Με πονάς, της Μαρίας Φουσταλιεράκη
Μάνα μου εσύ που με πονάς
ήθελα εμένα να τιμάς
την καρδιά τώρα ματώνεις
εσύ που έπρεπε να μερώνεις
Δεν είσαι πια σημείο αναφοράς
ξέρεις πώς έτσι με πονάς
στης ζωής θάλασσα ταραγμένη
σανίδα εσύ ήθελα να προσμένει
Τη δική σου ψυχή τη λαβωμένη
μέσα στο στόμα δίνεις μασημένη
μα δε μπορώ και για σένα να πονώ
νιώθω να ’χω λυγίσει από καιρό
Το παιδάκι ακόμα σε φοβάται
η γυναίκα θέλει να μιλάτε
μα δεν ξέρει με ποιο τρόπο
διχάλα μακρινή σε ξένο τόπο
Μάνα μου πάντα ήσουν ιερή
ο λόγος σου πάντα αθέατη εντολή
τη λέξη σου λαχταρώ παιδί να πεις
μένα πως αγαπάς από ψυχής
Δεν το άκουσε και δεν το βλέπει
ούτε η καρδιά να ψυχανεμιστεί
της απορίας που φωνάζει η φυγή
δε μιλάει στη δική σου την ψυχή
Μάνα απ’ το παιδί σου έχεις κοπεί
και πολλά μίλια μακριά κρυφτεί
έβγαλες και το μανδύα το γονεϊκό
που εσένα/εμένα κρατούσε ζεστό
_
γράφει η Μαρία Φουσταλιεράκη
Η Μαρία Φουσταλιεράκη γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης τον Ιούνιο του 1970 ενώ το χωριό της καταγωγής της είναι η Φυλακή Αποκορώνου.
Μετοίκησε στη Θεσσαλονίκη το 1978 όπου ζει μέχρι και σήμερα. Είναι μητέρα 3 παιδιών.
Το γράψιμο και το διάβασμα είναι οι αγαπημένοι της φίλοι.
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Με συγκινήσατε να ξέρετε Μαρία!!!
Υπέροχη κατάθεση ψυχής!!
Σας ευχαριστούμε που το μοιραστήκατε μαζί μας!!!
Καλή σας ημέρα!!!
Ελένη σ’ ευχαριστώ κορίτσι μου για τα καλά σου λόγια 🙂
Το παιδάκι ακόμα σε φοβάται
η γυναίκα θέλει να μιλάτε
μα δεν ξέρει με ποιο τρόπο
διχάλα μακρινή σε ξένο τόπο ………….
Μια αλήθεια που πολλοί θα απέφευγαν να ομολογήσουν ή θα την καταχώνιαζαν στην άβυσσο των τύψεων…..γιατι ποιο παιδί θα παραδεχόταν κάτι τετοιο για τον γεννήτορά του χωρίς την παραμικρή ενοχή; Μου αρέσει πολύ το ποίημά σας!!!
Άννα μου σ’ ευχαριστώ πολύ που μου είπες τις σκέψεις σου. Να ξέρεις πως με ανακούφισες…
Αμφιταλαντεύτηκα αν έπρεπε ή όχι να το δημοσιοποιήσω. Η ΜΑΝΑ είναι ιερή έννοια, ιδέα, θεσμός.
Αλλά είναι και άνθρωπος ατελής ταυτόχρονα και δεν πειράζει, Αρκεί που κάποτε μας κουβάλησε στα σωθικά της, μας βύζαξε με το αίμα της και μας νανούρισε τρυφερά.
Όπως πολύ σωστά κατάλαβες το ποίημα αφορά πραγματικά συναισθήματά μου…Ξέρεις πότε βρήκα τη δύναμη να συγχωρήσω?
Όταν άρχισα να κάνω τα δικά μου λάθη στα δικά μου παιδιά.
Να είσαι καλά 🙂
Μάνα απ’ το παιδί σου έχεις κοπεί
και πολλά μίλια μακριά κρυφτεί
έβγαλες και το μανδύα το γονεϊκό
που εσένα/εμένα κρατούσε ζεστό
Πόσο πολλά μπόρεσες να πεις… πόσες κρυφές σκέψεις και ανομολόγητα συναισθήματα να περιγράψεις…
Υπέροχο το ποίημα σου Μαρία με λόγο μεστό και περιεκτικό… λες και γράφτηκε για να μην του λείπει τίποτα…μπράβο σου!!!
Σ ευχαριστώ Σοφία μου! Αχ αυτός ο μανδύας…Ακόμα μέχρι σήμερα στα 45 μου, δεν έχω καταλήξει αν ζεσταίνει περισσότερο το γονιό ή το παιδί 🙂
Πολυ ωραιο το ποιημα σου Μαρια, ποσο γνωριμα συναισθηματα αυτα που περιεγραψες.
Σ’ ευχαριστώ Φωφώ μου. Να τα κρατήσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα, όσες τα βιώσαμε, σαν μπούσουλα για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σπάζοντας το φαύλο κύκλο….:)
Μαρία μου Μόνο ένα μεγάλο μπράβο, Να είσαι πάντα καλά.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Χρήστο! 🙂
Αλήθεια και παραδοχή,σ’ ένα ποίημα,για τη σχέση μάνας-κόρης που δεν είναι πάντα ιδανικές!Μου αρέσει που το μοιραστήκατε μαζί μας!Πολύ αληθινό…
Αν και η σχέση που περιγράφετε είναι μάνας-κόρης…στα δικά μου μάτια οι λέξεις σχημάτισαν το παράπονο ενός ανθρώπου που μένει στη χώρα μας μιλώντας στη Μάνα Ελλάδα.
Γιατί εκεί οι σχέσεις είναι κλονισμένες. Αλλα περιμέναμε …άλλα διδαχτήκαμε…άλλα δεχτήκαμε…άλλα αρνηθήκαμε..και ενώ την αγαπάμε…πονάμε ..και έφυγε ο μανδύας ο γονεϊκός που μας προστάτευε και μας ζέσταινε..και γέμισε με απορίες η καρδιά…και πόσο ταιριαστοί όλοι οι στίχοι σας σε αυτή την εικόνα που γεννήθηκε στα μάτια μου…
Σας ευχαριστώ θερμά για τα όμορφα σχόλιά σας!
Είναι υπέροχο για μένα να ακούω πως γεννούν εικόνες στα μάτια σας οι δικές μου σκέψεις μου.
Διπλά χαίρομαι όταν οι εικόνες σας είναι πρωτόγνωρες για μένα!