Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται
μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή
ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται
σ’ ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί
Τη μέρα εκείνη της κρίσης
λαμπρός ο ήλιος καλεί
αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο της σήψης
δώρα να δώσει για εκείνους να στρώσει της χαράς το χαλί
Στης λησμονιάς τα στενά περασμένα θυμάται
σ ένα παγκάκι στο πάρκο, τ’ αστέρια σκεπή
η μοναξιά μες τη νύχτα το κρύο φοβάται
και βυθισμένη σε σκέψεις τη βρίσκει η αυγή
_
γράφει η Ελένη Λουκά
0 Σχόλια