Τί σόι ζωή σαν δεν μπορείς να ζήσεις,

Lockdown και πέφτει η αυλαία.

Το πλήθος χάνεται και η ζωή μαραίνεται.

Απορείς, π’ απλώνεται φως ημέρας σε δρόμους σκοτεινούς.

Ανήσυχη η ηρεμία τρομοκρατεί την μνήμη,

που παίζει play bacκ σαν μαυρόασπρη ταινία,

το τότε, που ο εχθρός είχε μορφή όμοια με εμένα,

κρατούσε όπλο, φόνευε πολλούς σαν κι εμένα.

Τώρα αόρατος κτυπά, δεν τον αναγνωρίζεις, 

σκορπά τον θάνατο, δίχως δουλειά και μεροκάματο,

με μια μάσκα του συρμού σου κόβει… τον αέρα

Σ’ ένα πόλεμο δίχως μάχη, ηττημένος!

Τέτοιο θέατρο ο μασκοφορεμένος!

Θύτες και θύματα θέλει να μοιάζουν ένα.

Αθώοι και ένοχοι, εχθρό να έχουν έναν

και πίσω από την μάσκα τα εγκλήματα κρυμμένα.

_

γράφει η Νατάσα Λουκά