28.10.2014

Λουκάς Λιάκος – Ποιήματα

αφιέρωση

 

μητέρα πνιγμένη στη βλάστηση

σου αφιερώνω

αυτό το τούνελ ολόκληρο

το φως στις εισόδους

τον άνεμο που το διαπερνά

την αίσθηση

το κάτοπτρο

τα μακριά τριαντάφυλλα

ότι κινείται

ότι θερμαίνει

τη γη που υψώνεται

κι έχει κάτι απ’ τα σπλάχνα μας

το σκοτάδι

ή το παιδί σου που ήταν σκοτάδι

την υποχρέωση για κάποιο ρολόι

που χτυπάει αργά στο κρεβάτι

κι εμένα

το γέλιο και το ψωμί μου

 

 

αυτοί που ήταν οι νέοι

 

ο άγιος σκάει σκυμμένη κληματαριά

η καρδιά και το κλείσιμο είναι

αυτό που δε μπορώ να επιλέξω

το αναφιλητό που ακούγεται

δίπλα σε γουρούνια της θάλασσας φτάνει

και μένει απ’ έξω

οι επιθυμίες υποχρεώνουν αθόρυβα

όσους κρύβονται κάτω από δέντρα

να διπλασιάζονται

 

 

άγρια

 

με σκούρα όψη

γεμάτοι πια αγάπη γεμάτη

περνούν έξω απ’ τα μπαρ με θέληση ανελκυστήρα

η προσοχή κι η ευδαιμονία τους σταματά

τα όνειρα μοιάζουν ευθύνη

γλυκά κάγκελα γύρω απ’ το στήθος

οι ελπίδες στο πιάτο

στερεωμένα φεγγάρια και κλαδιά σπάνε

από έναν άθλιο που αναρριχάται

στο χάος

 

_

γράφει ο Λουκάς Λιάκος

Ο Λουκάς Λιάκος διατηρεί το ομώνυμο ιστολόγιο εδώ.

Ακολουθήστε μας

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

Σκοπώ

Σκοπώ

Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....

2 σχόλια

2 Σχόλια

Υποβολή σχολίου