Ωωω εσείς ψυχές απελπισμένες
με μάτια γεμάτα μυτερά καρφιά,
που από μέσα τους χύνονται
σουβλερά, καυτά τα δάκρυα
και ποτίζουν με άβυσσο τον κόσμο αυτόν.
Τι καρτεράτε να σας δώσω;
Παίρνω φόρα λοιπόν και γκρεμίζομαι
στο βάραθρο του πόνου, μαζί σας.
Κλείνω τα μάτια και σμπαραλιάζομαι.
Τα χέρια μου τα ξεκολλάω
απ’ το σώμα μου και σας τα παραδίδω
για να κρατηθείτε την ώρα του χαμού σας.
Η ψυχή μου κυλιέται μαζί σας στο χώμα
και γίνεται μια βρώμικη κουκίδα σκόνης,
που αιωρείται ξέμπαρκη
και λερώνει τον κόσμο σας.
Κόβω το είναι μου και
σας μοιράζω τα κομμάτια μου
αν είναι αρκετή για σας
μια τέτοια δωρεά.
Εσείς μονάχα να τα διαλέξετε
κι ύστερα να κρίνετε
αν έγινε δίκαια η μοιρασιά.
Ωωω εσείς ψυχές απελπισμένες
με μάτια άυπνα και θολά
όσα όνειρα κι αν μου αρπάξετε
τον ύπνο σας δεν τον κρατάτε
πια με τα δανεικά.
Ωωω εσείς ψυχές, που
χρίζεστε αδικοχαμένες
και κάθε τόσο βγαίνετε στη ζητιανιά.
Στη φυλακή των «πρέπει» κατοικείτε.
Το μόνο που σας έμεινε
είναι να μοιρολογάτε ξεφτισμένες
σαν ξεμανταλωμένες πόρτες,
που τρίζουν ανυπόφορα
σαπίζοντας από τη δυστυχιά.
της Άννας Ρουμελιώτη
Η φωτογραφία είναι πνευματική ιδιοκτησία της Άννας Ρουμελιώτη.
Διατίθεται με άδεια Creative Commons, όπως παρακάτω
[Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα]
(CC BY-NC-SA 3.0 GR)
Ωωω εσείς ψυχές απελπισμένες
με μάτια άυπνα και θολά
όσα όνειρα κι αν μου αρπάξετε
τον ύπνο σας δεν τον κρατάτε
πια με τα δανεικά.
Μεγαλείο!!!!!!!!!!
Σοφία μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!!
όλο και πιο βαθιά στο ασυνείδητο και όπου μας βγάλει …