Τ’ ουρανού, φοβούνται τις μαύρες τρύπες
μα στη γη ανοίγουν σκοτεινές παγίδες,
κατασκευάσματα νοσηρού μυαλού,
που ξεστρατίζουν τη ζωή,
σε ζοφερά μονοπάτια
Να τις αποφύγεις δεν μπορείς,
ούτε να περπατάς,
σαν πουλί πρέπει να πετάς,
σκοτεινοί κύκλοι που καταπίνουν
ακόμα και το φως
Θες δεν θες μέσα πέφτεις
Σ’ αρπάζουν,
οι μαυρορασάτοι κι ασπρορασάτοι γενειοφόροι
με σταυρούς στα στήθια και στα χέρια φίδια,
πιο κάτω, οι λευκοί κολάροι σ ’ακριβά κοστούμια
παρακάτω, τ’ άλλα ανθρωπάκια με λάβαρα στα χέρια
σπρώχνονται, χτυπιούνται την πρώτη θέση ποιος να πάρει
στις πλεκτάνες τους χαροπαλεύεις
Πλάνες, ίντριγκες, κλεψιές, εγκλήματα
μωσαϊκό της γης οι μαύρες τρύπες,
ρουφήχτρες
κάτω από τα πόδια σου, να πατάς,
μέσα να πέφτεις και να μην τους ξεφεύγεις.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια