Λουκάς Λιάκος – Ποιήματα

Δημοσίευση: 28.10.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

 

αφιέρωση

 

μητέρα πνιγμένη στη βλάστηση

σου αφιερώνω

αυτό το τούνελ ολόκληρο

το φως στις εισόδους

τον άνεμο που το διαπερνά

την αίσθηση

το κάτοπτρο

τα μακριά τριαντάφυλλα

ότι κινείται

ότι θερμαίνει

τη γη που υψώνεται

κι έχει κάτι απ’ τα σπλάχνα μας

το σκοτάδι

ή το παιδί σου που ήταν σκοτάδι

την υποχρέωση για κάποιο ρολόι

που χτυπάει αργά στο κρεβάτι

κι εμένα 

το γέλιο και το ψωμί μου

 

 

αυτοί που ήταν οι νέοι

 

ο άγιος σκάει σκυμμένη κληματαριά

η καρδιά και το κλείσιμο είναι

αυτό που δε μπορώ να επιλέξω

το αναφιλητό που ακούγεται 

δίπλα σε γουρούνια της θάλασσας φτάνει

και μένει απ’ έξω

οι επιθυμίες υποχρεώνουν αθόρυβα

όσους κρύβονται κάτω από δέντρα

να διπλασιάζονται

 

 

άγρια

 

με σκούρα όψη

γεμάτοι πια αγάπη γεμάτη

περνούν έξω απ’ τα μπαρ με θέληση ανελκυστήρα

η προσοχή κι η ευδαιμονία τους σταματά

τα όνειρα μοιάζουν ευθύνη

γλυκά κάγκελα γύρω απ’ το στήθος

οι ελπίδες στο πιάτο

στερεωμένα φεγγάρια και κλαδιά σπάνε

από έναν άθλιο που αναρριχάται

στο χάος

 

_

γράφει ο Λουκάς Λιάκος

Ο Λουκάς Λιάκος διατηρεί το ομώνυμο ιστολόγιο εδώ.

 

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

2 σχόλια

2 Σχόλια

Υποβολή σχολίου