Όμορες ευχές πετούν στη γραμμή του ορίζοντα.
Στη νέα πατρίδα αναζητάς απεγνωσμένα το οικείο.
Εκών άκων φυγάς μιας πατρίδας
αδιάφορης να σε κρατήσει,
αόρατους εχθρούς πολεμάς,
για μια θέση στον ήλιο.
Τα αποθέματα της αγάπης σου εξαντλούνται
στην προσπάθεια να απαθανατίσεις
αγαπημένα πρόσωπα στη μνήμη σου,
τη μοναδική πλέον συντροφιά σου.
Αγύρτες ληστές της ευπιστίας
καρπώνονται την ευστοργία σου.
Η αποδημία σε κερνά το κρασί της ευημερίας
στο κρυστάλλινο ποτήρι της προσδοκίας.
Μεθάς κι έπειτα πάνω στη ζάλη ενός χορού
βαρύ ζεϊμπέκικου το σπάζεις.
Τα θραύσματά του ανοίγουν πληγές στο κορμί σου,
που τις επουλώνει η φωνή των αγαπημένων.
Διαβάτη στη γωνιά του δρόμου σε βρίσκει το αύριο
που καρτερεί το νόστιμον ήμαρ!
_
γράφει η Ασημίνα Αθανασιάδου
0 Σχόλια