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου. Οικιακή βοηθός, γκουβερνάντα, υποκατάστατο μητέρας ίσως, μιλούσε με τον “Γκιαννάκη” της κάποιο πλουσιόπαιδο προφανώς που την είχε πάρει χρονιάρες μέρες στο κινητό της τηλέφωνο επειδή του έλειπε η καθημερινή της παρουσία στη ζωούλα του. Μόλις το έκλεισε μιμήθηκε με παράπονο την παιδική φωνούλα στη φιλενάδα της που καθόταν πλάι της: “Πότε τα έρτεις; Πότε τα έρτεις…” και συνέχισαν τα δικά τους στην κελαριστή tagalog. Γιατί υπάρχει κι αυτή η πραγματικότητα των αθηναϊκών Χριστουγέννων, γιατί υπάρχουν και οι γιορτές των άλλων…