Μες στους δρόμους μια βραδιά
μια φιγούρα κινείται στα κρυφά
πέφτει το χιόνι και ψιλή βροχή
ντύνοντας την σαν νεκρή.
Μες στα μπράτσα της κρατάει
ένα βρέφος και παραμιλάει
χτυπάν τα δόντια σαν τρελά
στάζει φαρμάκι η αγκαλιά.
Ξάφνου από τις σκιές τραβιέται
στους περαστικούς κρεμιέται
λίγη συμπόνια που να βρει
λεν’ είναι οι καιροί της χαλεποί.
Την διώχνουν όλοι συνεχώς
γίνεται η εγκατάλειψη αυτοσκοπός
ξανά το μωρό φιλάει
το αφήνει σε ένα σπίτι και γελάει.
Γελάει στα σκοτάδια χωρίς να κλαίει
μα το δάκρυ της ψυχής της καίει
είναι η τρέλα πια παρηγοριά
κι ο θάνατος ας έρθει πιο γοργά.
Μέσα στους δρόμους μια βραδιά
μια φιγούρα τρέχει φανερά
τα χέρια μες στις τσέπες τα κρατεί
είναι πλέον λεύτερη… κι αυτοκτονεί.
_
γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης
Πολύ δυνατό…Μια φιγούρα …χιλιάδες αντίγραφά της ανάμεσαά μας!Δυστυχώς…
Ύστατη απόφαση…το τέλος…(?)
Μπράβο!
Τραγική φιγούρα. Πονεμένη ιστορία. Πολύ καλό.
λέυτερη κι αυτοκτονεί…τι να λέμε τώρα…
Καλημέρα Σωκράτη..άλλο ένα δυνατό σου ποίημα…
Αχ, αυτές οι φιγούρες! Πόσες φορές δεν έγιναν πρωταγωνίστριες στην τέχνη… Πόσες φορές δεν έγιναν εύπλαστο δημιουργικό υλικό στα χέρια ενός καλλιτέχνη! Πόσα χρωστάει η τέχνη άραγε σ’ αυτές τις φιγούρες;