“εποχή μου είναι η ποίηση” / “Mon époque, c’est la poésie”

Ασημίνα Ξηρογιάννηυ
μτφρ. Μισέλ Βόλκοβιτς
εκδ. Le miel des anges

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη αποτελεί μία από τις πιο δυναμικές  φωνές  των ποιητών της αγανάκτησης, καθώς αναζητά διαρκώς νέα εκφραστικά μέσα και εκθέτει την ποιητική της σε συνεχείς στιχουργικούς πειραματισμούς. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα από τα σημαντικότερα -κατά τη γνώμη μας- ποιητικά βιβλία της κρίσης, το «εποχή μου είναι η ποίηση» (Γαβριηλίδης, 2013), μεταφράστηκε από τον Μισέλ Βόλκοβιτς και κυκλοφορεί στα γαλλικά από τις εκδόσεις Le miel des anges, «Mon époque, c’est la poésie».

Έγραφε τότε ο Δήμος Χλωπτσιούδης στην κριτική του για την τόσο ενδιαφέρουσα και ριζοσπαστικής έμπνευσης ποιητική συλλογή:

(…)Πιστή στην πειραματική φύση της τέχνης, η Ξηρογιάννη εγκαταλείπει το ύφος των μικρής έκτασης ποιημάτων της, δείχνοντας ότι η ποίηση δε γνωρίζει καλούπια. Πρόκειται για μία ιδιάζουσα λογοτεχνική προσέγγιση που κινείται μεταξύ ποίησης για την ποίηση και κοινωνικής ποιητικής, καθώς σταθερά κέντρο αναφοράς είναι τα κοινωνικά βιώματα της εποχής μας…

Με όχημα ποιήματα για την ποίηση η Ξηρογιάννη πρωτοπορεί θίγοντας τα κοινωνικά πάθη, Όλες οι συνθέσεις που κριτικά ταξινομούνται “για την ποίηση” στην ουσία είναι μία εκφραστική οδός με αφετηρία το ερώτημα αν χρειαζόμαστε την ποίηση σε τούτους τους καιρούς. Η δημιουργός επιστρατεύεται και απαντά αρνητικά μέσα από την ποίηση (!!!)

Αρνείται το ρόλο του απομονωμένου ποιητή και στρέφει το βλέμμα της στα σκοτεινά κελιά των ατομικών δραμάτων, στα στενά σοκάκια της περιθωριοποιημένης κοινωνίας. Δεν ικανοποιείται με το ρόλο του θεατή σε μία τραγωδία.  Διεκδικεί έναν ενεργό ρόλο για την ποίηση που να συνδέει το αισθητικό αποτέλεσμα με τον κοινωνικό βίο. Απεμπολεί το εξώκοσμο στοιχείο κι αναζητά την υπερβατική δύναμη της ποίησης μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο που τη γεννά, είτε μιλά για τις ασχήμιες και τα βάσανα, είτε για τις χαρές. Η ποίηση δεν είναι ένα απλό καταφύγιο, αλλά μία μαχητική τέχνη που βιώνει τα δικά της πάθη μαζί με τους ανθρώπους…

Η αποφθεγματική διατύπωση λειτουργεί ως επίλογος σε ένα αφηγηματικό μοτίβο που μοιάζει με εξομολογητικό ύφος. Είναι και η στιγμή που αποκαλύπτεται ότι η ποιητική της δεν είναι προσωπική ούτε εξομολογείται σε κάποιον ανώνυμο ακροατή, αλλά ένα ποιητικό τέχνασμα. Και σε τούτο ακριβώς έγκειται η καινοτομία της Ξηρογιάννη. Το εξομολογητικό ύφος (με α΄ και β΄ ενικό γραμματικό πρόσωπο) είναι μία φενάκη που προσδίδει μία θεατρική διάσταση στην ποιητική της. Η αφηγηματική διατύπωση σε αντίθεση με την επιλογική αποφθεγματική αφαιρετικότητα του επιμύθιου εντείνει τη δραματικότητα μέσα από ένα σχήμα κορύφωσης…

Σε μία άλλη ερμηνεία όμως το α΄ ενικό πρόσωπο αποτελεί το συλλογικό υποκείμενο των ποιητών της αγανάκτησης και της κρίσης. Είναι σα να απευθύνεται στον κάθε ένα ποιητή της εποχής της, δίχως να περιμένει απαντήσεις, αλλά έργα. Τούτη η θεώρηση επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως άλλοτε το ποιητικό υποκείμενο είναι ένα ποίημα ή ένας ποιητής, και πάλι όμως ως ένα συλλογικό υποκείμενο(…)Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το

RÉACTION

On me dit tout le temps
écris sur ton époque
sur ta ville
sur les gouvernants bien carrés
sur le mémorandum du FMI
sur les Européens
sur les manifs des indignés
sur la perte de l’identité nationale
sur les scandales politiques
sur la dignité disparue
sur notre pays vendu tout entire
sur la crise
sur l’avenir incertain
sur les jeunes au bout du Rouleau
sur la génération des 400 euros par mois
et tout le reste.
Mais moi je n’écrirai que sur la poésie.
Qui m’aide à supporter tout cela.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Μου λένε συνέχεια
γράψε για την εποχή σου
για την πόλη σου
για τους τετράγωνους κυβερνώντες
για το μνημόνιο
για τους Ευρωπαίους
για τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων
για την κατάλυση της εθνικής ταυτότητας
για τα πολιτικά σκάνδαλα
για την απώλεια της αξιοπρέπειας
για το γενικό ξεπούλημα της χώρας σου
για την κρίση
για το αμφίβολο μέλλον
για τους ξοφλημένους νέους
για την γενιά των τετρακοσίων ευρώ
και άλλα παρόμοια.
Μα εγώ θα γράψω μόνο για την Ποίηση
Που με βοηθάει να τ΄αντέχω όλα αυτά.

 

Immigré

A-patride, voilà ce qu’il est devenu
sans connaître
le sens de ce –a.
Mais son corps, lui
sait bien
ce que signifient
les –a privatifs.

MΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Α-πολις κατάντησε
κι όμως δεν ξέρει να σου πει
πώς λέγεται αυτό το -α.
Μα το σώμα του
ξέρει καλά
τα στερητικά τα άλφα
τί σημαίνουν.

 

Poétique nouvelle

Associe le mot
à l’époque.
Associe le poème
au visage humain.
Crée une poétique nouvelle.

ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Σύνδεσε τη λέξη
με την εποχή.
Σύνδεσε το ποίημα
με το πρόσωπο του ανθρώπου.
Φτιάξε μία νέα ποιητική.

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/2a72XROiaaUΚαθημερινή https://youtu.be/TvC4bKhFsr8?si=NU_CAZ-ZoUZtWPeR https://youtu.be/x7nNBchmgw8?si=kp3f-okyaaz7rDHxΠρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...

Ρεαλιστικές και Νατουραλιστικές πτυχές στο διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν «Το κρεβάτι 29»

Ρεαλιστικές και Νατουραλιστικές πτυχές στο διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν «Το κρεβάτι 29»

γράφει η Παναγιώτα Μπαϊράμη Οι απόπειρες λογοτεχνικής καταγραφής της κοινωνικής πραγματικότητας της δεύτερης πεντηκονταετίας του 19ου αιώνα αναδεικνύουν στο λογοτεχνικό προσκήνιο το ρεαλισμό ως γενικότερη τάση εκτεινόμενη στο σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου