Πολλές γυναίκες με πλησιάζουν όσο κάθομαι ανάσκελα στη μέση της απέραντης πεδιάδας. Άλλες είναι γυμνές με πορτοκαλιά κόμη που χαϊδεύει το κόκκινο χώμα της γης που μας γέννησε μέσα από τα σπλάχνα της και άλλες είναι ντυμένες με φανταχτερές γούνες αρκούδες και στους ώμους τους κρεμασμένες κάτι πονηρές ερμίνες με ένα μάτι. Τα μάτια του τρελού που διασχίζει την έρημο και παραληρεί σε άγνωστη γλώσσα μπερδεύοντας τις λέξεις καίνε σαν κάρβουνα αναμμένα και του λιώνουν το πρόσωπο. Στον έναστρο ουρανό διαγράφονται τα μάτια αστέρια αρχαίων θεών. Εδώ και καιρό δεν θυσιάζουμε πια στα φύλλα και στα δέντρα αλλά στα φουγάρα που ξερνάνε μαύρο καπνό. Πάρε το φως απ’ τα μάτια μου δεν το θέλω κατάλαβε το επιτέλους δεν το αντέχω με τυφλώνει. Οι γυμνές γυναίκες με την πορτοκαλιά κόμη μαζεύουν τις ομπρέλες που φυτρώνουν στους κορμούς των δέντρων. Πού πήγαν οι γυναίκες με τις γούνες δεν ξέρω. Ο ουρανός είναι πλακωμένος στα γκρι σύννεφα μα δεν αντέχει τόσο βάρος. Θα βρέξει. Σκίζω τα ρούχα μου και ξαπλώνω γυμνός στη χλόη. Τα ράμφη των μαύρων κύκνων ανοίγουν πολλές βαθιές πληγές στο στέρνο του Χρόνου. Όποιος πιει μια στάλα αίμα κέρδισε την αθανασία την ψευδαίσθηση την τρέλα. Η έρημος είναι πολύ ζεστή αυτή την εποχή και το πρόσωπο μου πολύ όμορφο. Έτσι τουλάχιστον μου λένε οι γυμνές γυναίκες που έχουν πέσει απάνω μου και μου σκίζουν τα χείλη με τα φιλιά τους. Βρέχει βρέχει βρέχει με χρυσές σταγόνες ένας ουράνιος καταρράκτης. Ανοίγουν τις ομπρέλες οι γυναίκες και τις καρφώνουν παντού στο σώμα μου. Το άγαλμα του ήρωα πετάγεται αλαφιασμένο από το βάθρο του και μας πλησιάζει. Είμαι μια χοάνη που μέσα της βράζει η πιο άνομη ηδονή. Τα άκαμπτα δάχτυλα του αγάλματος συστρέφονται μέσα μου γεννώντας λάμψεις. Ουρλιάζουμε εγώ οι γυμνές γυναίκες και το άγαλμα. Πέρα στο μανιακό δάσος τα πεύκα τινάζουν τις βελόνες τους και ψηλώνουν μέχρι να τρυπήσουν τον ουρανό και πιο ψηλά ακόμα. Μια κόκκινη παπαρούνα στην άκρη της απέραντης πεδιάδας είναι η ζωή. Την ποδοπατά η μαύρη αυστηρή μπότα του άντρα που εισβάλλει ξαφνικά στον κόσμο μας. Είναι πάνοπλος και καυτός από τη μανία του θανάτου. Εκεί στον άνδρα αυτόν τελειώνουν όλα.

_

γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!