αφιέρωση

μητέρα πνιγμένη στη βλάστηση

σου αφιερώνω

αυτό το τούνελ ολόκληρο

το φως στις εισόδους

τον άνεμο που το διαπερνά

την αίσθηση

το κάτοπτρο

τα μακριά τριαντάφυλλα

ότι κινείται

ότι θερμαίνει

τη γη που υψώνεται

κι έχει κάτι απ’ τα σπλάχνα μας

το σκοτάδι

ή το παιδί σου που ήταν σκοτάδι

την υποχρέωση για κάποιο ρολόι

που χτυπάει αργά στο κρεβάτι

κι εμένα 

το γέλιο και το ψωμί μου

◊

αυτοί που ήταν οι νέοι

ο άγιος σκάει σκυμμένη κληματαριά

η καρδιά και το κλείσιμο είναι

αυτό που δε μπορώ να επιλέξω

το αναφιλητό που ακούγεται 

δίπλα σε γουρούνια της θάλασσας φτάνει

και μένει απ’ έξω

οι επιθυμίες υποχρεώνουν αθόρυβα

όσους κρύβονται κάτω από δέντρα

να διπλασιάζονται

◊

άγρια

με σκούρα όψη

γεμάτοι πια αγάπη γεμάτη

περνούν έξω απ’ τα μπαρ με θέληση ανελκυστήρα

η προσοχή κι η ευδαιμονία τους σταματά

τα όνειρα μοιάζουν ευθύνη

γλυκά κάγκελα γύρω απ’ το στήθος

οι ελπίδες στο πιάτο

στερεωμένα φεγγάρια και κλαδιά σπάνε

από έναν άθλιο που αναρριχάται

στο χάος

_

γράφει ο Λουκάς Λιάκος