Η Μαρίνα Γιώτη γράφει παραμύθια για παιδιά και όχι μόνο. Είναι μάνα και όχι μόνο. Αυτό το βιβλίο λοιπόν είναι καρπός του ταλέντου της αλλά και του ρόλου που κλήθηκε να υπηρετήσει στη ζωή. Ρόλου ολοκληρωμένου και αποδεδομένου με επιτυχία. Τι καλύτερο λοιπόν από το να γράψει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο άλλο ένα γραπτό κείμενο που αγκαλιάζει το χτες και το σήμερα μιας ολόκληρης ζωής, που συνενώνει τους διαμετρικά αντίθετους άξονες του τέλους και της αρχής του ανθρώπου!

Το κείμενο αφορά τη σχέση μιας μάνας με τον γιο της από τη στιγμή της γέννας του ως τη στιγμή της αναμενόμενης απώλειας. Δεν είναι μελοδραματικό και δεν έχει συμβουλές ή οδηγίες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι λέξεις, μαύρες λέξεις με κάτασπρο νόημα, ξαπλωμένες σε τρυφερές λευκές και μπλε σελίδες, που απαρτίζουν μια στιγμή: αυτήν κατά την οποία ο γιος θα φοβηθεί, θα κλάψει, θ’ απογοητευτεί αλλά και θα γελάσει, θα πετύχει, θα κάνει κι αυτός το δικό του παιδί. Απλές, ξεκάθαρες προτάσεις, ρεαλιστικές σκέψεις, χωρίς συναισθηματισμούς και φιοριτούρες. Δε χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω το περιεχόμενο του βιβλίου, από μόνο του είναι αρκετά δυνατό, αύταρκες και πολυεπίπεδο, γραμμένο για την κάθε γυναίκα αλλά και για τον κάθε γιο που θα το εκλάβουν ανάλογα με τα δικά τους βιώματα και τις συναισθηματικές ανάγκες της δεδομένης στιγμής που το διαβάζουν.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στην εικονογράφηση, η οποία με ξάφνιασε ευχάριστα. Αρχικά ήταν η σχέση της μάνας με τον γιο, συντροφευμένη από τα λυρικά και τρυφερά δίστιχα της Μαρίνας Γιώτη, από ένα σημείο όμως και μετά, που όλοι καλούμαστε να σταθούμε στα δικά μας πόδια, ο συμβολισμός και η σημειογραφία που διάλεξε η συγγραφέας για να δείξει τη διηνεκή παρουσία της μάνας μού έφερε δάκρυα στα μάτια και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Μ’ έναν μαγικό και πανέξυπνο τρόπο όλο αυτό το βούρκωμα μετατράπηκε σε κλαυσίγελω και μου έδωσε απίστευτο θάρρος και κουράγιο όταν ο κύκλος της ζωής ολοκληρώνεται με τον πιο υπέροχο τρόπο προς το τέλος του βιβλίου.

Το «Μια στιγμή» κυκλοφόρησε φέτος ταυτόχρονα με το «Μια αγκαλιά», ακόλουθα και τα δύο του «Μια καρδιά» που κυκλοφόρησε το 2017 κι έχουν περίπου το ίδιο περιεχόμενο, είναι εντυπωσιακό όμως το γεγονός πως η Μαρίνα Γιώτη δεν επαναλαμβάνεται ούτε εικονογραφικά ούτε κειμενικά σε κανένα από αυτά. Ξέρει και αποδίδει με τον τρόπο της και τον πλούσιο συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο διαφορετικά σημαντικά στάδια του αγοριού και του κοριτσιού: το αγόρι θα γίνει οικογενειάρχης και θα έχει πάντα πλάι του τη μάνα ενώ το κορίτσι θα γίνει σύζυγος και μάνα, κάτι που δίνει στον πατέρα την ευκαιρία να της παρασταθεί σε άλλα σημαντικά γεγονότα της ζωής της. Δυο φορές έκλαψα και τις δυο φορές για διαφορετικές στιγμές.

«Μια στιγμή» για δυο ζωές! «Γι’ αυτό, αγάπη μου, πρόσεχε διπλά: για σένα μια φορά και μια για μένα».  Ένα τρυφερό κείμενο, αφιερωμένο στις γυναίκες που μεγάλωσαν αγόρια και στους άντρες που εκείνες μεγάλωσαν. Μια όμορφη ιστορία, αυστηρά οργανωμένη ως προς τη δομή και τρυφερά δοσμένη ως προς τους αναγνώστες. Συγκινητική, τρυφερή, πηγαία, ρεαλιστική!