Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες
Στείρες και σκοτεινές
«Μόνοι μας», έλεγες πάντα
«Είμαστε μόνοι μας
Μην ξεγελιέστε
Από φίλους και συγγενείς
Περαστικοί είναι από τη ζωή μας
Όσο μας χρειάζονται
Και τους χρειαζόμαστε
Ύστερα χάνονται
Ή τους διαγράφουμε
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ
Και πάμε παρακάτω, σε άλλα πρόσωπα
Που έχουν κάτι καινούργιο να μας δώσουν»
Πόσο θλιβερό... πόσο μοιραίο αλήθεια
Καθόρισε τη ζωή σου, σε στέγνωσε
Σ’ άφησε σε μιαν αφόρητη μοναξιά
Γιατί όλοι έκαναν πέρα
Σεβόμενοι την κοσμοθεωρία σου
Της μοναχικότητας
Ή φοβούμενοι
Μήπως παρασύρει και τους ίδιους
Σ’ έναν δρόμο ανυπόφορο
Τόσο παραπλανημένο
Και τόσο, μα τόσο λάθος...
Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες
Στείρες και σκοτεινές...
_
γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες
Στείρες και σκοτεινές…
Υπέροχο!!! Πολύ αληθινό!!!
Βάσω με άγγιξε βαθιά η μοναχικότητά σου.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε στο κέντρο του κύκλου
και όλοι οι άλλοι περιστρέφονται γύρω απ’ το
πυρήνα.
“Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό.
Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες
είναι είτε θηρίο είτε θεός.”
Αριστοτέλης.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ελένη μου, χαίρομαι που σε άγγιξε ο στίχος μου!
Είναι φανερό, πιστεύω, ότι ο “ανώνυμος” είμαι εγώ, Ελένη μου – mea culpa η παράλειψη του ονόματος!
Βάσω, πόσο βαθιά αληθινό και θλιβερό αυτό που έγραψες… Έτσι είναι, δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς.
Στο χέρι μας είναι να το ανατρέψουμε – να προσπαθήσουμε, τουλάχιστον.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Κατερίνα μου!
Πολύ γνήσιο και αληθινό,σκέψεις και αλήθειες που έχουμε βιώσει,συναισθήματα και το συμπέρασμα πάντα ίδιο… Είμαστε μόνοι!!! Μου άρεσε πολύ, Βάσω.
Είμαστε μόνοι, ναι – το θέμε είναι πόσο κοντά σ’ αυτή τη μοναξιά επιτρέπουμε να φτάσουν αυτοί που ονομλαζουμε “αγαπημένοι”…
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Μαριάνθη μου!
Θέλω να πιστεύω οτι οι άνθρωποι που πέρασαν κάποτε το κατώφλι της καρδιάς..μένουν μέσα μας είτε τους χάνουμε από κοντά μας είτε όχι. Μας ορίζουν γιατί κάποτε υπήρξαν καθρέφτες της ψυχής μας. Κάποτε υπήρξαν εκείνοι οι σημαντικοί που μας βοήθησαν να δούμε κάτι που δε βλέπαμε. Που μας δώσανε το χέρι που ζητάγαμε ..που ξενύχτησαν με τη μοναξιά μας.
Και υπάρχουν πάντα και εκείνοι που κάπου μακριά μας σκέφτονται και ας μη μας έχουν γνωρίσει ακόμα…και δίνουν ένα πολύτιμο χέρι στα σκοτάδια μας για να φωνάζει η αγάπη οτι υπάρχει… ίσως να είμαι ρομαντική…ή μικρή ακόμα…μα δε με πληγώνει ετούτη η μοναξιά και ας έχουνε σβήσει στον ορίζοντα πολλές κοινές γραμμές από φίλους παλιούς…από λόγια πολύτιμα…
μα ναι..όταν κλείνει η πόρτα, όταν σβήνει η μέρα, όταν κλείνουμε τα μάτια ή μένουμε με ανοιχτά τα μάτια στο σκοτάδι της νύχτας υπάρχει πιο έντονη η αίσθηση της μοναξιάς σε τούτον τον κόσμο..Ανθρωποι σαν πλανήτες σαν δορυφόροι..έρχονται και παρέρχονται…και τα συναισθήματα που γεννιούνται το ίδιο..
μήπως όμως κουβαλάμε στην πλάτη μας και στην καρδιά όσα ζήσαμε μαζί τους; μήπως αυτό συνθέτει μία αόρατη παρέα ικανή να υπερνικήσει την μοναξιά μας;
την αγάπη μου και την καλησπέρα μου
η γραφή σας πάντα ξεχωριστή…γεμάτη από συναίσθημα γνήσιο…
Το επαινετικό σου σχόλιο είναι από μόνο του ένα ποίημα σε πεζό, Μάχη μου, και χαίρομαι ιδιαίτερα που μου το χαρίζεις σαν απάντηση στη δική μου αναζήτηση!
Την καλημέρα και την αγάπη μου επίσης!
Καλόοοοοοοοοοοοοο ! δένει με την εικόνα !!
Ο στίχος μου και η εικόνα είναι σε αμφίδρομη αλληλεπίδραση, Γιώργο μου!
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Λόγια ψυχής, εξόρυξη εκ των έσω Βάσω μου….φόβος, μοναξιά, απολογισμός, θλίψη είναι και αυτά που μας καθορίζουν και μας θεριεύουν…ίσως κάποιες φορές η μοναχικότητα να είναι τόσο μα τόσο δημιουργική, φτάνει βέβαια να έχουμε τον εαυτό μας! Κι όμως εγώ λυτρωτική ώρα διακρίνω…είναι και τούτο σπουδαίο!