Μέσα μας, αρχέγονα βαφτισμένη στα κύτταρά μας τα πιο βαθιά, γραμμένη είναι μια λέξη μαγική, με ποίηση αρχαία εμποτισμένη, που τέσσερα γράμματα έχει βαλμένα με αρμονία μα και μ’ αγάπη στη σειρά.
Μοναχικό μεγάλωμα σε σύμπαν καλώς προφυλαγμένο, τρέχουμε με σπασμένα φρένα σε μονόδρομο ωρίμανσης ταχείας κυκλοφορίας, αλλά μια κάποια γκρίζα δυσβάσταχτη μοναξιά, παραδέχεται κάθε ευαίσθητος άνθρωπος πως νιώθει σε ευάλωτες μικρές ώρες.
Κάθε που μόνος του, κάποιος, γεύεται όμορφες χαρές μέσα στη ζωή, θαρρείς και η ατομικότητα του χάνει λίγη απ’ την πρωταρχική της λάμψη και αξία, όταν νιώθει την ανάγκη όλα με έναν έρωτα να τα μοιραστεί.

Στις μακρινές βόλτες που κάνει μοναχός, ένας εξόριστος πεζός, τα πρωτοβρόχια θέλοντας βρεγμένος σαν παιδί να απολαύσει, χώρο με θλίψη βλέπει να του περισσεύει κάτω απ’ την πολύχρωμη ομπρέλα τη μεγάλη. Την επιθυμία έχει, κάποιον ν’ αγκαλιάσει, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στη μέση της βροχής και τον αγαπημένο σύντροφο να προφυλάξει απ’ του καιρού τα χίλια πάθη.

Με εσωτερικές ευαισθησίες ένας άνθρωπος, όταν ακούει ερωτικό σκοπό στο σπίτι του ή σε κάποια συναυλία και με τη θεία μουσική αμέσως ταξιδεύει, ένα τσίμπημα ακούει απ’ την παραπονεμένη του καρδιά και οι χτύποι της ακούγονται σαν να είναι χαμηλωμένοι μα και επιμελώς περιορισμένοι.

Όταν ένα ειδυλλιακό λυκόφως με δάκρυα απόλαυσης στα μάτια ο ερωτευμένος με τον Έρωτα, αντικρίζει, καμωμένο σαν από περιγραφές αρχαίων ποιητών και τροβαδούρων, ακίνητη μένει και μετέωρη η θολή του ματιά, δίπλα του σαν γυρνάει να κοιτάξει, μα κενή και έρημη βλέπει την από αιώνες κρατημένη φροντισμένα θέση.

Είναι δυσβάσταχτο πολύ, κάθε στιγμή που ένας άνθρωπος νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να μοιραστεί, να ορκιστεί πίστη αληθινή στο ολοστρόγγυλο φεγγάρι, έρωτα αιώνιο και μοναδικό, ξάφνου να συνειδητοποιεί πως στέκει μόνος και μισός, φωλιασμένος στη μοναξιά της φύσης που έχει ήδη γλυκοχαράξει.

Η απόλαυση γεννήθηκε για δυο

Κάθε έντονη απόλαυση που χαρίζει απλόχερα σε όλες τις ψυχές το σύμπαν και αυτές τη γεύονται ατομικά, με επίγευση ασπρόμαυρη βάφει τα χείλη της σιωπής, σε στόματα μονίμως σφιγμένα αυστηρά και κοιμισμένα.

Ακόμα και σε άβολες στιγμές ψυχρών υπολογισμών και βαρετών καθηκόντων εργασίας, μεγάλη παρηγοριά και δύναμη ψυχής, δίνει και μόνο η σκέψη ενός καλού συνοδοιπόρου, γιατί με ένα τρόπο μαγικό, ο έρωτας διπλασιάζει όλες σου τις επιθυμίες και την απόφαση και την πυγμή να απαιτείς το μέλλον πάντα το καλύτερο. Σε σπρώχνει να το κερδίσεις επιτακτικά και σαν γαμήλιο φεγγάρι με χαρά, γονατισμένος να το προσφέρεις.

Γι αυτό το «εμείς» είναι τόσο ισχυρό.

Την αγάπη μέρα με τη μέρα με γεωμετρική πρόοδο πολλαπλασιάζει και σαν άριστος καθηγητής μαθηματικός, ακόμα και το έλλειμμα των ανθρώπων και των αισθήσεων, μπορεί με δίκαιο ισοζύγιο να συνταιριάζει.
Το ιδανικό για όλους θα ήταν, ποτέ σε όλη την περαστική ζωή, να μην υπάρχουμε και να μη ζούμε μόνοι.
Μα τότε, δε θα μπορούσε η ψυχή, σωστά τη δύναμη του «εμείς» ν’ αξιολογεί, αφού απ’ την έλλειψή του, ποτέ ως τώρα δεν είχε αισθανθεί τον πόνο.

Μα πως ένα υπέρτατο «ΜΑΖΙ» να νιώθει κάποιος πως του λείπει, αν πρώτα δεν το έχει ως τα μύχια της ψυχής του γευτεί, τρόπαιο ακριβό να το έχει για τα γεράματά του κατακτήσει;

_

γράφει η Μαρία Φουσταλιεράκη