Ήσυχη φιγούρα, ήσυχη προσωπικότητα που ταράζει άλλων τα νερά.

Όχι και τόσο κοινωνική, ανήκει χωρίς να είναι ολόκληρη εκεί.

Θέλησε να ζήσει διαφορετικά, με όνειρα και χωρίς σταθμά.

Μα μάταιες σκέψεις ξεπρόβαλαν και μια πραγματικότητα αναπόφευκτη,

Και στερνή της γνώση να την είχε πρώτα δε θα άφηνε τούτη τη ζωή.

Έλεγε δύο φορές να γεννηθείς δε μπορείς, 

μα δύο φορές να ζήσεις εσύ το επιλέγεις.

Ελευθερία που τη φαντασιώνεσαι μάλλον δε θα έρθει ποτέ.

Τη χαρά που καρπώνεσαι με κόπο αποκτάς, μη το αμφισβητήσεις ποτέ!

Μα γιατί δεν άκουγε ποτέ;

Μια επιλογή είναι δύσκολη, απαιτεί δουλειά και τσαγανό.

Η άλλη η πεπατημένη που θέλει το ρομποτάκι κουρδισμένο 

Και με χαμόγελο αντώνυμο του ζοφερού.

Παίζει το ρόλο της χρόνια και τώρα έχει τη ζωή που θέλει με το στανιό.

Στα πέντε χρόνια είχε το άλλοθι της παλιάς κοπής εποχής.

Στα δέκα χρόνια είχε την αδικία της γυναικείας ζωής.

Στα τριάντα χρόνια πλέον ζει τον έρωτα της βολεμένης καθημερινής ζωής.

Όλοι τη λένε ήσυχη μα δε ξέρουν, ούτε και αυτή, πότε θα σπάσει τη τιμωρία της σιωπής.

Κάθε πρωί είναι μια καινούρια αρχή, λιγότερο ηλιόλουστη, 

μα ο ήλιος τη παρακινεί να ξυπνεί.

Τώρα ξέρει τα πατήματα της, η εμπειρία δίνει πνοή.

Ακόμα δεν ακούει μα μιλεί και άλλους βοηθεί.

Όσο πιο γρήγορα τσαμπουκαλέψεις λέει, τόσο πιο πολύ θα νιώσεις.

Ήσυχη η φιγούρα της, όχι δα και η ιδανική της σκέψη.

_

γράφει η Ζωή Κώτσου