Αποφεύγει τον καθρέφτη.

Αυτός είναι κύριος γεμάτος ειρωνεία,

που πάνω του την τραβά, την γεύση του για να γευτεί,

ενώ αυτός την κοιτάζει με αλαζονεία.

Ανυπομονώ για μία στιγμή.

Αυτή, που μέσα από αυτόν θα κοιταχτεί και χωρίς λυγμούς

θα δει την πραγματική αλήθεια και όχι την αιχμή,

ενώ εκείνος δεν θα περιπλανιέται στο λαβύρινθο του μυαλού της με ελιγμούς.

Μέχρι στιγμής η τόλμη της ταξιδεύει,

από αυτήν απομακρύνεται και αναζητά άλλα σώματα.

Η εικόνα της την κάνει να πονά, σαν μαχαίρι που ζηλεύει.

Τα χέρια της νεκρή φύση στα πλάγια του κορμιού στέκουν σαν πτώματα.

Τα μάτια της ακολουθούν ανοδική πορεία.

Απαίσια μάζα, δέρμα δίχως λάμψη, σημάδια σαν ρυάκια που ρέει φωτιά.

Τα μάτια της παραμένουν στην ευθεία.

Καθρέφτη, γιατί γίνεσαι κακός και με δάκρια γεμίζεις μάτια;

Αδειανό στέρνο που οδηγεί σε έναν λαιμό που τρέμει σαν μιλά,

τα μάτια της είναι μικρά και το χρώμα αν και λαμπερό, είναι θαμπωμένο

μαλλιά μακριά και μάγουλα κόκκινα όπως τα μήλα,

όμως ξέχνα πως η όψη της μικρό άστρο θυμίζει στα βάθη του ουρανού, ταλαιπωρημένο

Λεπτά χείλη και ρόδινα, μύτη αρχαία ελληνική, στραβή

ψηλό ανάστημα, που θα ζήλευε μάλλον ο μικρός κοντός καθρέφτης.

Νέα, έξυπνη, εργατική, για ένα αγόρι παλαβή.

Γιατί τα κρύβει αυτά ο μικρός κοντός καθρέφτης;

Θέλω να την ταρακουνήσω από τους ώμους, να της κλείσω τα μάτια σε μια στιγμή.

Για να λάμψει η αντανάκλαση, φως χρειάζεται να εισβάλει στο δωμάτιο

και ο καθρέφτης γίνεται κακός, όταν η ίδια δεν τον αντιμετωπίζει με πυγμή

και ακόμη, πως γίνεται θρύψαλα αν φτάσει η ώρα που στην δειλία πει αντίο.

Ο καθρέφτης στέκεται στου κόσμου τη φωτεινή γωνιά

εκεί όπου μπορεί να αντανακλά φοβίες και τρόμους.

Χαμογελά καθώς κοιτάζει την κοπέλα να πονά

και στρέφεται έτσι ώστε οι ακτίνες του φωτός να φτάσουν ελάχιστους μακριά της πόντους.

Η κοπέλα τρομαγμένη από την ξαφνική εισβολή φωτός γυρίζει,

σοκάρεται από την εικόνα της, καθώς ο αέρας το παράθυρο άγρια ανοίγει.

Βρίσκεται όρθια, λάμπει και γυαλίζει, είναι σχεδόν χρυσή και λαμπιρίζει.

Τα μαλλιά της φεύγουν με ορμή προς τα πίσω και κάνει κάτι που επείγει.

Πιάνει ένα ψαλίδι και το καρφώνει στο κέντρο του μικρού κοντού καθρέφτη.

Όταν τα κομμάτια του σκορπιστούν πλήρως, ζωγραφίζεται μπροστά της η αλήθεια γυμνή.

Ο καθρέφτης δεν είναι εδώ για να εντοπίζει παραπτώματα και λάθη,

αλλά εξυπηρετεί την περίεργη αυταρέσκεια του ανθρώπου που επιθυμεί όλος ο κόσμος να τον υμνεί.

Για αυτό κάνε στην ζωή, ό,τι σε αντιπροσωπεύει,

μην σκέφτεσαι πως θα φαίνεσαι, τι εικόνα θα λαμβάνει το κοινό σου.

Χόρεψε στο ρυθμό του τραγουδιού που ορίζει το μυαλό σου

και άφησε σιγά σιγά την γαλήνη να κυριεύει.

_

γράφει η Ιωάννα Σμικρού